της Αντουανέτας Αγγελίδη
(γράφει για την ταινία της)

Οι ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ της ταινίας είναι τρεις.
Πρώτον, η πολλαπλότητα της πραγματικότητας. Δεύτερον, το ενοποιητικό στοιχείο των ανθρώπων- υποκειμένων, που είναι η συνείδηση της θνητότητας. Τρίτον, από την Αντιγόνη του Σοφοκλή στις θρησκευτικές αντιλήψεις, από τις εκστατικές του Μεσαίωνα στο βωβό κινηματογράφο, από τις επιστημολογικές ερωτήσεις στον υπαρξισμό: ένας διάλογος με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Η ΑΦΗΓΗΣΗ είναι μία τριπλή ερμηνεία της πραγματικότητας.
Τρεις φιλοσοφικές θεωρήσεις του κόσμου:
Μοίρα, Τύχη, Ελεύθερη Βούληση
Όλες οι "αναγνώσεις" αντιμετωπίζονται ως ίσες, δίνοντας στο κοινό τη δυνατότητα να επιλέξει το δικό του βλέμμα. Θεωρώ τη θέση του θεατή βασικό ζήτημα στη σύγχρονη θεωρία της τέχνης. Κάθε "αναγνώστης" πρέπει να μπορεί να προβάλει τις ανάγκες και τις αγωνίες του, τα οράματα και τα όνειρά του, να παίρνει υλικό από την τέχνη και να απαντά στις προσωπικές του ερωτήσεις.
Η αφήγηση έχει δομή fractal. Αυτοπεριέχεται σε όλο και πιο συμπυκνωμένη μορφή. Κουτιά μέσα σε κουτιά.
Σε κάθε εκδοχή τα γεγονότα διαφέρουν, διότι η αντίληψή μας όντως αλλάζει τον κόσμο. Η καθεμία ξεκινά με ένα παιχνίδι (χαρτιά, ζάρια, σκάκι) και τελειώνει με μία πομπή, που θυμίζει το χορό της αρχαίας τραγωδίας. Η ταινία καταλήγει σε μία συζήτηση, όπου οι χαρακτήρες σχολιάζουν τους ρόλους τους, σε ένα μεταγλωσσικό παιχνίδι αυτοσυνειδησίας.
Η ταινία αποτελείται από τρία μέρη.
Σε καθένα υιοθετείται ένα εντελώς διαφορετικό ΥΦΟΣ, αντίστοιχο με την κοσμοθεωρία στην οποία αναφέρεται.
Το πρώτο και μικρότερο μέρος είναι σχεδόν σιωπηλό. Μέσω μιας ειδικής επεξεργασίας, τα χρώματα πλησιάζουν το ασπρόμαυρο του βωβού κινηματογράφου. Είναι μια αφιέρωση στον Dreyer και τον Murnau.
Το δεύτερο κατοικείται από ήχους τυχαίους και πρωτογενείς, που θυμίζουν την εκμάθηση της ομιλίας. Τα κάδρα είναι πιο γενικά και τα χρώματα πιο ψυχρά. Στο τρίτο μέρος, ο ήχος σταδιακά εμπλουτίζεται με τις εσωτερικές σκέψεις των χαρακτήρων, καταλήγοντας σε μια πολυφωνία. Ο χώρος είναι ένα παιχνίδι του μέσα και του έξω, του εντός και εκτός σκηνής, του θεάτρου και της ζωής, όπου η Αντιγόνη εισβάλλει παντού. Σε ανάμνηση του Σοφοκλή και του Bergman.
Το φως στην ταινία δημιουργεί αιωρούμενα πρίσματα μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Είναι η μνήμη μιας εσωτερικής αντανάκλασης. Το σκοτάδι και το φως μετέχουν στο σχηματισμό των εννοιών. Οι συνθέσεις των αντικειμένων μαζί με το φως εντάσσονται στις επιθυμητές χαράξεις.
Η ταινία χρησιμοποιεί την ιστορία της τέχνης ως πρώτη ύλη και δεν την αντιγράφει ούτε την αναπαράγει ποτέ. Οι εικαστικές αναφορές τίθενται σε μια νέα πραγματικότητα και δημιουργούν καινούρια πλαίσια. Πρόκειται για ένα διάλογο με το παρελθόν, που αποκτά καινούριο περιεχόμενο στη μεταγραφή του σε πρωτότυπο έργο τέχνης.
Το montage οργανώνεται ακολουθώντας μια ποιητική και όχι ρητορική αρχή. Αργοί και γρήγοροι ρυθμοί συνυπάρχουν. Ο χρόνος παρουσιάζεται σαν μια κατασκευή που αρνείται τη χρονολόγηση. Η αίσθηση του παραλόγου.
Η πραγματικότητα δεν είναι δεδομένη.
Πρέπει να την εφευρίσκουμε με την κάθε μας αναπνοή.