του Olivier Assayas
Παρίσι, αρχές της δεκαετίας του 1970. Ο Gilles είναι ένας νεαρός μαθητής λυκείου που ζει στην εποχή του, τελείως απορροφημένος από το πολιτικό και δημιουργικό αναβρασμό. Όπως και οι άλλοι συμμαθητές του, ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια ριζοσπαστική δέσμευση και σε πιο προσωπικές φιλοδοξίες. Σ’ ένα ταξίδι στην Ιταλία που καταλήγει στο Λονδίνο, ανακαλύπτει το περίπλοκο τοπίο των σεξουαλικών σχέσων αλλά και τη σαγήνη της τέχνης. Είναι η στιγμή που ο Gilles και οι φίλοι του πρέπει να κάνουν κρίσιμες προσωπικές (και όχι μόνο) επιλογές, για να μπορέσουν να βρουν τη θέση τους σε μια ταραχώδη εποχή.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Olivier Assayas/ Ολιβιέ Ασαγιάς δηλώνει: «Πιστεύω στη νεότητα ως μια πηγή έμπνευσης, ως μια πολύ προσωπική στιγμή με την οποία θα πρέπει συνεχώς να συγκρινόμαστε. Μεγάλωσα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970. Αυτή η βίαιη, συγκεχυμένη και αντιφατική περίοδο, επισκιάστηκε από τα γεγονότα του Μάη του 1968, και εξακολουθεί να είναι το αντικείμενο παρεξηγήσεων. Έζησα εκείνα τα χρόνια και είμαι ο χειρότερος μάρτυρας τους, το πρόσωπό μου είναι χωμένο στο έδαφος, έχω μια ανεπανόρθωτα παραποιημένα οπτική των γεγονότων. Ίσως, όμως, αυτή δεν είναι και η χειρότερη οπτική για να κατανοήσουμε το χάος εκείνων των χρόνων...»
Ο Justin Chang στο περιοδικό Variety γράφει για την ταινία: «Φτιαγμένη με τη γλυκόπικρη καθαρότητα της ματιάς κάποιου που γνωρίζει για τι πράγμα μιλάει, και με την αυτοπεποίθηση ενός σκηνοθέτη στην καλύτερη του στιγμή, η ταινία αποτελεί τη σοφή και γεμάτη ανεκπλήρωτους πόθους ανάμνηση του επαναστατικού πάθους που κατάκλυζε την νεότητά του ».
Ενώ ο Kent Jones σημειώνει σχετικά με την ταινία, στην έκδοση “Olivier Assayas” (εκδ. Austrian Film Museum, 2012): «Η ταινία «Μετά το Μάη» είναι ένα έργο τόσο συγκεκριμένο και σίγουρο για την κάθε λεπτομέρεια της εμπειρίας που ανασύρεται από τις αναμνήσεις, όσο σχεδόν κανένα άλλο. Τίποτα στην ταινία δεν ανακοινώνεται και σε τίποτα δεν δίνεται τεράστια προσοχή, όλα απλά αναπνέουν και υπάρχουν. Από την αρχή, μεταφερόμαστε σε μια χρονική στιγμή, ή σε μια εποχή, όπως λέει ο Γκι Ντεμπόρ σε μια ανακοίνωση των Καταστασιακών που διαβάζει ο πρωταγωνιστής: «Η νέα εποχή είναι επαναστατική και το γνωρίζει». Η σπαρακτική κραυγή της ταινίας μας υπενθυμίζει ότι και τώρα οι καιροί είναι επαναστατικοί, αλλά οι άνθρωποι που ζουν σε αυτούς τους καιρούς φαίνεται να μην το γνωρίζουν ακόμη».
