του Edward Buzzell

Εξαιρετικό δείγμα του ιδιόμορφου αναρχικού χιούμορ των αδελφών Μαρξ/ Marx Brothers, η ταινία αυτή αποτελεί την δική τους κωμική, αιρετική και ασεβή εκδοχή μιας ταινίας γουέστερν.
Η αφήγηση ξεκινά με τον Groucho σ’ ένα σταθμό τραίνου να προσπαθεί αγωνιωδώς να μαζέψει χρήματα για ένα εισιτήριο με κατεύθυνση δυτικά. Θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί την αφέλεια δύο ταξιδιωτών –στους ρόλους ο Harpo και ο Chico– όμως για κακή του τύχη θα αποδειχθούν πονηρότεροι απ’ αυτόν και θα του απομυζήσουν και τις τελευταίες οικονομίες του. Όταν μετά κόπων και βασάνων θα φθάσουν στην Δύση θα βρεθούν αναμεμειγμένοι σε μια απάτη που σκοπό έχει να υφαρπάξει την κληρονομιά μιας νεαρής κοπέλας.
Γυρισμένη το 1940, η ταινία αποτελεί ένα σχέδιο που διακινήθηκε στο εσωτερικό των στούντιο για πάνω από 4 χρόνια, πριν τελικά υλοποιηθεί. Μ’ αναφορές στην παράδοση του slapstick και έχοντας πάντα ως πλαίσιο το ιδιαίτερο τους ύφος, οι αδελφοί Μαρξ διασκευάζουν μια σειρά από στερεότυπα της Άγριας Δύσης επί το κωμικότερο: πυρετός του χρυσού, οι κακοί, η αθώα κοπέλα. Το κωμικό τους συνίστατο στον αποσυντονισμό, τη διάλυση, την καταστροφή, την πρόκληση χάους και αταξίας. Το χιούμορ τους πολύ συχνά είναι λεκτικό, γεμάτο από αμετάφραστα στην ελληνική γλώσσα λογοπαίγνια, ενώ το κωμικό των κινήσεων τους παραπέμπει κατευθείαν στην κωμωδία της εποχής του βωβού κινηματογράφου. Παρόλο που η ταινία αυτή είναι η τελευταία τους είναι γεμάτη από σκηνές που κάνουν φανερή τη μοναδικότητα της κωμικής τους ιδιοφυίας: Η σκηνή στο τραίνο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια σκηνή ανθολογίας, ένα λαμπερό δείγμα του κωμικού τους.
Πίσω από το σενάριο της ταινίας θα βρούμε ένα μεγάλο κωμικό του βωβού, τον Buster Keaton. Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που διάσπαρτες στην ταινία υπάρχουν κάποιες από τις εμμονές του (όπως αυτή με τα τραίνα).
Δ.Μ.