του Μπάμπη Μακρίδη
b_505X0_505X0_16777215_00_images_1920_oiktos.jpg

Η ιστορία ενός άνδρα που νιώθει χαρούμενος μόνο όταν είναι δυστυχισμένος, ενός άνδρα εθισμένου στη θλίψη, που έχει τόση ανάγκη τον οίκτο, που είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα για να τον εκμαιεύσει από τους άλλους. Αυτή είναι η ζωή ενός άνδρα σ' έναν κόσμο που δεν είναι αρκετά σκληρός γι' αυτόν.
Ο «Οίκτος» είναι μια ταινία για την σχέση των ανθρώπων απέναντι στην δυστυχία και στο κομμάτι που αυτή αναμιγνύεται με την ευτυχία. Για την ισορροπία ανάμεσα στις δύο αντίθετες αυτές έννοιες, για την ισότιμη σημασία τους και για την αυθόρμητη τεχνητή ανακατασκευή τους στην καθημερινότητα όλων.
Ο άντρας της ιστορίας είναι δυστυχισμένος όταν είναι χαρούμενος, και είναι χαρούμενος όταν είναι δυστυχισμένος.
Ο ήρωας δεν δέχεται την δυστυχία των άλλων παρά μόνο την δική του, ζηλεύει αφόρητα το σκοτάδι, το χαμό και τα δάκρυα όταν δεν τον αφορούν.
Η ταινία εξετάζει τα άκρα μιας τέτοιας συμπεριφοράς και περιγράφει την πορεία του άντρα που χάνει το δικαίωμα στην θλίψη και τον μοναχικό αγώνα του για την απόκτηση αυτού του δικαιώματος.
Όπως λοιπόν οι άνθρωποι παλεύουν για την ευτυχία, με τον ίδιο τρόπο, ίσως λίγο πιο έμμεσα, ο ήρωας της ιστορίας παλεύει για την δυστυχία.
Η ιστορία αναπτύσσεται απλά, με καθαρή δομή και με τον τραχύ, σαφή, στερεοτυπικό τρόπο του κλασικού αφελούς μελοδράματος.

(δ.τ.)