του Sylvain Chomet
(τα σχόλια του σκηνοθέτη)

ΕΝΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΤΥΛ
Βασίζεται στην υποκριτική των χαρακτήρων και στην μίμηση. Είμαι περισσότερο επηρεασμένος από την "ζωντανή" σκηνοθεσία, παρά από τα κινούμενα σχέδια. Φυσικά από τον Jacques Tati, αλλά επίσης και από όλους αυτούς τους σταρ του βωβού κινηματογράφου, τον Charlie Chaplin, τον Buster Keaton….Ο συγχρονισμός είναι επίσης σημαντικός, το "timing". Και γι' αυτό μ' αρέσουν οι Luis de Funes και βρετανικές κωμωδίες όπως το Absolutely Fabulous ή Black Adder με τον Rowan Atkinson. Επίσης μ' αρέσουν τα κινούμενα σχέδια του Tex Avery και του Richard Williams. Στα κόμικς ο Goossens είναι ο δάσκαλος του "timing".
Οι μεγάλοι Αμερικανοί σταρ εμφανίζονται συχνά στα κινούμενα σχέδια. Όμως Γάλλοι σταρ (όπως η Josephine Baker, Jacques Tati, Dzango Reinhardt) ποτέ δεν εμφανίζονται σε κινούμενα σχέδια γιατί δεν υπήρχε βιομηχανία κινουμένων σχεδίων στη Γαλλία. Ήθελα η ταινία μου να είναι ψεύτικη, μια ταινία που θα μπορούσαμε να δούμε εκείνη την εποχή, αλλά ποτέ δεν την είδαμε. Ήθελα επίσης να υποβάλλω τα σέβη μου στον Dubout, του οποίου το υπέροχο έργο με γοήτευε όταν ήμουν μικρός. Το ύφος του είναι τέλειο για τα κινούμενα σχέδια. Μακάρι να είχε μπορέσει να κάνει κινούμενα σχέδια.

ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΧΩΡΟΙ
Προέρχομαι από ένα ταπεινό περιβάλλον και όχι πλούσιο. Θυμάμαι όταν πήγαινα να δω μια ηλικιωμένη κυρία, που ζούσε στο διπλανό διαμέρισμα μιας από τις θείες μου: την εύρισκα σ' ένα μικρό διαμέρισμα που μύριζε γυαλιστικό, όπου κάθε αντικείμενο έδειχνε όσο το δυνατό καλύτερο, όσο και ασήμαντο και αν ήταν. Ποτέ δεν θα μπορούσα να σκηνοθετήσω μια ιστορία που να διαδραματίζεται στον κόσμο των πλουσίων. Η έμπνευση μου προέρχεται από την ίδια μου την ύπαρξη.

ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΙ, ΓΕΦΥΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ.
Περισσότερο μ' ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που μπορεί κάποιος να δει κατά την διάρκεια του Γύρου της Γαλλίας, παρά ο αγώνας αυτός καθ' αυτός. Θυμάμαι να βλέπω εντυπωσιασμένος ανθρώπους να χειροκροτούν κατά την διάρκεια της διαδρομής.
Καθώς μεγάλωσα στα προάστια, τα τραίνα ήταν μέρος της ζωής μου. Ο προαστιακός σιδηρόδρομος ήταν μια συνεχής υπενθύμιση ότι αύριο θα έπρεπε να σηκωθείς τα πρωί και να πας στην δουλειά. Όταν ήμουν σπουδαστής κοίταζα τις παλιές φωτογραφίες και προσπαθούσα να φανταστώ τις σκηνές πίσω απ' αυτές. Θυμάμαι την εικόνα μιας γέφυρας να την διασχίζει μια ατμομηχανή και από κάτω να υπάρχει μια μικρή πόλη.

MADAME SOUZA ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η Madame Souza δεν είναι εμπνευσμένη από τις γιαγιάδες μου, οι οποίες πέθαναν όταν ήμουν πολύ μικρός. Η γιαγιά μου, από την πλευρά από τις μητέρας μου, όπως την περιγράφουν οι γονείς μου ήταν η έμπνευση για τις Triplets με την χαρά της ζωής (joie de vivre).
Όταν ήμουν μικρός περνούσα πολύ καιρός μόνος. Η αδελφή μου ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερη μου και καθώς πάντα ζωγράφιζα, ήμουν ευχαριστημένος όταν κλεινόμουν στον εαυτό μου. Απολαμβάνω την συντροφιά των άλλων, όμως επίσης χρειάζομαι να συγκεντρώσω μόνος μου τις δυνάμεις μου. Όταν ήμουν μικρός είχα ένα παιχνίδι που λεγόταν Minicinex που πρόβαλε μικρές ταινίες super -8. Όταν έβλεπα σ' αυτό κινούμενα σχέδια δεν ήξερα τι σήμαιναν. Πίστευα ότι οι άνθρωποι κινηματογραφούσαν οτιδήποτε ήταν μπροστά στην κάμερα σαν αυτοί οι χαρακτήρες να υπήρχαν από πάντα.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 50 ΚΑΙ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ
Από την σκοπιά του design, η δεκαετία του 50 ήταν εμπνευσμένη. Η πολεοδομία, τα αυτοκίνητα , τα ρούχα όλα ήταν πιο δημιουργικά και πιο ενδιαφέροντα. Η σχεδίαση ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής, στις αφίσες στα σχολικά βιβλία. Ήταν επίσης όπου οι άνθρωποι ήταν χαλαροί μετά τις δοκιμασίες του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Ήταν λιγότερο κυνικοί, περισσότερο ενθουσιώδεις με την ελευθερία τους.
Ήθελα να τραβήξω στα άκρα τα κλισέ, τα σχετικά με την γαστρονομία. Έχω ζήσει στο εξωτερικό περισσότερο χρόνο απ' ότι έχω ζήσει στην Γαλλία και γι' αυτό έχω συναντήσει συχνά ανθρώπους που εκφράζουν την αποστροφή τους στην σκέψη ότι θα φάνε πόδια βατράχου ή σαλιγκάρια. Έκανα μια πλάκα κάποτε: έφτιαξα από πλαστικό τεράστια πόδια βατράχου με κοκαλάκια από οδοντογλυφίδες και φλέβες από κλωστές που κάλυψα με πράσινη σάλτσα και τα έβαλα σ' ένα πιάτο. Παρόλη την υπερβολική τους ευγένεια, κανένας από τους Βρετανούς φίλους μου δεν δοκιμάσανε. Όμως όταν γύρισα την πλάτη μου ένας ηλικιωμένος κύριος πήρε ένα: ήταν Ελβετός! Ευτυχώς τον διέσωσα πριν το καταπιεί.

(αποσπάσματα από συνέντευξη του σκηνοθέτη Sylvain Chomet στην ηλεκτρονική τοποθεσία www.Jcmediaworks.com )