( Η ανατομία μιας πτώσης)
της Justine Triet
(σχόλιο του Σωτήρη Ζήκου)

«Είναι σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρον μια συγγραφέας να δολοφόνησε τον σύζυγό της με έναν τρόπο που μοιάζει σαν να βγήκε από τα βιβλία της από το να αυτοκτόνησε ένας καθηγητής.»
Έτσι σχολιάζει, ανάλαφρα και διασκεδαστικά, σε μια στιγμή σε τηλεοπτική εκπομπή ένας παρουσιαστής, αντιπαραθέτοντας (με όρους gossip μυθοπλασίας που ιντρικάρει το ευρύ κοινό) τη γραμμή της κατηγορούσας αρχής και την υπερασπιστική γραμμή μιας ποινικής δίκης που βρίσκεται σε εξέλιξη με κατηγορούμενη μια δυναμική γυναίκα για τη θανατηφόρα πτώση του άντρα της από τον τρίτο όροφο ενός ιδιωτικού σαλέ στις γαλλικές Άλπεις... που όμως έχουν /είχαν έναν 11χρονο γιο, που μετά από ένα ατύχημα που κατέστρεψε το οπτικό του νεύρο, έμεινε από τεσσάρων χρονών τυφλός και ο οποίος έχει ήδη χάσει τον πατέρα του που τον φρόντιζε κυρίως και αν καταδικαστεί και η μητέρα του, θα την χάσει κι αυτή!
Σαν να μας λέει «αυτοί είστε, αυτή η εκδοχή μάλλον σας ελκύει περισσότερο σε μια τέτοια υπόθεση, στην εποχή μας, ως αστυνομικούς ερευνητές, εισαγγελείς, ανατόμους των στοιχείων αίματος, ψυχαναλυτές εμπειρογνώμονες, ενόρκους και δικαστές, αλλά και θεατές ενός λαϊκού θεάματος του δικαστικού ρεπορτάζ που σας εξιτάρει... Ή, μήπως, ακόμα και ως θεατές μιας σοβαρής ταινίας με αμφίρροπη εξέλιξη μέχρι το φινάλε;»

(Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ Καννών 2023)