(Εξομολογήσεις πολύ προσωπικές)
του Patrice Leconte

Στην ταινία Εξομολογήσεις πολύ προσωπικές ο Patrice Leconte συνεχίζει την διερεύνηση διαπροσωπικών σχέσεων που χαρακτηρίζονται τόσο από ένα φόρτο συναισθημάτων όσο και απο μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.
Κεντρική ηρωίδα της ταινίας είναι η Αννα. Όντας παγιδευμένη σε έναν προβληματικό γάμο, η Αννα παίρνει επιτέλους το θάρρος να απευθυνθεί σε έναν ψυχαναλύτη. Κατά την διάρκεια των συναντήσεων τους τού εμπιστεύεται τα προβλήματά της και την αγωνία της για το μέλλον, ενώ εκείνος την ακούει αμίλητος να του ανοίγει την καρδιά της. Όμως η Αννα έχει κάνει ένα μικρό λάθος στην... πόρτα! Ο άντρας που εμπιστεύεται, δεν είναι ψυχίατρος αλλά φοροτεχνικός.
Η αφήγηση επικεντρώνεται τόσο στην σχεδίαση των χαρακτήρων -στην Αννα και τον Γουίλλιαμ- όσο και στις δυναμικές της μεταξύ τους σχέσης, στις άλλοτε παράλληλες και άλλοτε συγκλίνουσες συναισθηματικές διαδρομές των δύο ηρώων, στα συναισθήματα τους. Αφετηρία είναι το στοιχείο μιας λανθασμένης ταυτότητας, η παρεξήγηση -κάποιος καλείται να υποδυθεί ένα πρόσωπο που δεν είναι- αλλά στο κέντρο της δραματικής πλοκής υπάρχουν το μυστήριο και η ερωτική επιθυμία. Ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει την ταινία ως ένα "συναισθηματικό θρίλερ", όμως πέρα απ' αυτό η ταινία αναφέρεται στις κρυφές διαστάσεις των διαπροσωπικών ή ερωτικών σχέσεων: στην μοναξιά, τις αναμονές, την διαρκή εκκρεμότητα της ερωτικής επιθυμίας, το ανολοκλήρωτο της, την αμφιβολία για την φύση των συναισθημάτων, την αβεβαιότητα που διαρκώς υπάρχει....
Ο Patrice Leconte εξηγεί σχετικά με την ταινία: "Πρόκειται για μια ασυνήθιστη συνάντηση, εκπληκτική και άμεση μαζί. Οι δυο χαρακτήρες αποκαλύπτονται σιγά-σιγά. Αυτό ισχύει κυρίως για την Αννα. Θέλουμε να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από αυτή τη γυναίκα. Είναι απλώς δυστυχισμένη; Ή μήπως έχει ψευδαισθήσεις; Τα πάντα μπορούν να συμβαίνουν. Θα μπορούσε να βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση ή απλώς να εκμεταλλεύεται τον Γουίλιαμ. Το να σκηνοθετείς τους ηθοποιούς με αυτή τη σκέψη στο μυαλό σου είναι μια συναρπαστική άσκηση. Παίζεις με τα φαινόμενα, αφήνεις χώρο για αμφιβολίες...
(...) Πολλές φορές οι ηθοποιοί αποτελούν πηγή έμπνευσης, αλλά, ειδικά για αυτήν την ταινία γράψαμε πρώτα σύμφωνα με τους χαρακτήρες και όχι με βάση τους ηθοποιούς. Αυτό που βρίσκω φανταστικό είναι ότι αφού τελειώσαμε το σενάριο, είπαμε στους εαυτούς μας: 'Ποιοι άλλοι εκτός από τη Σαντρίν Μπονέρ και τον Φαμπρίς Λουκινί θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν ιδανικότερα σε αυτούς τους ρόλους;' Επέβαλαν την παρουσία τους σε εμάς. Έφεραν όλη εκείνη τη μοναδικότητα αλλά και την ένταση που χρειάζονταν οι χαρακτήρες!
(...) Όταν η Σαντρίν, στον ρόλο της Αννας, λέει τόσο κυνικά πράγματα, με τέτοια ακλόνητη σιγουριά και με σχεδόν αγγελική πραότητα, το αποτέλεσμα είναι πολύ δυνατό. Γίνεται ενοχλητική, ενώ αυτός, που κατά λάθος την ακούει, αρχίζει πλέον να αμφισβητεί τα πάντα, να μην πιστεύει σε τίποτα... Βρίσκεται ξαφνικά σε ξένη περιοχή, που δεν μπορεί να ελέγξει: τη γη των γυναικείων μυστικών. Αυτό με γοήτευσε στο έπακρο...
(...) Μυστήριο, αβεβαιότητα, φόβος και σασπένς κυριαρχούν και χτίζονται γύρω από τα συναισθήματά τους. Δεν τολμώ να πω ότι πρόκειται για μια ερωτική ιστορία γιατί δεν έχει τα τυπικά χαρακτηριστικά στοιχεία μιας τέτοιας σχέσης, είναι πιο πλατωνική, αλλά και 'διεστραμμένη'. Πάντως, πάντα μου αρέσει να καθυστερώ την πραγματοποίηση των προσδοκιών του κοινού. Το πιο όμορφο κομμάτι σε μια ταινία, για μένα, είναι το πρελούδιο, αυτό που 'έρχεται πριν'. Δεν είναι ότι προτιμώ την παρθενική ευαισθησία, να αναβάλω την 'στιγμή που'... Στην περίπτωσή μας, μια επιθυμία βρίσκεται διάχυτη στην ατμόσφαιρα, ένα είδος επικείμενου κινδύνου τον οποίο διαισθάνονται όλο και περισσότερο, στιγμή τη στιγμή... ".

(Πηγή: δελτίο τύπου)