του Christoffer Boe

Ο Christoffer Boe γεννήθηκε στην Δανία το 1974. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Κοπενχάγης. Έχει σκηνοθετήσει εκτός της βραβευμένης Reconstruction (Eρωτική αναπαράσταση) άλλες τρεις μικρού μήκους (εκ των οποία η πλέον πρόσφατη επίσης βραβευμένη στις Κάννες το 2002).
Η ταινία επικεντρώνεται στο πρόσωπο του νεαρού Alex που είναι φωτογράφος, όταν ξαφνικά εγκαταλείπει την φίλη του Simone, για να ακολουθήσει την σαγηνευτική Aimee. Όταν θα την συναντήσει κανένας δρόμος γυρισμού δεν θα είναι προσβάσιμος γι' αυτόν. Ο μόνος δρόμος σωτηρίας, το μέλλον του είναι ο έρωτας της Aimee: συναντιούνται τυχαία και ερωτεύονται στη διάρκεια μιας μέρας γεμάτης πάθος. Τα αισθήματα του ενός για τον άλλον δοκιμάζονται καθώς ο κόσμος γύρω τους γίνεται ολοένα και πιο ξένος. Μέσα σε μια δαιδαλώδη Κοπενχάγη, το ζευγάρι στοιχηματίζει την ίδια του την ύπαρξη, ώσπου τελικά να βρεθεί σε ελεύθερη πτώση.
Η Eρωτική αναπαράσταση παίρνει το ρομαντικό δράμα και το γυρνάει τα μέσα έξω, ξεγυμνώνοντας τα πιο ακραία και αντιφατικά συναισθήματα. Κριτικές την χαρακτηρίζουν ως "ένα ψυχολογικό δράμα για έναν άνδρα που ξεχνά το παρελθόν του και πρέπει να βάλει όλη την πίστη του στον έρωτα για να μπορέσει να κερδίσει ένα μέλλον".
Στην συνέχεια ακολουθούν δηλώσεις του σκηνοθέτη σχετικά με την ταινία…

Η ταινία δεν πρέπει ποτέ να χάνει την καλλιτεχνική της αισιοδοξία. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια ταινία στιλάτη, φυσική, παλιομοδίτικη και μοντέρνα -όλα αυτά μαζί. Χρησιμοποιούμε πολλές νέες τεχνικές, έχουμε όμως κρατήσει την αίσθηση του πολύ παλιού.
(...…) Η ταινία είναι αποπλάνηση. Ένα ολόκληρο δωμάτιο γεμίζει ξαφνικά με την αγάπη που νιώθουν δύο άνθρωποι, ο ένας για τον άλλο. Παρόλο που πρόκειται για δύο ηθοποιούς που παίζουν απλά έναν ρόλο, πιστεύουμε πραγματικά πως αγαπιούνται και νιώθουμε θλίψη στην ιδέα ότι ίσως να μην να μπορεί να έχει ο ένας τον άλλο. Βλέπουμε μέσω της καλλιτεχνικής επίδρασης και παράλληλα αφήνουμε τον εαυτό μας να σαγηνευτεί. Η ταινία μοιάζει με το μάγο που αποκαλύπτει τα κόλπα του, αλλά κάνει ένα καινούργιο την ίδια στιγμή και μας συναρπάζει.
(...…) Λατρεύω να βλέπω ταινίες και στα νιάτα μου με συνάρπαζε να παρακολουθώ έργο των ανώτερων του είδους. Ένιωθα πως αυτοί οι άνθρωποι μου μιλούσαν σε μια ενήλικη γλώσσα για τα αισθήματα τους. Η αναβράζουσα ενέργεια των ταινιών του Νέου Κύματος άφηναν μια ανεξίτηλη εντύπωση. Ο Jean Luc Godard σύνθλιψε την κινηματογραφική γλώσσα και δημιούργησε τη δεκαετία του 1960 ταινίες, οι οποίες μοιάζουν επίκαιρες ως τις μέρες μας.
(...…) Προκειμένου να δημιουργήσεις συναισθηματικά φορτωμένα έργα, πρέπει να βλέπεις τα πράγματα με ψύχραιμο και ανατομικό μάτι. Τα συναισθήματα έχουν μια εντελώς δική τους γραμματική και απαιτούν να αρπάξεις κάτι προκειμένου να παρουσιάσεις αυτή την γραμματική. Αλλιώς είναι ξαναζεσταμένα και στερημένα από κατανόηση των αισθημάτων, στερημένα από κάθε προσπάθεια να τα συναισθηματοποιήσεις, απλώς προβάλλονται στην οθόνη. Θέλω να περνώ τα πάντα με την πραγματική τους αξία να τα παρουσιάζω ως εξαρτημένη πρόταση και να τα μετατρέπω σε κύρια πρόταση. Όπως μία σκηνή που ένας άνδρας μπαίνει σε ένα μπαρ και βλέπει μια γυναίκα. Επιδιώκω να επαναλαμβάνω αυτή τη σκηνή, γιατί περιλαμβάνει μια ψυχολογική περιγραφή δική του, δική της, δική μας".
(...…) Με τα να ψάχνεις σε βάθος μια σκηνή, ένα μικρό σκηνή, ένα μικρό αντικείμενο - μια χειρονομία ίσως -προκαλείς νέες πτυχές και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως δεν πρόκειται πιο μόνο για ένα μικρό αντικείμενο αλλά για μια προοπτική σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Αυτό καταφέρνει η επανάληψη: παρέχει μια ξαφνική προοπτική στα πράγματα γιατί ο θεατής είναι ήδη εξοικειωμένος με μέρος της συνέχειας. Με το να ξέρει τι συμβαίνει, ο θεατής μπορεί να παρατηρήσει κάποια πράγματα τα οποία παρέβλεψε την πρώτη φορά. Και με το να αλλάζει στο ελάχιστο το τι συμβαίνει την πρώτη φορά, αποκτάς μια οπτική για το πόσο διαφορετικά μπορούν να είναι τα πράγματα ακόμα και αν μοιάζουν σχεδόν πανομοιότυπα"
(...…) Ήταν σημαντικό για μένα να εμφανιστεί η Κοπεγχάγη ως τόπος όπου οι άνθρωποι περνούν το χρόνο τους, γνωρίζονται και ζουν. Σε παλιές γαλλικές ταινίες, οι άνθρωποι περπατούν στο δρόμο απόλυτα φυσιολογικά, όταν μια σύντομη περιστροφή σου παρέχει μια ματιά του δρόμου. Ξαφνικά αποκτάς μια αίσθηση για το πώς ζούσαν τότε -πως ντύνονταν, πως έμοιαζε ο αστικός χώρος. Αν προσέξεις τις δανέζικες ταινίες, σπάνια καταλαβαίνεις τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, επειδή τα έργα γυρίζονται συνήθως σε μικρά δωμάτια- στούντιο και γραφεία- απρόσωπα. Ο χώρος γίνεται σκηνικός γιατί αποτελεί ένα συν- αφηγηματικά χαρακτηριστικό που περιγράφει τον εκάστοτε ήρωα.
(…...) Παρόλα αυτά οι χώροι διαφέρουν ως προς το πώς αισθανόμαστε μέσα σε αυτούς. Ο χώρος είναι απλά ένα μέρος μέσα στο οποίο οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν. Συνεπώς οι χώροι μου δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα και προκειμένου να αντισταθμίσω το χειρισμό του χρόνου, προσπαθώ να κάνω τη γεωγραφία του χώρου όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένη και αυθεντική. Με αυτό τον τρόπο θα υπάρξει μια ισορροπία ανάμεσα στο φυσικό και το στυλιζαρισμένο.

(Πηγή: διαφημιστικό φυλλάδιο της ταινίας & δελτίο τύπου του 44ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)