της Isabel Coixet

Κεντρική ηρωίδα της ταινίας Ζωή χωρίς εμένα (My Life Without Me) είναι μια νεαρή γυναίκα: η Αν είναι είκοσι τριών ετών, έχει δύο μικρές κόρες, έναν σύζυγο που παραμένει τον περισσότερο χρόνο άνεργος, μια μητέρα που μισεί όλο τον κόσμο, έναν πατέρα που έχει περάσει τα δέκα τελευταία χρόνια στην φυλακή, μια δουλειά νυχτερινής καθαρίστριας σε ένα πανεπιστήμιο στο οποίο ποτέ δεν μπόρεσε να φοιτήσει την ημέρα.
Ένα απρόοπτο γεγονός θα διαταράξει την καθημερινότητα της. Μετά από μια ιατρική εξέταση, η Αν ανακαλύπτει ότι δεν έχει πλέον την ζωή μπροστά της. Μια σοβαρη και καλπάζουσα μορφή καρκίνου έχει καθορίσει το τέλος της. Συνδιαλλεγόμενη με το αναπόφευκτο, η ηρωίδα αντιμετωπίζει τισ νέες πραγματικότητες της ζωή της με αξιοπρέπεια και  ευαισθησία.
Η ζωή της -όση τουλάχιστον της απομένει-  θα αλλάξει δραματικά. Κατά περίεργο τρόπο, η Αν ανακαλύπτει μέσα στην γκρίζα πραγματικότητα που την περιβάλλει την αγάπη της για τη ζωή. «Ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι όλη σου η ζωή ήταν ένα όνειρο και ότι μόλις τώρα ξυπνάς…» Θα διεκδικήσει στον λίγο χρόνο που της απομένει κάποιες από τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες της. Όμως παρ' όλα αυτά το έλλειμα της ζωής της θα είναι πάντα υπαρκτό. Και το τέλος της προδιαγεγραμμένο...
Μέσα απο τους μελαγχολικούς τόνους της αφήγησης, η σκηνοθέτις σχεδιάζει την ελεγεία μιας ζωής. Τα απραγματοποίητα όνειρα, και κυρίως τα αγαπημένα πρόσωπα που αφήνει πίσω της ρίχνουν βαριά την σκιά τους σ' αυτές τις τελευταίες μέρες της. Ζώντας υπό προθεσμία, η ηρωίδα θα δει την πραγματικότητα που την περιβάλλει μ' ένα άλλο βλέμμα.  Η ταινία είναι ένας μακρύς αποχαιρετισμός της ηρωίδας στα αγαπημένα της πρόσωπα, ένα γεμάτο πικρά συναισθήματα πορτραίτο μιας κοινής ζωής που φθάνει στο  τέλος.
Η σκηνοθέτις Isabel Coixet πατραβλέποντας τις όποιες μελοδραματικές εξάρσεις του σεναρίου, στηρίζει την ταινία στην εξαιρετική ερμηνεία της Sarah Polley αλλά και στις υποβλητικές παρουσίες των Mark Ruffalo, Maria de Medeiros, Deborah Harry, Alfred Molina, Amanda Plummer. 
Η Isabel Coixet, σκηνοθέτις της ταινίας δηλώνει: «Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί όταν φτιάχνεις μια ταινία είναι να μιλάς για αυτό. Γιατί αυτή η ταινία και όχι κάποια άλλη; Γιατί αυτός ο χαρακτήρας; Γιατί αυτή η μελαγχολία; Γιατί αυτή η σκοτεινιά και τόση πολλή βροχή;
Όταν άρχισα να γράφω το σενάριο, είχα ακόμη μια σιγουριά. Τρία χρόνια μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, νοιώθω ότι δεν έχω καμία, κολυμπώντας στο σκοτάδι για μια ακόμη φορά, γνωρίζοντας ότι το νήμα που με έδενε με την ταινία έχει πλέον κοπεί και τώρα που ξεφεύγει από τα χέρια μου, το μόνο που θα ήθελα να κάνω είναι να ξεκινήσω ξανά από την αρχή, να ξαναβιώσω την αρχική ιδέα της ταινίας και όχι την παράξενη, καθόλου ρεαλιστική της πραγματικότητα.
Κοιτάζω τις πέντε κόπιες της ταινίας. Σκέφτομαι τα δάκρυα, τις προσευχές, την Αν, την Λόρι, το Λι, τον Ντον, την κομμώτρια, το γείτονα, τα μικρά κορίτσια...
Σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν κάνει αυτή την ταινία, αυτό που τελικά έγινε. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που θα αγαπήσουν αυτή την ταινία. Σκέφτομαι και αυτούς που δε θα την αγαπήσουν. Το χειρότερο πράγμα στο να φτιάχνεις ταινίες είναι το αίσθημα της κενότητας που έχεις όταν τελειώνουν.Το κενό που νιώθω μετά από αυτήν είναι τεράστιο».
H εταιρία παραγωγής της ταινίας El Deseo, ανήκει στους αδελφούς Almodovar (Pedro και Agostin), ενώ το σενάριο είναι βασισμένο στην συλλογή διηγημάτων της Nanci Kincaid, Pretending The Bed Is A Raft.

(Πηγή: Δελτίο τύπου)