του Δομήνικου Ιγνατιάδη
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)
Έμφυτη; Επίκτητη; Ποιος ξέρει, τρέχα γύρευε. Μια αίσθηση, πάντως, του εαυτού μου ως ξένου από τα πράγματα, που δεν με άφηνε να κάνω βήμα. Σαν χρυσόμυγα σε κόκκινη κλωστή, όφειλα να γυρνάω γύρω-γύρω από μια τεράστια απορία. Ο κόμπος άρχισε να λύνεται όταν βρέθηκα με μια κάμερα στα χέρια, μια go-pro. Ένιωσα σαν να βρήκα ένα μέλος μου που είχα χάσει χωρίς να το καταλάβω. Αποκατάσταση. Αυτό μου έδωσε η κάμερα. Έναν τρόπο να φιλτράρω την εμπειρία μου για να μπορέσω να την αξιοποιήσω. Αντί να κάνω μανούβρες υπεκφυγής. Μπορούσα να την αντιμετωπίσω μετωπικά. Με αυτό το εργαλείο αυτογνωσίας στα χέρια άρχισα να ξανακάνω τα ίδια ερωτήματα αλλιώς. Για τη χρήση ναρκωτικών. Για τη σχέση μου με τους ανθρώπους. Για τα επώδυνα αντίο και τους παρατεταμένους αποχωρισμούς. Ο κύκλος άρχισε να διευρύνεται, να ανοίγει σε αντίστοιχες αφηγήσεις άλλων. Η αποκλειστικότητα που δεκδικούσα για τον εαυτό μου μαλάκωσε. Σταμάτησα να είμαι η ιστορία μου και άρχισα να γίνομαι ο αφηγητής της.
(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)