του Βασίλη Κατσίκη
(τα σχόλια του σκηνοθέτη)

Η ταινία CCTV ξεκίνησε σαν ένα πείραμα το 2001. Αρχικός στόχος ήταν το "παιχνίδι" με τα εκφραστικά μέσα του Κινηματογράφου.
· Το σενάριο απαρτίζεται από πολλές μικρές ιστορίες που κάποιες ολοκληρώνονται και κάποιες όχι.
· Η σκηνοθεσία πείθει πως το υλικό που καταγράφεται είναι τυχαίο.
· Η φωτογραφία πότε ακίνητη, ξεχασμένη και πότε νευρική και χαοτική.
· Το μοντάζ σκληρό, τινάζει και δεν δένει τα πλάνα.
· Η μουσική υπάρχει, όχι για να σχολιάζει την κατάσταση ή τους χαρακτήρες, αλλά μόνο ως φυσική υπόσταση.
· Η υποκριτική των ηθοποιών, όχι "υποκριτική" αλλά αληθινές στιγμές ζωής. Πρωταγωνίστρια της ταινίας, η "κάμερα - εικόνα", καταγράφει και κυριαρχεί σε κάθε στιγμή της ζωής μας, κάνοντάς μας να πληρώνουμε ακριβά το τίμημα της εικονοποίησης μας
(...) CCTV (Closed Circuit Television) είναι το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, οι κάμερες παρακολούθησης που κατακλύζουν τον δημόσιο χώρο. Οι κάμερες, ιδιωτικές και "δημόσιες", παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, δίνοντας έτσι και το στίγμα της εποχής που διανύουμε: "καμερομανία". Όλοι μας είμαστε θεατές και πρωταγωνιστές, θύτες και θύματα μιας "εικονικής" πραγματικότητας.
(...) Το εύρημα τη ταινίας (μια μικρή βιντεοκάμερα χαλάει και καταγράφει -όταν και όποτε θέλει- στιγμές αυτών που την κρατάνε) με οδήγησε να πειραματιστώ με τα βασικά εκφραστικά μέσα του κινηματογράφου.
Το σενάριο έπρεπε να υπάρχει, απόλυτο και ξεκάθαρο, αλλά και, παράλληλα, να αλλοιώνεται και να ξεπερνιέται όταν η πραγματικότητα και το τυχαίο το οδηγούσαν αλλού.
Η σκηνοθεσία έπρεπε να πείθει ότι δεν υπάρχει κι ότι αυτό που βλέπουμε, είναι το αποτέλεσμα της μηχανικής καταγραφής της κάμερας.
Η κάμερα, ενώ είναι "εγκλωβισμένη" στα χέρια των ηρώων, πρέπει ταυτόχρονα να κινείται, να παίρνει θέσεις και να καταγράφει, άλλοτε ελλειπτικά και άλλοτε με σαφήνεια, τη δράση και τα πρόσωπα.
Η φωτογραφία, ανεξάρτητη από αισθητικούς φορμαλισμούς: κουνημένη, παγωμένη, χαλασμένη, κεκλιμένη, υπάρχει σαν σκληρός καθρέφτης.
Το μοντάζ, νευρικό, τινάζει και δεν δένει τα πλάνα, ενώ η μουσική δε σχολιάζει, αλλά υπάρχει σαν φυσικό στοιχείο.
(...) Στην κοινωνία του θεάματος, η εικόνα είναι το κυρίαρχο μέσο επιβολής, παραπλάνησης, χειραγώγησης…· άρα δεν πιστεύω το εικόνα=πραγματικότητα, αλλά το εικόνα=κατασκευασμένη πραγματικότητα. Γι' αυτό και, στο CCTV, η πραγματικότητα, κατασκευασμένη και μη, ανακατεύεται όχι για να μπερδέψει, αλλά να δηλώσει την ευθύνη που έχουμε απέναντι στην -ηθελημένη ή όχι- διαστροφική εικονοποίησή μας.

(πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή)