του George Cukor
κείμενο του Emanuel Levy

(...) Ο Κιούκορ (George Cukor) είδε τη [θεατρική] παράσταση σαν ένα παραμύθι με ηθικό δίδαγμα: η Τρέισι Λόρντ γνωρίζει τον πριγκιπά της αλλά καταστρέφει την σχέση της και πρέπει να ξαναανακαλύψει μετέπειτα τον ανθρωπισμό της. Η ιστορία είναι για ένα έξυπνο, ψυχρό, ευέξαπτο κορίτσι που μεταμορφώνεται σε άνθρωπο. Η ηθικολόγος Τρέισι, περιφρονητική προς όλους όσους δεν ανταποκρίνονται στις υψηλές προσδοκίες της, πρέπει να μάθει την ταπεινότητα και την ανοχή στις παρεκτροπές των ανθρώπων.
Αυτό που διαχώρισε το ‘The Philadelphia Story’ από άλλες κωμωδίες ήταν το σασπένς του. Μέχρι την τελευταία στιγμή, το κοινό δεν είναι σίγουρο ποιόν θα παντρευτεί η Τρέισι. Όσο για την κωμωδία, εκπορεύεται από το δίλλημα της Τρέισι. Ερωτευμένη με τρείς διαφορετικούς άντρες, συμπεριφέρεται σαν αυτό να ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα στον κόσμο, αλλά μόνο η Τρείσι βλέπει την κατάσταση ως τραγική. Ο Κιούκορ ήξερε ότι η αποτελεσματικότητα της ταινίας εξαρτόνταν από την Χέπμπορν (Katharine Hepburn). Ως μια γυναίκα ευγενικής καταγωγής, νευρωτική, πιεσμένη αλλά ενθουσιώδης, έπρεπε να κερδίσει τις καρδιές του κοινού. Ενορχηστρόνοντας την ενδεχομένως σπουδαιότερη ερμηνεία της Χέμπορν επί της οθόνη, ο Κιούκορ έφερε στο προσκήνιο τη λάμψη, την ομορφιά και τη νοημοσύνη της.
(...) Ο Κιούκορ είδε μια πρόκληση στο να βρει μια νέα προσέγγιση στη μεταφορά της ταινίας, αντιμετωπίζοντας το διάλογο του ‘The Philadelphia Story’ ως δράση. 
(...) Ο Κιούκορ γύρισε ένα νέο, λαμπερό πρόλογο – χωρίς να υπάρχει σ' αυτόν μια λέξη– που συνοψίζει τον τρόπο με τον οποίο τελείωσε ο γάμος της Χέπμπορν και του Κάρι Γκράντ (Cary Grant). Επίσης δείχνει την οργή της Χέμπορν όταν ο Γκράντ επανεμφανίστηκε την παραμονή του γάμου της. Στην εναρκτήρια σκηνή, ο Γκράντ περπατάει έξω από το σπίτι κουβαλώντας μια τσάντα με μπαστούνια του γκόλφ. Η Χέμπορν εμφανίζεται στην είσοδο, κρατώντας ένα μπαστούνι που είχε ξεχάσει, αλλά αντί να του το δώσει, το σπάει στα δύο. Έξαλλος, ο Γκράντ την πλησιάζει σαν να πρόκειται να την χτυπήσει – και έπειτα απλά της δίνει μια περιφρονητική σπρωξιά στο πρόσωπο που την ρίχνει κάτω. 
(...) Ο Κιούκορ έδωσε περισσότερη προσοχή στη στυλιστική διεύθυνση του ‘The Philadelphia Story’, απ’ότι σε άλλες του ταινίες. Οι κινήσεις της κάμερας ήταν ομαλές και κομψές, βασισμένες στην πεποίθηση του ότι το κοινό δεν πρέπει να έχει επίγνωση των κινήσεων της κάμερας. Ο εμπειρικός κανόνας του ήταν ο εξής: ‘Να είστε ακίνητοι, εκτός κι αν πρέπει να κουνίσετε την κάμερα γιατί κάνει κάτι για εσάς,. Όταν πρέπει να κόψετε, πρέπει να το κάνετε απαλά, όχι πολύ ανόμαλα. Δεν πρέπει να επιδεικνύεστε με την κάμερα.’
Η φιλοσοφία του ήταν να υπηρετείς το κείμενο, να κάνεις μια ταινία όσο πιο ομαλά και διακριτικά γίνεται.‘Αν είναι να κάνεις μια ταινία για έναν φόνο σε ένα Βικτωριανό σπίτι,’ είπε για το ‘Gaslight’, ‘το κάνεις όσο πιο κλειστοφοβικά και συννεφιασμένά γίνεται.’ ‘Κάνεις μια έρευνα για τη συγκεκριμένη περίοδο’, έιπε στον Λάμπερτ, ‘όχι μόνο για να αναπαραστήσεις το σκηνικό, αλλά και για να κινήσεις συναισθήματα.’ ‘Το κείμενο υπαγορεύει όλο το στυλ της ταινία. Αυτό μπορεί να μην είναι προς όφελος του σκηνοθέτη, γιατί η συμβολή του δεν γίνεται άμεσα ορατή.’...

(Αποσπάσματα από κείμενο που δημοσιεύτηκε στο emanuellevy.com. Ελληνική μετάφραση δελτίο τύπου, επιμέλεια Δ.Μ.)