του Δήμου Αβδελιώδη

Καλοκαίρι 1960, σ’ ένα γραφικό χωριό της Χίου, τελευταίες μέρες του σχολικού έτους, η φιλία δυο αγοριών της Δ’ τάξης του Δημοτικού κλονίζεται. Το σχολείο κλείνει και τα δυο παιδιά περνούν ένα μεγάλο μέρος του καλοκαιριού χώρια. Ο ένας εξ αυτών, βοηθά τη μητέρα του στα μαστιχόδεντρα, τα δέντρα που πληγώνονται και δακρύζουν την αστραφτερή τους μαστίχα. Ο άλλος, ακολουθεί τον δικό του, μοναχικό του δρόμο και προσπαθεί να ξεφύγει από τη δική του αυταρχική μάνα, που συνηθίζει να τον κυνηγά με τον πλάστη στα σοκάκια του χωριού. Μια τυχαία συνάντησή τους κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας καταδίωξης γίνεται αφορμή να επανασυνδεθούν και να περάσουν μαζί το υπόλοιπο καλοκαίρι.
Ο Δήμος Αβδελιώδης δηλώνει σχετικά: «Η νοσταλγία για μένα είναι η επιθυμία που όλοι οι άνθρωποι έχουμε να επιστρέψουμε στην αθωότητά μας- η αθωότητα είναι μια πολύ δυνατή και ωραία αίσθηση, είναι αυτή που μας κάνει να θαυμάζουμε τον κόσμο, να βλέπουμε κάτι και να νομίζουμε ότι το βλέπουμε για πρώτη φορά. Την αίσθηση αυτή σιγά σιγά τη χάνουμε, επειδή οι δυνατότητες του μυαλού μας καταλαμβάνονται από τον τρόπο που μαθαίνουμε να ζούμε τη ζωή με τις λιγότερες απώλειες, ένας διαρκής δηλαδή συμβιβασμός με το κοινωνικό φαινόμενο, κάτι που είναι πραγματικό και αναγκαίο και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Έχω την ελπίδα ότι καταδείχνοντας αυτή την επιστροφή στο χρόνο, στο χώρο της αθωότητας, είναι σαν να αγγίζει κάποιος και την αίσθηση των άλλων και έτσι να κάνει τους ανθρώπους πιο μαλακούς στη λειτουργία των αισθήσεων, αλλά κυρίως να προβάλει μέσα τους ένα μοντέλο ζωής που χρησιμοποιεί το παρελθόν, για να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για το τώρα. Και αυτό το τώρα συνήθως ταυτίζεται και με την έννοια του μέλλοντος. Για μένα όμως έχει μεγαλύτερη σημασία στην περιοχή του τώρα να εναποτίθεται αυτή η μάθηση και αυτή η αίσθηση των πραγμάτων».
Ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος στην εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (3-4-87) γράφει:" ...Ο Δήμος Αβδελιώδης, στο «Δέντρο που πληγώναμε» ισορροπεί ανάμεσα στο γνωστό και στο άγνωστο, στο οικείο και στο μυστηριακό, στο πράο και στο άγριο. Κατορθώνει να μας ξεπλένει από το συσσωρευμένο ρύπο της ζωής κι από τα βαρίδια των χρόνων, με πολύ λίγες παραχωρήσεις στην παραδοσιακή απεικόνιση της παιδικής ηλικίας. Αντίρροπα, προσφέρει μια πρωταρχική αίσθηση, μιαν αληθινή επιστροφή στις πηγές των πρώτων συγκινήσεων. ...Το φιλμ ζωντανεύει προνομιακά τις πρωτογενείς εμπειρίες των παιδιών. Ήρεμα και τρυφερά, αλλά εσωτερικά, και με όλη την οξύτητα, την ένταση, τη βιαιότητα αυτών των εμπειριών. Πρώτα η φύση, ως πηγή ζωής, χαράς και μαζί ανησυχίας. Η εξερεύνηση των μυστηρίων της, η περιπέτεια της επαφής με τις θεμελιακές δυνάμεις, που μας ορίζουν: ο ήλιος, το νερό, το χρώμα, τα δέντρα (και τα μαστιχόδεντρα που τα «πληγώνουν» για να βγει το μαστίχι), τα ζώα και η θάλασσα, το πιο άγνωστο στοιχείο. ...Ως αληθινός ποιητής, ο Δήμος Αβδελιώδης κατορθώνει να μας χαρίσει εκείνη τη μαγική διάσταση της αποκαλυπτικής αίσθησης: Όταν τα πράγματα έχουν χαθεί ή όταν δεν έχουν ακόμη κατακτηθεί, τότε υπάρχουν και ακτινοβολούν περισσότερο. Ιδίως η ευτυχία."

(πηγή δελτίο τύπου )