του Τέλη Σαμαντά

Δεν ήθελε να τον εντάσσουν στο κίνημα του νεορεαλισμού γιατί όπως έλεγε «εγώ χρησιμοποιώ ερασιτέχνες ηθοποιούς σε φυσικούς χώρους, οι νεορεαλιστές όχι». Είχε εν μέρει μόνο δίκιο: κι οι νεορεαλιστές πολλές φορές χρησιμοποίησαν και ερασιτέχνες και φυσικούς χώρους. Ούτε στο ρεύμα του κινηματογράφου-ντοκουμέντου ήθελε να ανήκει. «Ιστορίες με ανθρώπους αφηγούμαι», έλεγε. Τελικά ο Ερμάνο Όλμι αποτελούσε ένα είδος από μόνος του. Κι αν είχε κάποια συγγένεια, κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν τόσο με συναδέλφους του κινηματογραφιστές όσο με έναν άλλο κλάδο της ανθρώπινης διανόησης: τους ιστορικούς της Νέας Ιστοριογραφίας, όπως πχ, τον Φερνάν Μπρωντέλ. Μια συγγένεια που πιστεύω πως γίνεται αισθητή ιδίως στην αντίληψη και την καταγραφή του χρόνου, στην απουσία των σημαντικών ιστορικών γεγονότων, στο ρόλο του ατόμου μέσα στη διαδικασία παραγωγής.
Τον αποχαιρετούμε θυμίζοντας τις ταινίες – σταθμούς του: «Il Posto», «I Fidanzati», «Μια κάποια μέρα» (Un certo giorno), «Ο μύθος του ιερού πότη» (La leggenda del santo bevitore) και φυσικά την επιτομή της «ιστοριογραφικής» ματιάς του: «Το Δέντρο με τα Τσόκαρα» ( L'Albero degli zoccoli) , απ' οπου και η σκηνή.

(πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο Facebook)

* Ο Ermanno Olmi "έφυγε " στις 5 Μαΐου 2018.

* Ο Τέλης Σαμαντάς υπήρξε ένας εκ των συντελεστών στο περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος», υπεύθυνος πολιτισμού στην εφημερίδα «Αυγή», υπεύθυνος δημοσιογραφικής έρευνας στην πολιτιστική εκπομπή της ΕΡΤ «Παρασκήνιο», διευθυντής σύνταξης στον «Ταχυδρόμο», διευθυντής στο περιοδικό «Το Τέταρτο», διευθυντής, για 16 χρόνια, του περιοδικού «Αθηνόραμα».