των João Pedro Rodrigues & João Rui Guerra da Mata
Χρησιμοποιώντας τη φόρμα ενός φιλμ νουάρ, οι σκηνοθέτες κάνουν στην ουσία ένα ντοκιμαντέρ- περιπλάνησης στις γνωστές και άγνωστες πλευρές μιας μυθικής πόλης της Άπω Ανατολής: του Μακάο, το "Λας Βέγκας της Ανατολής".
Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο του ήρωα θέτει το πλαίσιο: «Βρίσκομαι στο δρόμο για το Μακάο, που δεν έχω επισκεφτεί εδώ και τριάντα χρόνια, από τότε που ήμουν παιδί. Στη Λισαβόνα έλαβα ένα μέιλ από την Κάντι, μια παλιά φίλη με την οποία είχαμε χαθεί. Μου είπε πως για ακόμη μια φορά είχε μπλέξει με τους λάθος άντρες και μου ζήτησε να έρθω στο Μακάο, όπου συνέβαιναν “παράξενα και τρομακτικά πράγματα”. Κουρασμένος, μετά την πολύωρη πτήση, πλησιάζω στο Μακάο πάνω σ’ ένα υδροπτέρυγο που θα με ταξιδέψει στο παρελθόν, στην πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου».
Ο μύθος της ταινίας είναι σχεδόν προσχηματικός και η αφηγηματική γραμμή χαλαρή: ο ήρωας φθάνει στο Μακάο, αναζητώντας μια φίλη. Χαμένος μέσα στη δαιδαλώδη δομή της πόλης, αλλά και στις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, ο ήρωας, παγιδευμένος, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα φαντάσματα και τις κρυφές όψεις της πόλης, θα αναμετρηθεί με τις οικείες και ανοίκειες εικόνες της πόλης, με τους ήχους της, με τη μυθολογία της –κινηματογραφική και όχι μόνο-, με την σκληρή σημερινή πραγματικότητά της .
Οι εικόνες και οι τόποι του πορτογαλικού αποικιακού παρελθόντος –με βάθος 400 χρόνων-, συνιστούν το βασικό κορμό των εικόνων της ταινίας: ο λόγος προφανής οι δύο πορτογάλοι σκηνοθέτες μεγάλωσαν σ’ αυτήν τη μακρινή πρώην πορτογαλική αποικία. Τώρα αυτόνομη επαρχία της κινέζικης αυτοκρατορίας, η πόλη είναι διάστικτη από το παλιό της παρελθόν, από τα σημεία μιας ευρωπαϊκής κουλτούρα. Περιηγούμενος στην πόλη, αναζητώντας τους οικείους τόπους, ο ήρωας κατακλύζεται από τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, τα αισθήματα και τις εικόνες μιας μακρινής εποχής. Ωστόσο ο ήρωας κυριαρχείται και από μια αίσθηση του ανοίκειου, αντικρίζει άγνωστες εικόνες, τόπους αχαρτογράφητους, περιηγείται στην σκοτεινή και άγνωστη πλευρά της πόλης. Και εκεί συνειδητοποιεί ότι έχει συμβεί το αναπόφευκτο: οι συντεταγμένες έχουν πλέον αλλάξει. Ο τόπος της παιδικής του ηλικίας είναι πλέον ένας ξένος τόπος…
Δημήτρης Μπάμπας
