του Clint Eastwood
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Το βιβλίο [στο οποίο βασίζεται η ταινία] έχει πολλές παράλληλες πλοκές κι αυτό είναι που το κάνει τόσο ενδιαφέρον. Και, φυσικά, μιλάει για τη διάσημη φωτογραφία που τράβηξε ο Τζόε Ρόζενταλ του Associated Press. Υπήρχε κάτι σ’ αυτή τη φωτογραφία. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς. Αυτοί οι άντρες κάνουν κάποια δουλειά, απλά υψώνουν ένα κοντάρι- που αυτό είναι και το πώς ακριβώς οι έξι άντρες στη φωτογραφία είδαν τους εαυτούς τους. Αλλά για τη χρονιά του 1945, αυτή η κίνηση συμβόλισε και κάτι παραπάνω. Η εικόνα συμβόλισε αυτό που διακυβευόταν, αυτό για το οποίο πολεμούσαμε. Και μετά όταν ανακαλύπτεις τι συμβαίνει σ’ αυτούς τους άντρες και πώς τους παίρνουν από τη μάχη και τους γυρίζουν πίσω στην πατρίδα για περιοδεία ώστε να αγοραστούν απ’ τον κόσμο τα πολεμικά ομόλογα, τα συναισθήματά είναι ανάμικτα, ειδικά για τους θεατές που είναι στην ηλικία των 19, 20 ή 22 ετών.

[Οι ήρωες] Ήταν μια ομάδα από κοκαλιάρικα παιδιά που μόλις είχαν βγει από την εποχή της Οικονομικής Κρίσης (Depression), και σίγουρα δεν ήταν εύκολες εποχές για τους περισσότερους Αμερικάνους. Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά κατατάχτηκαν στους Πεζοναύτες ή επιστρατεύτηκαν, αλλά είχαν μέσα τους τη δύναμη –πίστευαν σ’ αυτό που πήγαιναν να κάνουν. Είχαν πίστη και επιμονή.
Στην περιοδεία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, γίνονται αποδέκτες μιας πλατιάς αναγνώρισης σε κάθε πόλη, οι άνθρωποι τούς δείχνουν μια απίστευτη αφοσίωση και προσοχή. Αυτό θα πρέπει να προκάλεσε μεγάλη σύγχυση σ’ αυτούς τους νεαρούς άντρες. Παρότι είδαν πάρα πολλά στην Iwo Jima, ξέρουν ότι άλλοι άνθρωποι έχουν δει πολύ περισσότερα.

Η ιαπωνική κυβέρνηση είχε την ευγενή καλοσύνη να μου επιτρέψει να επισκεφθώ την Iwo Jima, πέρυσι τον Απρίλιο. Ήταν μία πολύ συγκινητική εμπειρία να περπατάω πάνω στο νησί, στα μέρη όπου τόσες πολλές μανάδες έχασαν τα παιδιά τους, και αναφέρομαι φυσικά και στις δύο πλευρές.
Νιώθεις πολύ παράξενα όταν κάθεσαι εκεί, στην ακτή. Δεν υπάρχει κανείς στο νησί εκτός από ένα μικρό ιαπωνικό στρατιωτικό απόσπασμα και λίγοι Αμερικάνοι αεροπόροι οι οποίοι έρχονται μια φορά στο τόσο για κάποιες ασκήσεις. Και όπως στέκεσαι στην ησυχία της ακτής, σχεδόν μπορείς να αφουγκραστείς τα στρατεύματα να εισβάλουν στο νησί και ύστερα το χαμό που επακολουθεί.

Στις περισσότερες πολεμικές ταινίες που είδα στα νιάτα μου, υπήρχαν οι καλοί και οι κακοί. Στη ζωή όμως δεν είναι έτσι, το ίδιο και στον πόλεμο. Οι δυο αυτές ταινίες (σ.τ.ε. Flags of Our Fathers και Letters from Iwo Jima που ο Clint Eastwood γύρισε ταυτόχρονα) δεν αφορούν τη νίκη ή την ήττα. Μιλάνε για τον αντίκτυπο αυτού του πολέμου πάνω στους ανθρώπους που έμειναν ζωντανοί αλλά και σ’ εκείνους που έχασαν τις ζωές τους πολύ πριν την ώρα τους
Αυτή είναι μία ιστορία για μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που έκαναν την ύψιστη θυσία για τη χώρα τους, και το πώς αυτό επηρέασε τις ζωές τους.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)