της Liz Friedlander
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδας)

Σκέφτηκα για την ταινία να αρχίζει σαν ένα στιλιζαρισμένο ντοκιμαντέρ, αλλά όσο προχωράει να γίνεται μία καθαρά χολιγουντιανή ταινία μ’ ένα εντυπωσιακό τέλος. Η ταινία θα έπρεπε να έχει σαν πρότυπο την πορεία που ακολουθούν τα παιδιά για να μάθουν χορό. Όσο ο κόσμος τους διευρύνεται, τόσο και η ταινία θα έπρεπε να διευρύνεται σε στιλ και αισθητική. Ήταν οι εκπληκτικοί χαρακτήρες συνδυασμένοι με τα στοιχεία της μουσικής και του χορού που βρήκα ιδιαίτερα ελκυστικά.

Αν και ο ήρωας (Pierre Dulaine, σ.τ.ε. τον υποδύεται ο Antonio Banderas) είναι σαν ψάρι έξω απ’ το νερό, ο Pierre θα πρέπει να σκιαγραφηθεί σαν ένα αληθινό πρόσωπο –κάποιος που περπατά, χορεύει, ανασαίνει και εξελίσσεται σεναριακά. Γιατί μόνον τότε είναι ανθρώπινος και ταυτόχρονα ξεχωριστός.

Ο Antonio (Banderas) είναι ένα πρόσωπο με τόση θετική ενέργεια και τέτοια καθαρή καρδιά που είσαι σίγουρος ότι θα μεταφέρει αυτές τις ιδιότητες και στον ήρωα. Ξέρει πολύ καλά τι θα πει να προσφέρεις, και επομένως μπόρεσε να κατανοήσει πλήρως και να ταυτιστεί με τον Pierre. Τόσο ο Antonio όσο και ο Pierre διαθέτουν την ιδιαίτερη γεύση της καλοσύνης που υπήρχε παλιότερα αλλά και το κάνουν να μοιάζει αληθινό.

Πέρασα πολύ καιρό στη Νέα Υόρκη, τριγυρνώντας σε αλάνες και σχολεία, παρατηρώντας πολλά παιδιά –τι έκαναν, πώς συναναστρέφονταν το ένα το άλλο, πώς ήταν στην εμφάνιση, τι ρούχα φορούσαν. Ήθελα η ομάδα των ηθοποιών να μοιάζει με αυτά που είχα δει στην αληθινή ζωή κι όχι με μια χολιγουντιανή εκδοχή τους.

Η μουσική λειτουργεί σαν όχημα και για τις δύο πλευρές, τόσο για τον Pierre όσο και για τους μαθητές του. Στόχος ήταν να αποκτήσουν εκτίμηση και για ένα άλλο είδος μουσικής που δεν γνωρίζουν. Είναι κάτι που συνέβη και σε μένα μέσα από τη διαδικασία της σκηνοθεσίας αυτής της ταινίας. Άκουσα στην κυριολεξία εκατοντάδες ταγκό και σάλσα και μερένγκε, πολλά μουσικά είδη τα οποία δεν γνώριζα καθόλου μέχρι τότε.

(αποσπάσματα από δηλώσεις στις σημειώσεις για την παραγωγή)