Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (Rainer Werner Fassbinder) είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της μεταπολεμικής περιόδου στην Γερμανία. Υπήρξε επίσης εκτός από σκηνοθέτης του κινηματογράφου, σκηνοθέτης του θεάτρου, ηθοποιός, συγγραφέας θεατρικών έργων.
Γεννήθηκε 31 Μαΐου 1945 στο Μπαντ Βεριζχόφεν και μεγάλωσε μέσα σ' ένα αστικό οικογενειακό περιβάλλον. Ασχολήθηκε ως ηθοποιός με το θέατρο και μαζί με τους Hanna Schygulla, Kurt Raab, Peer Raben το 1967 ίδρυσε μια πρωτοποριακή θεατρική ομάδα. Αυτή η ενασχόληση του με το θέατρο -που υπήρξε σταθερή καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του- έχει σημαδεύσει και την παρουσία του στον χώρο του κινηματογράφου: η θεατρικότητα είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία αρκετών έργων του.
Το 1969 θα αρχίσει να σκηνοθετεί τις πρώτες του ταινίες χρησιμοποιώντας σχεδόν σ' όλες του τις ταινίες την ίδια σταθερή ομάδα συνεργατών (στους οποίους περιλαμβάνεται και η Igrid Caven, γυναίκα του γι' ένα σύντομο χρονικό διάστημα). Οι επιρροές του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ από τον χώρο του κινηματογράφου περιλαμβάνουν τόσο κλασικούς σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, όπως οι Howard Hawks, John Huston, Raul Walsh όσο και πρόσωπα που εγκαθίδρυσαν τον μοντερνισμό όπως ο Jean- Luc Godard.

Το πρόσωπο ίσως που άσκησε την μεγαλύτερη επιρροή στον Φασμπίντερ υπήρξε ο Douglas Sirk, ένας σκηνοθέτης που είχε ειδικευτεί στα γυναικεία μελοδράματα την κλασική εποχή του Χόλιγουντ. Ίσως γι' αυτό το μεγαλύτερο μέρος της εκτεταμένης φιλμογραφίας του Φασμπίντερ κινείται στον χώρο του μελοδράματος -με κάποιες όχι αμελητέες παρεμβάσεις του. Οι ήρωες του -άνδρες και γυναίκες, ομοφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι,- βρίσκονται συχνά σε κατάσταση απόγνωσης αντιμετωπίζοντας με τραγικό τρόπο τις δυσκολίες και τις συγκυρίες της ζωής. Στο έργο του θα συναντήσουμε σχόλια για την ηθική παρακμή της γερμανικής μεταπολεμικής κοινωνίας, για την εξάρτηση από τον "Αμερικάνο Φίλο", για την εκπόρνευση, την εκμετάλλευση (συναισθηματική ή υλική). Απεικόνισε, με ωμότητα αλλά και ιδιαίτερη ευαισθησία, το δράμα προσώπων που εγκλωβίζονται και ασφυκτιούν μέσα στις εξουσιαστικές δομές της κοινωνίας, που συντρίβονται από τις κοινωνικές προκαταλήψεις αλλά και την ανηλεή εκμετάλλευση.
Αδιαφορώντας για την τεχνική τελειότητα (μόνο στις τελευταίες του ταινίες μπορούμε να συναντήσουμε τον περφεξιονισμό) ο Φασμπίντερ εστίασε στα προσωπικά αδιέξοδα των προσώπων αλλά και στα συλλογικά αδιέξοδα μίας ολόκληρης κοινωνίας.
Υπήρξε υπόδειγμα παραγωγικότητας αφού, εκτός από την απασχόληση στο θέατρο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση γύρισε 41 ταινίες.
Πέθανε στο Μόναχο από υπερβολική δόση, σε ηλικία 36 ετών.
Δ.Μ.