του Χρήστου Καπάτου

Η ταινία συνιστά μια ειλικρινή και ιδιαίτερη καταγραφή των καθηµερινών ιστοριών της οικογενειακής ιλαροτραγωδίας του σκηνοθέτη , στην Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας.
Πόσα αυτοσχέδια ποιήµατα µπορεί να γράψει ένας ογδοντάχρονος; Πόσα τσιλιµπουρδίσµατα µπορεί να ανακαλέσει η γυναίκα του για να τον πειράξει; Και πόσες φορές µετράς τα λεφτά πριν βεβαιωθείς πόσα είναι;
Το 2011, μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, ο Χρήστος Καπάτος αποφασίζει να εγκαταλείψει μια επιτυχημένη καριέρα στον χώρο της ναυτιλίας και μετακομίζει πίσω στο πατρικό του. Την ίδια περίοδο, ο πατέρας του, Αντώνης, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ομιλίας, λόγω μιας σειράς εγκεφαλικών επεισοδίων. Οι μόνοι που μπορούν να τον κατανοήσουν είναι ο γιος και η σύζυγός του. Το 2012 ο Χρήστος ξεκινά να κινηματογραφεί τη ζωή του στο σπίτι, σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθεί με το νέο αυτό μοντέλο συνύπαρξης. Κι ενώ αρχικά επιδιώκει να απεικονίσει την αγωνία, τις ανησυχίες, τη σύγχυση αλλά και την ελπίδα για το μέλλον, τελικά ανακαλύπτει εκ νέου την οικογένειά του υπό ένα διαφορετικό πρίσμα και, μαζί με αυτή, τη φωνή του Αντώνη.
Στην ταινία απονεμήθηκε το βραβείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου για  πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ του ελληνικού προγράμματος. Στο σκεπτικό αναφέρεται ότι απονέμεται "για την οικονομία της αφήγησης, την συνοχή του ύφους και τον χαμηλόφωνο χειρισμό της ευαισθησίας του θέματος».

(δ.τ.)