του Αθανάσιου Καρανικόλα

Μια πένθιμη τελετή. Το μνημόσυνο για έναν φίλο που έφυγε. Ο εγκλεισμός μιας ομάδας νέων σ’ ένα εξοχικό. Το (επιμνημόσυνο) πάρτι και οι (ροκ) παρεκτροπές του.
Η δομή σ’ αυτήν την ταινία είναι διφυής: από την μια πλευρά οι συνεντεύξεις των συμμετεχόντων στην συγκέντρωση, υπό μορφή ντοκιμαντέρ, σε στυλ “talking heads”, όπου ο λόγος κυριαρχεί, τα συναισθήματα περιγράφονται και οι βαθύτερες σκέψεις αποκαλύπτονται. Και από την άλλη οι τελετές και οι τελετουργίες του πάρτι: οργιαστικές, εκτονωτικές, ένας τρόπος να εξορκιστεί η θλίψη και το πένθος, να επιβεβαιωθεί η ζωή. Η κινηματογράφηση αποσπασματική, με πλάνα κοντινά και σχεδόν ποτέ γενικά -τα αποσπάσματα μιας πραγματικότητας και ποτέ η πλήρης εικόνα της. Και πέρα απ’ αυτά, έξω, η φύση, γαλήνια, ήρεμη -το γερμανικό τοπίο του φθινοπώρου: εικόνες που μοιάζουν να αναδύονται μέσα από πίνακες ζωγραφικής της περιόδου του ρομαντισμού.
Καθώς τα τύμπανα της ροκ μπάντας ηχούν, οι απόηχοι μοιάζουν να βυθομετρούν το εσωτερικό των προσώπων. Ο ήχος, οι επίμονοι, διαρκείς κρότοι από τα τύμπανα, διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία από τα γεγονότα, τα συμβάντα της αφήγησης. Μοιάζει ο ήχος των τύμπανων να αποκτά μια υλικότητα και γι’ αυτό υπάρχει αναμφίβολα μια αίσθηση μπεκετική στις εικόνες της ταινίας. Συγγενής με τις οργιαστικές τελετουργίες του Stephen Dwoskin (αυτού του σημαντικού πειραματιστή σκηνοθέτη), η σκηνοθεσία αρνείται τη ψυχολογία των προσώπων, τη δομημένη αφήγηση, τις εντάσεις της δραματικής πλοκής. Ότι την ενδιαφέρει είναι να εισέλθει και να κινηματογραφήσει τον σκοτεινό και απροσδιόριστο στην έκταση τόπο της ψυχής, εκεί όπου κατοικεί η θλίψη και το πένθος...
Δημήτρης Μπάμπας