(Από τάφο σε τάφο)
του Jan Cvitkovič

Κεντρικός ήρωας, σ’ αυτή την ταινία, είναι ο Pero που ζει σ’ ένα μικρό χωριό της Σλοβενίας. Ο Pero βιοπορίζεται εκφωνώντας επικήδειους λόγους σε κηδείες. Ζει μαζί με την εν διαστάσει αδελφή του Vilma και το μικρό της γιο, την κωφάλαλη μικρή αδελφή του Ida και τον πατέρα τους Dedo, που έχει τάσεις αυτοκτονίας λόγω του θανάτου της γυναίκας του. Ο Pero είναι ερωτευμένος με την Renata αλλά η σχέση τους μοιάζει στάσιμη. Ο πιο στενός φίλος του είναι ο Shooki ένας μηχανικός που είναι ερωτευμένος με την Ida. Ο Pero ασχολείται διαρκώς με τον πατέρα του Dedo και τις συνεχείς απόπειρες δολοφονίας του. Οι επισκέψεις στον ψυχολόγο μοιάζουν να μην έχουν καμιά θετική επίπτωση στον ηλικιωμένο άνδρα και μόνο η γνωριμία του με μια συνομήλικη του φαίνεται ότι αλλάζει το συναισθηματικό τοπίο. Η σχέση του Pero και της Renata φαίνεται ότι παίρνει κάποιες άλλες απροσδόκητες διαστάσεις όταν η οικειότητα που αναπτύσσεται μεταξύ τους έχει μια ασυνήθιστη μορφή.
«Ήμουν έξι χρόνων όταν είδα ότι τα πάντα ήταν Θεός. Τότε μου σηκώθηκαν οι τρίχες» η φράση του J.D. Salinger που ανοίγει την ταινία αποκαλύπτει την ταυτότητα της ταινίας: είναι μια σάτιρα, μια μαύρη κωμωδία. Σκηνοθετημένη από τον Jan Cvitkovič( Ψωμί Και γάλα), η ταινία είναι παράλληλα μια τοιχογραφία χαρακτήρων με περιπλοκές στις μεταξύ των σχέσεις. «Η ευτυχία και η θλίψη, η χαρά και η λύπη, η τρυφερότητα και η σκληρότητα» όπως σημειώνει και μια κριτική, αυτά είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την τοιχογραφία. Έχοντας ως συνδετικό κρίκο τον κεντρικό χαρακτήρα, η αφήγηση επικεντρώνεται γύρω από ζητήματα όπως ο θάνατος και το πένθος, η σεξουαλική προσέγγιση και η αγάπη, η δύναμη για τη ζωή. Το εύρημα της ταινίας –δηλαδή το επάγγελμα του ήρωα, ένας ρήτορας κηδειών- ανοίγει ένα χώρο όπου ο κεντρικός χαρακτήρας εκφράζει τις σκέψεις του σχολιάζοντας παράλληλα τα δρώμενα. Διάστικτη από χιουμοριστικές πινελιές η δραματική πλοκή αναπτύσσεται προς διάφορες κατευθύνσεις, για να συγκλίνει όμως στο τέλος μεταλλάσσοντας το χιούμορ σε μελαγχολία. Το τέλος της ταινίας, πικρό και θλιμμένο είναι παράλληλα στοχαστικό: ένα σχόλιο για τη ματαιότητα των πραγμάτων.
Ο σκηνοθέτης βραβεύτηκε με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του San Sebastian.
Odgrobadogroba (Gravehopping / Από τάφο σε τάφο), Jan Cvitkovič, Slovenia, 2005, 103’
Δ.Μ.