του Βασίλη Βαφέα
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)
 

Το Ρισάλτο έχει μέσα του την λέξη σάλτο, το φευγιό, που σε γλιτώνει από μια προσωρινά δύσκολη κατάσταση αλλά έχει και την επανάληψη. Στη ζωή μας χρειάζονται κάμποσα σάλτα, ρίσκα και επαναλήψεις διαφυγών. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν τόσο που απειλείσαι, χρειάζεται ένα σάλτο. Δεν το έχουμε κάνει ακόμα σαν κοινωνία.
(...) Ξύπνησα μια μέρα από έναν εφιάλτη καθώς είδα τον γιο μου να 'σαλτάρει' σε ένα πλοίο και να φεύγει. Και είπα αυτός ο εφιάλτης να μην γίνει πραγματικότητα. Λένε όλοι να μη φεύγουν τα παιδιά μας. Τι θα πει αυτό; Να φύγουν, αλλά να ξέρουν γιατί το κάνουν και όχι ερχόμενα να αναζητήσουν θα πάρουν πόστα. Τα παιδιά που φεύγουν δεν θα ξαναγυρίσουν, γιατί θα μπουν σε οργανωμένες κοινωνίες πιο πολύ από εμάς, εκεί όπου υπάρχουν διοικήσεις που δουλεύουν εδώ δεν δουλεύει τίποτα και το ερώτημα είναι πώς μαζεύεται αυτό το κουβάρι. Δεν υπάρχει ελπίδα αν δεν μαζευτεί αυτό το κουβάρι - ή θα μαζευτεί ή θα μας θυμούνται ως αυτό που λένε αριστερή παρένθεση και θα γελάνε. Για όλα θα γελάνε, από τις ταινίες που κάνουμε έως την πολιτική που ασκούμε. Πρέπει να τα δούμε όλα, με χιούμορ. Τέχνη είναι να σηκωθείς λίγο από τη γη, από την πραγματικότητα. Και για να επιστρέψω στην ταινία, μετά τον εφιάλτη που είδα κάθισα και έγραψα το σενάριο. Υπήρχαν και οι εμπειρίες, τα βιώματα, και το σενάριο που είναι εικόνες και σκηνές η μία δίπλα στην άλλη, δημιουργεί την πορεία του αφηγήματος.
(...) Δεν συμφωνώ ότι, όπως κάνει ο ήρωας, τα παιδιά πρέπει να σαλτάρουν στα πλοία και να φεύγουν. Πιστεύω ότι η αλλαγή θα γίνει από αυτά τα παιδιά που θα μείνουν και όχι από αυτά που θα φύγουν. Αυτά μπορεί να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη, θα παύσουν να είναι ένα καλλιτεχνικό προλεταριάτο, αλλά η ελληνική τέχνη και η Αριστερά θα διατηρηθούν από αυτούς που θα μείνουν. Στις ταινίες μου πάντα το φινάλε είναι αυτό που απεύχομαι. Η ταινία έχει ρεαλιστικά στοιχεία, παρ' όλο που δεν είναι ρεαλιστική, έχει και βιογραφικά. Είναι ο εφιάλτης που δεν πρέπει να γίνει πραγματικότητα. Και έχει σχέση με εμάς τους αριστερούς. Γιατί από εμάς εξαρτάται, και από τη στιγμή που κληθήκαμε να παίξουμε πρώτη φορά ρόλο κυβερνήτη. Η ευθύνη είναι τεράστια. Η ταινία δεν είναι μπροσούρα γιατί εγώ δεν είμαι πολιτικός αναλυτής. Μιλάω για πράγματα που ξέρω. Και ξέρω ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται και όχι μόνο σαν φάρσα, αλλά σαν φαρσοκωμωδία. Και εγώ δεν κάνω κωμωδίες, κάνω σάτιρες.
(...) Πάντα με ενδιέφερε η σχέση μεταξύ Ιστορίας (με κεφαλαίο γιώτα) και των ατομικών ιστοριών (με μικρό γιώτα) που αναπόφευκτα καθορίζονται από αυτήν. Όταν τα ιστορικά γεγονότα οδηγούν σε δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, η ζωή των ανθρώπων γίνεται επώδυνη.
(...)  Οι νέοι είναι πάντα αυτοί που υφίστανται τις μεγαλύτερες επιπτώσεις, αφού βρίσκονται στη φάση που ξεκινούν τη ζωή τους και το μέλλον τους γίνεται δυσκολότερο. Στην έβδομη δεκαετία που διανύω, νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για το δικαίωμα των νέων να καθορίζουν οι ίδιοι τις ζωές τους . Δεν θέλω να περάσουν αυτά που πέρασε η δική μου γενιά. Όταν είσαι νέος είσαι ευάλωτος κι ευαίσθητος δέκτης και βιώνεις τα πάντα σαν εφιάλτη. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η ταινία κινείται σε μια τέτοια ατμόσφαιρα. Η ταινία δεν αφορά ούτε το παρελθόν, ούτε το παρόν. Αφορά αυτά που δεν θέλω να συμβούν στο μέλλον. Η δράση εξελίσσεται σε ένα χρόνο ά-χρονο και σε ένα χώρο πραγματικό, αλλά όχι αυστηρά καθορισμένο. Και βέβαια όπως πάντα βλέπω και τα πιο τραγικά πράγματα μέσα από ένα χιουμοριστικό πρίσμα . Είναι το σωσίβιο μου για τις δύσκολες ώρες.

(αποσπάσματα απο συνεντεύξεις του σκηνοθέτη στον τύπο. πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)