του Wolfgang Becker
(τα σχόλια του σκηνοθέτη)

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Εξ' αρχής δεν σκέφθηκα ότι εγώ είμαι από την Δύση και θα αφηγηθώ μια ιστορία για την Ανατολή.
Μεγάλωσα στην Δυτική Γερμανία, όμως μπορούσα να περάσω τα σύνορα και έτσι πήγα αρκετές φορές στο Ανατολικό Βερολίνο και στην Ανατολική Γερμανία. Δεν ήταν σαν να κάνω μια ταινία για ένα νησί του Ειρηνικού ωκεανού. Ξέρω πως έδειχνε η πόλη. Επίσης ξέρω τις οσμές της, τα χρώματα της, τον τρόπο που ντυνόταν οι κάτοικοι. Ωστόσο ποτέ δεν έζησα εκεί (στο Βερολίνο). Αυτό ήταν κάτι διαφορετικό.

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Ο σεναριογράφος (Bernd Lichtenberg) και εγώ συναντήσαμε αρκετούς νέους οι οποίοι ήταν στην ηλικία του ήρωα όταν το Τοίχος έπεσε, και τους κάναμε διάφορες ερωτήσεις. Ανακαλύψαμε πολύ γρήγορα ότι δεν υπήρχε ένα πρότυπο ζωής στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Ορισμένοι αισθάνονταν σαν να βρισκόταν σε μια μεγάλη φυλακή, άλλοι ήταν εντάξει με την κατάσταση, κάποιοι υπέφεραν αρκετά κάτω από αυτές τις πολιτικές συνθήκες, άλλοι δεν ενδιαφερόταν για την πολιτική. Μετά απ' αυτά αισθανθήκαμε αρκετά ελεύθεροι για να δημιουργήσουμε τους χαρακτήρες μας.

ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ
Ήταν δύσκολη να γίνει η ταινία γιατί οι τοποθεσίες στο Βερολίνο άλλαξαν πολύ γρήγορα μετά την πτώση του Τείχους. Αν και έπρεπε να τις διαμορφώσουμε όπως ήταν πριν 10 χρόνια, υπήρχε μεγάλη διαφορά. Δεν υπήρχαν δορυφορικά "πιάτα" στο Ανατολικό Βερολίνο, δεν υπήρχαν τηλεφωνικοί θάλαμοι και φυσικά υπήρχαν αυτοκίνητα που είχαν κατασκευαστεί πριν το 1989. Έτσι έπρεπε να ελέγχουμε τα πάντα. Το κόστος για να κάνουμε αυτό υποτιμήθηκε απ' αυτούς που χρηματοδοτούσαν την ταινία -και νομίζω ότι μέσα σε δύο εβδομάδες είχαμε ξοδέψει όλα τα χρήματα.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να αντιμετωπίσω τα προβλήματα σχετικά με τις καιρικές συνθήκες και τις αρρώστιες των ηθοποιών. Ποτέ δεν έδειξα ότι ήμουν απελπισμένος. Ποτέ δεν έδειξα ότι έχω κακή διάθεση. Ποτέ δεν έδειξα ότι ήμουν απαισιόδοξος. Έπρεπε να λεω: "Αγόρια και κορίτσια, όλοι μαζί, θα κάνουμε κάτι καλό".

Η ΑΠΗΧΗΣΗ
Πολλοί Ανατολικογερμανοί έχουν ακόμα ένα κόμπλεξ κατωτερότητας. Πώς να συμφιλιωθούν με το παρελθόν τους; Με την ιστορία τους; Είναι δύσκολο γι' αυτούς να πουν "Είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία γιατί οι γονείς μου μ' αγαπούσαν και εγώ αγαπούσα τους γονείς μου. Το πρώτο μου φιλί ήταν τέλειο, όπως και η πρώτη φορά που έκανα έρωτα. Έχω υπέροχες αναμνήσεις αν και όλα αυτά συνέβησαν σε μια χώρα που ήταν μια "feelgood" δικτατορία". Η ταινία είναι νομίζω μια αξιοπρεπής κηδεία σ' όλα αυτά. ’γγιξε ένα ευαίσθητο σημείο. Δεν είναι μια ταινία για την επανένωση.
Είναι μια ταινία για την σχέση ανάμεσα σε μια μητέρα και ένα γιο.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις την αληθινή κατάσταση στη Ανατολική Γερμανία για να αντιληφθείς το χιούμορ της ταινίας. Η ταινία είναι μια θλιμμένη κωμωδία. Η κωμωδία είχε πάντοτε μια σοβαρή βάση. Οι άνθρωποι με τους οποίους γελάμε, δεν αισθάνονται την ανάγκη να γελάσουν, ενώ εμείς το κοινό πρέπει να γελάσουμε.

(δηλώσεις του Wolfgang Becker στο BBC και στο περιοδικό Time/28-4-03).