(Sobachye Serdtse)
του Vladimir Bortko

Αυτή η σοβιετική ταινία αφηγείται την ιστορία του Preobrazhensky (Yevgeni Yevstigneyev), ενός χειρουργού, ο οποίος είναι καθηγητής ιατρικής στην Μόσχα. Μετά το τέλος της ρώσικης επανάστασης, ο καθηγητής δέχεται μια επίσκεψη από την Επιτροπή Στέγασης, η οποία αισθάνεται πως ο καθηγητής πρέπει να μοιραστεί το ευρύχωρο “μεγάλο”, με τα πέντε δωμάτια, διαμέρισμά του με αρκετούς άλλους. Εν τω μεταξύ, σε ένα πείραμά του ο καθηγητής εμφυτεύει σε ένα σκύλο την καρδιά και τον εγκέφαλο ενός αλήτη. Ο σκύλος σταδιακά μεταμορφώνεται σε άνθρωπο (Vladimir Tolokonnikov), αλλά ακόμη διαθέτει κάποια σκυλίσια συμπεριφορά, για παράδειγμα επιλέγει να αυτοαποκαλείται Sharikov. Μιας και το Sharik είναι ένα κοινό όνομα για σκυλιά στη Ρωσία, όπως στη Δύση είναι το Ρεξ, όπου είναι ξεκάθαρο που βρίσκεται η συμπάθεια του ανθρώπου – σκύλου. Ο Sharikov αρχίζει να έχει επαφές με τον τοπικό γραφειοκρατικό κόμμα και ξεκινά να τρομοκρατεί τον καθηγητή και τον βοηθό του, τον Δρ. Bormental (Boris Plotnikov). Στη συνέχεια γίνεται μέλος της Επιτροπής Στέγασης επιτυγχάνει με πλάγια μέσα και παίρνει ένα δωμάτιο στο σπίτι του καθηγητή. Επίσης, μετά το διορισμό του ως μέλος της κρατικής επιτροπής του αναθέτουν να ασχοληθεί με τα αδέσποτα ζώα, ο Sharikov αρνείται να επιτρέψει τη θανάτωση των σκύλων, επιτρέπει να θανατώνονται μόνο γάτες.
Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Mikhail Bulgakov του 1925. Αυτή η σοβιετική τηλεταινία είναι ίσως η πιο πετυχημένη διασκευή της ιστορίας, αφού το 1975 γυρίστηκε και μία ιταλική εκδοχή με σκηνοθέτη τον Alberto Lattuada με τίτλο “Cuore de cane”.
Clarke Fountain, Rovi στο movies.nytimes.com

(...) Η καρδιά ενός σκύλου είναι από τις πιο αστείες ταινίες που έχω δει ποτέ, και το χιούμορ προκύπτει σε πολλά επίπεδα: ο Καθηγητής που χώνει την μύτη του στην Επανάσταση και έχει τη δυνατότητα να την αγνοήσει, δημιουργώντας ένα ασφαλές πολυτελές καταφύγιο για τον ίδιο μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Η πιο ενοχλητική υπενθύμιση της επανάστασης είναι το γεγονός ότι ο Καθηγητής αναγκάζεται να είναι γείτονας με έναν θορυβώδη προλετάριο ο οποίος επιμένει να τραγουδάει πατριοτικά τραγούδια όλη μέρα και όλη νύχτα και που αφήνει λάσπες στα πατώματα. Αλλά η φιλοδοξία και η παράλογη αγυρτεία του προκαλούν τον Καθηγητή να πραγματοποιήσει το πείραμα και το αποτέλεσμα είναι πως δημιουργεί έναν άξεστο, αγενή, βρωμερό, που όλο ξύνεται δολοφόνο των γάτων και στη συνέχεια ο Καθηγητής φέρνει την Επανάσταση μέσα στο ίδιο του το σπίτι με καταστροφικά αποτελέσματα.
Η ταινία επίσης θέτει μερικά ενδιαφέροντα ηθικά ερωτήματα: έχει γίνει ο άνθρωπος “πραγματικός” άνθρωπος; Τι δικαιώματα έχει; Μπορεί να του γίνει έξωση ή ευθανασία; Όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι τυλιγμένες σε μια από την πιο αστεία κινηματογραφία που έχει γίνει ποτέ και ενώ η ιστορία ίσως φαίνεται παράλογη, λειτουργεί μια χαρά, λειτουργεί έξοχα.
Η ταινία είναι ασπρόμαυρη και το ύφος της δίνει την αίσθηση πως η ταινία είναι πιο παλιά απ΄ ότι είναι στην πραγματικότητα. Η ερμηνεία των ηθοποιών είναι εξ ολοκλήρου υπέροχη. Αν σας αρέσει ο Σοβιετικός κινηματογράφος ή να αγαπάτε το διήγημα του Bulgakov τότε δεν θα απογοητευτείτε από αυτή την υπέροχη κινηματογραφική μεταφορά.
(phoenixcinema.wordpress.com)

(ελληνική μετάφραση δ.τ.)