του Joseph L. Mankiewicz
Η ταινία είναι ένα πικρό σχόλιο για τους ανελέητους μηχανισμούς που κρύβονται πίσω από το λαμπερό κόσμο του θεάματος, αλλά κυρίως για τις απρόοπτες δυναμικές και τις κρυφές σχέσεις εξουσίας, που υπάρχουν στις σχέσεις λατρείας και θαυμασμού. Η ταινία σημαδεύεται από την στιβαρή υποκριτική παρουσίας της Bette Davis, μιας από τις καλύτερες ηθοποιούς του κλασικού Χόλιγουντ.
Η Μάργκο Τσάνινγκ (στον ρόλο η Bette Davis) είναι μια σταρ του Μπρόντγουεϊ, η οποία έχει κλείσει τα σαράντα κι η ηλικία της έχει αρχίσει να βαραίνει πάνω της. Ένα βράδυ μετά από μια παράσταση, στα καμαρίνια του θεάτρου, γνωρίζεται με μια νεαρή θαυμάστρια της, την Ιβ "Έύα" Χάρρινγτον (στον ρόλο η Anne Baxter). Η Εύα έχει παρακολουθήσει όλες τις παραστάσεις της Μάργκο, και είναι κι εκείνη επίδοξη ηθοποιός. Η Μάργκο κολακεύεται από το θαυμασμό, και ενθουσιάζεται με το ήθος, τη σεμνότητα και την λατρεία που έχει η νεαρή κοπέλα για αυτήν τόσο ώστε να την κάνει προστατευόμενή της. Αυτές τις αρετές της Εύας δείχνουν να εκτιμούν κι οι υπόλοιποι φίλοι της Μάργκο....
Το σενάριο βασίζεται στο διήγημα The Wisdom of Eve της Mary Orr.
Η ταινία κέρδισε 6 Όσκαρ μεταξύ των οποίων και Καλύτερης ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, ενώ στο Φεστιβάλ Καννών η Bette Davis βραβεύτηκε για την υποκριτική της παρουσία και ο Joseph L. Mankiewicz με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής
Η Pauline Kael χαρακτηρίζει την ταινία ως μια «ersatz τέχνη πολύ υψηλής ποιότητας, και μία από τις πιο απολαυστικές ταινίες που έγιναν ποτέ... Η Bette Davis κάνει την πιο ενστικτώδη και στιβαρή ερμηνεία της. Η ηθοποιός που υποδύεται –ματαιόδοξη, φοβισμένη, μια γυναίκα που οδηγεί στα άκρα τις αντιδράσεις και τα συναισθήματα της – κάνει την όλη πράγμα ζωντανεύουν».
Ο Roger Ebert γράφει σχετικά με την ταινία: «Η δύναμη και η αδυναμία της ταινίας είναι η Anne Baxter: η Εύα που υποδύεται δεν έχει το βάρος με την παρουσία για να είναι μια πιθανή αντίπαλος της Μάργκο. Ωστόσο είναι πειστική ως μια ραδιούργος θαυμάστρια. Όταν η Εύα αντικαθιστά την Μάργκο και παίρνει πολύ καλές κριτικές, ο Mankiewicz, σοφά, δεν μας δείχνει τις υποκριτικές επιδόσεις της. Καλύτερα να τις φανταστεί κάποιος, και να επικεντρωθεί στο κορίτσι της οποίας η εικόνα είναι λίγο υπερβολικά έντονη, της οποίας τα μάτια είναι λίγο πολύ εστιασμένα, της οποίας η σεμνότητα είναι κάπως ύποπτη».
