του Σπύρου Τσιφτσή
(το σχόλιο του Αχιλλέα Κυριακίδη)

"Ένα τελευταίο πράγμα είναι... ο χαιρετισμός."
Έτσι τελειώνει τον υπέροχο λόγο του μπροστά στο φακό ο άνθρωπος που το συγκλονιστικό του πορτρέτο ήταν η ευτυχέστερη πρεμιέρα μου ως θεατή στο διαδικτυακό 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ο Θόδωρος Τερζόπουλος.
Αλλά χαιρετισμός μπορεί να είναι και το πρώτο πράγμα σ' αυτό μου το σχόλιο για μια κινηματογραφική εργο- και προσωπο-γραφία για την οποία η μόνη μεμψιμοιρία που μπορεί να διατυπώσει ένας θεατής είναι ότι δεν του δίνει το δικαίωμα να διατυπώσει καμία.
Χαιρετώ, λοιπόν, με όλη την αισθητική συγκίνηση που μου χάρισε η ταινία (αλλά και την άλλη συγκίνηση, την πιο βαθιά, που μου χάρισε η αφιέρωση της ταινίας στη Λουκία Ρικάκη) ένα από τα καλύτερα γραμμένα, σκηνοθετημένα, φωτογραφημένα και μονταρισμένα κινηματογραφικά πορτρέτα που έχω δει ποτέ (ΟΛΑ έργο ΕΝΟΣ κινηματογραφιστή, που είχε την ευαισθησία και το χάρισμα να συνυφάνει τόσο δημιουργικά το σεβασμό του στην προσωπικότητα και την εκτίμηση στο έργο του μοντέλου του). Οι παρένθετες αναγνώσεις των επιστολών της μητέρας είναι απαράμιλλης σεναριακής ευρηματικότητας.

(Πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)