του Quentin Tarantino

Η ταινία επιχειρεί να αποτίσει ένα φόρο τιμής στις ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού της δεκαετίας του 70, ταινίες που έγιναν για να προβληθούν στις αίθουσες τύπου Grindhouse. Αυτές οι κινηματογραφικές αίθουσες βρίσκονταν συνήθως σε λαϊκές συνοικίες των πόλεων και ήταν σε μάλλον άθλια κατάσταση, προβάλλοντας πάντα δύο ταινίες που άνηκαν σε κάποια ταπεινά κινηματογραφικά είδη και ήταν χαμηλού προϋπολογισμού. Ήταν ταινίες κουνγκ φου, τρόμου, σπαγγέτι γουέστερν, ταινίες sexploitation, ιταλικές ταινίες giallo, ταινίες με αυτοκίνητα και blaxploitation (για τους μαύρους). Η ταινία Death Proof προβλήθηκε στις ΗΠΑ μαζί με την ταινία Planet Terror του Robert Rodriguez στο στυλ που προβαλλόταν οι ανάλογες ταινίες της δεκαετία του 70 –και οι δυο σ’ ένα διπλό πρόγραμμα. Όμως η εισπρακτική αποτυχία της ταινίας ώθησε την παραγωγό εταιρεία να διανείμει τις δύο ταινίες στην Ευρώπη χωριστά τη μια από την άλλη.
Η Rosario Dawson που συμμετέχει στην ταινία δήλωσε σχετικά με τη συνεργασία της με τον Quentin Tarantino «Όταν ήμουν 15 χρόνων δεν έβλεπα πολλές ταινίες και η πρώτη ταινία μου που ο πατέρας μου μού έδωσε ήταν το Reservoir Dogs. Την είδα 7 φορές μέσα σε μια εβδομάδα. Είχα κολλήσει. Ο Tarantino σε κάνει να αισθάνεσαι κάτι για τους χαρακτήρες, σού αφηγείται μια ωραία ιστορία και σε τραβά μέσα στη μαγεία της δημιουργίας της ταινίας».
Ο Quentin Tarantino δηλώνει σχετικά: «Η αφετηρία της ταινίας ήταν η επιθυμία μου να κάνω μια ταινία slasher . Όμως υπάρχει κάτι που δεν μ’ αρέσει στις ταινίες slasher: το κινηματογραφικό αυτό είδος είναι τόσο αυστηρό με τους κανόνες του έτσι που τελικά όλες οι ταινίες είναι ίδιες. Προσπάθησα λοιπόν να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό όμως να χρησιμοποιήσω τη δομής μιας ταινίας slasher. Σ’ αυτή τη δομή υπάρχει πάντα σε κάθε slasher ταινία μια τρίτη πράξη όπου η ηρωίδα εξεγείρεται και έχει το ηθικό σθένος να δείρει τον κακό.
(…) (Η δημιουργία μιας ταινίας) πάντα για μένα ξεκινά από τους χαρακτήρες της. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω απ’ αυτούς και μετά θα πρέπει να βρω το σωστό ηθοποιό για κάθε χαρακτήρα. Οπότε προσπάθησα να κάνω κάστινγκ για ένα ρόλο και μετά να προσπαθήσω να κάνω τον ηθοποιό να ταιριάξει σ’ αυτό, πάντα το μετάνιωσα. Όταν γράφω ένα χαρακτήρα, όπως στην περίπτωση του χαρακτήρα που υποδύεται η Zoe Bell, δεν γράφω για τη Zoe: γράφω για το χαρακτήρα .
(…)Αν χρειάζεται να ήσουν φανατικός θαυμαστής των ταινιών που προβαλλόταν στις αίθουσες τύπου Grindhouse για να σ’ αρέσει η ταινία τότε αυτή έχει αποτύχει. Δεν λέω ότι οι ταινίες μου είναι καλύτερες απ’ αυτές, όμως προσπαθώ να τις υπερβώ. Οι στόχοι μου είναι διαφορετικοί. Αν λοιπόν δεν έχεις δει ταινίες τύπου Grindhouse τότε όλα σ’ αυτήν την ταινία θα σου φανούν καινούρια».