(Tokyo Chorus)
του Yasujirō Ozu

Ο Οκατζίμα υπερασπίζεται ένα συνάδελφο του στην ασφαλιστική εταιρεία που δουλεύει και απολύεται. Χωρίς καμιά αποζημίωση αδυνατεί να εκπληρώσει την υπόσχεση που έχει δώσει στο γιο του να του αγοράσει ένα ποδήλατο. Όταν η κόρη του αρρωσταίνει, για να πληρώσει τα νοσήλια βάζει σε ενέχυρο τα κιμονό της γυναίκας του. Μια μέρα συναντά έναν γνωστό του ο οποίος του προτείνει να εργαστεί στον νέο εστιατόριο. Παρά τους αρχικούς του δισταγμούς ο Οκατζίμα και η γυναίκα του εργάζονται σκληρά στην νέα δουλειά. Στην συνάντηση των συμμαθητών του στο εστιατόριο ο Οκατζίμα μαθαίνει ότι έχει βρεθεί μια νέα δουλειά γι’ αυτόν.

«Είχα αηδιάσει από την αποτυχία και αποφάσισα να κάνω μια ταινία με διάθεση αμεριμνησίας. Το γύρισμα έγινε στο αποκορύφωμα του καλοκαιριού. Είχε πολύ ζέστη για να γυριστούν έξω οι εξωτερικές σκηνές.
Τότε δεν γνώριζα τι να κάνω για να γίνει μια καλή ταινία. Τι μπορεί ένας σκηνοθέτης να αφήσει κληρονομιά στους νεώτερους; Άρχισα να αισθάνομαι ότι οι ταινίες δεν έχουν κάποια σημασία. Τώρα, αισθάνομαι το αντίθετο. Το γεγονός ότι οι ταινίες μπορούν να χαθούν στη λήθη τις κάνει τόσο γοητευτικές».
Ozu Yajujiro

«Ένα νέο επίτευγμα στην καριέρα του Όζου… Από αυτό το σημείο και μετά ο Όζου θεωρείται μεγάλος σκηνοθέτης»
(David Bordwell).

«Υπάρχει ένα γκαγκ σ’ αυτό το χαμηλότονο, δήθεν φασιστικό sitcom: μια δέσμη χαρτονομισμάτων ρίχνεται στην τουαλέτα ενός γραφείο, ουρούν πάνω της και μετά πρέπει να βγει από εκεί και να απλωθεί σ’ ένα γραφείο για να στεγνώσει. Ο Marx και ο Freud θα δυσκολευόταν να καταγράψουν με πιο έντονο τρόπο την κοινωνική αποστροφή».
(J. Hoberman)

(δ.τ.)