του Sam Garbarski
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Jiro Taniguchi, σχεδιαστής manga
Όλα ξεκίνησαν με ένα περίεργο όνειρο, στο οποίο μεταφέρθηκα πίσω στην παιδική μου ηλικία και κατάφερα να εκφράσω τα συναισθήματά μου στο κορίτσι, με το οποίο ήμουν ερωτευμένος στο σχολείο. Διαμόρφωσα λοιπόν αυτή την ιδέα: την πιθανότητα να γυρνάς στα παιδικά σου χρόνια, στο σώμα του παιδιού που ήσουν τότε, έχοντας όμως το μυαλό ενός ενήλικα. Με όλες ασφαλώς τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται, αλλά πάνω απ' όλα μια περίεργη ερώτηση: αν γύριζα πίσω στον χρόνο, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω όσα γνωρίζω τώρα, προκειμένου να αλλάξω το μέλλον;
(...)  Στην Ιαπωνία, το "A Distant Neighborhood" πήρε βραβείο από το Υπουργείο Πολιτισμού, όμως δεν γνώρισε τόση επιτυχία. Αυτό που είναι πιο εκπληκτικό για μένα είναι το γεγονός ότι τοποθετείται χρονικά στο ξεκίνημα των '60s σε ένα ιαπωνικό περιβάλλον. Φανταζόμουν τον τυπικό αναγνώστη του βιβλίου σαν τον Χιρόσι, τον κεντρικό ήρωα: ένα στέλεχος επιχείρησης στα 40 του, όπως τόσοι άλλοι στο Τόκιο. Το γεγονός ότι οι Βέλγιοι, οι Γάλλοι ή οι Ιταλοί μπορούν να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από τον δικό τους ήταν μεγάλη χαρά για μένα.
(...) [Με εξέπληξε στην ταινία] Το γεγονός ότι ο κεντρικός ήρωας έγινε δημιουργός manga. Ανησυχούσα ότι ένα τέτοιο επάγγελμα θα δημιουργούσε δυσκολίες στο ξεδίπλωμα της ιστορίας. Όμως, αφού είδα το φιλμ, ξέχασα αμέσως ότι δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στην πρωτότυπη ιστορία! Το νεαρό κορίτσι, με το οποίο είναι ερωτευμένος ο ήρωας, είναι επίσης πολύ διαφορετικό. Στο σενάριο είναι πιο θετική, πιο έξυπνη.
(...)  Η δουλειά μου έχει διασκευαστεί με πιο αισθητικό τρόπο απ' ό,τι στο manga. Η ιστορία ξεδιπλώνεται με το απαραίτητο σασπένς, ενώ υπάρχει μια ένταση από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο ρόλος του soundtrack μου έδωσε πολλά να σκεφτώ. Η πρωτότυπη μουσική των Air ανέδειξε τα συναισθήματα του κάθε ήρωα, προσθέτοντας μια καλλιτεχνική διάσταση. Το όλο φιλμ είναι εκπληκτικό, αλλά μια σκηνή υπερέχει για μένα: η επανένωση του πατέρα με τον γιο.
(...) [Αν μπορούσα να ξαναζήσω τα 14 μου χρόνια] Νομίζω ότι θα μάζευα όλο το κουράγιο για να προσεγγίσω το κορίτσι που μου άρεσε και να του δηλώσω την αγάπη μου. Επίσης νομίζω ότι θα σπούδαζα περισσότερο και θα βελτίωνα την κουλτούρα μου. Θα ήμουν και πάλι δημιουργός manga, αλλά θα έδινα στον εαυτό μου περισσότερο χρόνο, προτού μπω στην αγορά εργασίας.

Sam Garbarski, σκηνοθέτης
Παρόλο που δεν είναι δική μου ιστορία, ωστόσο τη θεωρώ πολύ δική μου! Αν και διαδραματίζεται σε έναν κόσμο πολύ μακρινό από τον δικό μας, αυτό το manga εμπεριέχει παγκόσμιες αξίες και συναισθήματα. Ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί με τον Χιρόσι και να αφεθεί να μεταφερθεί μαζί του στο ταξίδι του. Η πραγματική πρόκληση δεν ήταν να μεταφέρω την ιστορία στη Γαλλία, αλλά να μεταδώσω την αισθητική του βιβλίου στην ταινία όσο πιο πιστά γίνεται.
(...)  Ο κίνδυνος ήταν να παραμείνω πιστός στην πρωτότυπη δουλειά, φοβούμενος να επέμβω. Όμως ένα κόμικ δεν είναι ένα κινηματογραφικό έργο. Ακόμα κι αν η αφήγηση είναι τέλεια στο χαρτί, δεν μπορεί να μεταφερθεί αυτούσια στη μεγάλη οθόνη. Έκανα την ιστορία δική μου σιγά-σιγά, αλλάζοντας συγκεκριμένες λεπτομέρειες, αλλά κυρίως επικεντρωμένος στην απώλεια των αισθήσεων του ήρωα. Σκόπιμα εισήγαγα σκηνές που είχα ζήσει ο ίδιος, καθώς και αντικείμενα που λατρεύω: το ρολόι του πατέρα μου, το αυτοκίνητό του, τα polo μπλουζάκια που φορούσε, τον τρόπο που κρατούσε ένα ποτήρι... Έχει πεθάνει πλέον, αλλά τον αγαπώ τόσο, που πολλές φορές αυτό με πνίγει. Αφιέρωσα αυτό το φιλμ σε αυτόν! Θα ήθελα οι θεατές να βγουν από την αίθουσα, όντας αβέβαιοι για το αν η ιστορία αυτή συνέβη τελικά ή όχι.
(...) [Αν μπορούσα να ξαναζήσω τα 14 μου χρόνια] Ίσως δεν θα άλλαζα τίποτα. Αυτό είναι που δίνει στην ιστορία την ομορφιά της. Ή ίσως κάποιες μικρές λεπτομέρειες, όμως δεν θα άλλαζα την ουσία. Στα 14 είναι που συνειδητοποιείς πολλά πράγματα, αισθάνεσαι διαφορετικά, γιατί βρίσκεσαι στη διαδικασία της ενηλικίωσης. Στην ουσία, θα ήθελα να το ξαναζήσω.

(πηγή δελτίο τύπου)