(μια συνέντευξη)

Ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία δεν έχει επηρεάσει το σκηνοθετικό μου ύφος. Το θέμα όμως της ταινίας Bure baruta/ Πυριτιδαποθήκη είναι άμεσα επηρεασμένο απ' αυτόν. Πάντα έκανα ταινίες για συνηθισμένους ανθρώπους και οι ιστορίες των ταινιών μου ήταν πάντοτε απλές ιστορίες. Αυτή η ταινία είναι παρόμοια με τις προηγούμενες ταινίες, όμως τώρα η ιστορία είναι πιο δυνατή, πιο σκληρή. Επειδή η ζωή, λόγω του πολέμου, έγινε σκληρότερη στην χώρα μου, διάλεξα ένα θέμα που να είναι πολύ πιο σκληρό από τις προηγούμενες ταινίες μου.
Ήθελα πολύ να κάνω αυτήν την ταινία: είναι η επιστροφή μου στη χώρα μου. Πριν απ' αυτήν ζούσα στο εξωτερικό και έκανα ταινίες σε ξένες χώρες (όπως στις ΗΠΑ).
Το θεατρικό έργο του Dejan Dukovski ήταν μια πολύ καλή βάση για το σενάριο. Όταν το διάβασα έμεινα έκπληκτος για το πόσο καλά είχε κατανοήσει την παραφροσύνη και την παράνοια, που επικρατεί στα Βαλκάνια.
Δεν είναι μια πολιτική ταινία με τη στενή έννοια του όρου. Κατά βάθος, όμως έχει πολιτικές σημασίες. Μιλάει για το τι γίνεται τώρα στη χώρα μου. Ήθελα να κάνω μια δήλωση, μέσω της ταινίας, σχετικά με το που βρισκόμαστε τώρα. Είμαι Σέρβος και ήθελα να δείξω τι συμβαίνει, σήμερα, στη χώρα μου, με το εμπάργκο. Παρ' όλο, που το εμπάργκο -διαρκεί ήδη 5 χρόνια- επιβλήθηκε για να εξασθενήσει το καθεστώς του Μιλόσεβιτς, στην πραγματικότητα αυτούς που έπληξε ήταν οι απλοί και συνηθισμένοι άνθρωποι: Οι άνθρωποι αμείβονται με εξευτελιστικούς μισθούς, οι ηθικές αξίες έχουν καταστραφεί και η μεσαία τάξη έχει πλήρως εξαφανιστεί. Σήμερα στη Σερβία υπάρχει ανεργία, φτώχεια, δυστυχία, εγκληματικότητα -υπάρχει οργανωμένη Μαφία, που ελέγχει τα πάντα.

Οι άνθρωποι στην ταινία είναι φυσιολογικοί, κανονικοί άνθρωποι, που ζουν μέσα σ' αυτήν την κατάσταση: είναι σαν βρίσκονται φυλακισμένοι, παγιδευμένοι σ' αυτήν την κατάσταση και είναι έτοιμοι να εκραγούν όπως μια Πυριτιδαποθήκη.
(…) Δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία στην χώρα μου. Δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία όταν η ύπαρξή σου βρίσκεται υπό περιορισμό. Δεν υπάρχουν χρήματα δεν υπάρχει δημοκρατία. Δεν νομίζω ότι μπορείς να αγοράσεις την δημοκρατία, όμως όταν ζεις σε μια τέτοια κατάσταση, σαν αυτή που περιέγραψα, δεν μπορείς να μιλάς για πραγματική δημοκρατία.
(…) Έχω επηρεαστεί πολύ από τον Ιταλικό νεορεαλισμό. Εκεί μπορείς να βρεις αληθινές ιστορίες με απλούς ανθρώπους. Όταν είδα την ταινία Κλέφτης Ποδηλάτων αποφάσισα να γίνω σκηνοθέτης. Ο Μπουνιουέλ μ' αρέσει πολύ: είναι ο σκηνοθέτης που με έχει επηρεάσει πιο πολύ. Επίσης έχω επηρεαστεί και από τον προπολεμικό γαλλικό ποιητικό ρεαλισμό, ειδικότερα από τον Ρενουάρ. Όμως η ταινία, που κατά την άποψη μου, θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει όλο σινεμά είναι το Miracolo in Milano (Θαύμα στο Μιλάνο) του Βιτόριο Ντε Σίκα : σ' αυτή την ταινία ο σκηνοθέτης υπερβαίνει τα όρια του ρεαλισμού.
(…) Μ' αρέσει να πηγαίνω σινεμά. Όταν βλέπεις μια ταινία και σκέφτεσαι τις δικές σου προσωπικές εμπειρίες από την ζωή, τότε με κάποιο τρόπο ανακατεύεις αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη με αυτά που συμβαίνουν σε σένα. Είναι σαν να μπαίνεις σ΄ ένα διάλογο με αυτά που διαδραματίζονται στην ταινία που βλέπεις: ανταλλάσσεις αυτά που συμβαίνουν σ' εσένα με αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη.

(Συνέντευξη Δημήτρη Μπάμπας. Δημοσιεύθηκε στην εφ. Πρώτο Πλάνο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)