του Νίκου Λυγγούρη

Πορτραίτο ενός καλλιτέχνη ή μια περιπλάνηση στην ενδοχώρα της καλλιτεχνικής δημιουργίας;
Η ενότητα ζωής και τέχνης βρίσκεται στο κέντρο των επιδιώξεων του Κωνσταντίνου Φίσερ, Γερμανού «κοινωνικού γλύπτη» που ζει εδώ και 19 χρόνια στα Χανιά της Κρήτης. Όταν ο 43χρονος δεν βρίσκεται στο εργαστήρι του δουλεύοντας σε εγκαταστάσεις και φωτογραφικές σειρές, τρέχει για μια οργάνωση που βοηθάει ορφανά και οροθετικά παιδιά στην Αφρική και στην Ελλάδα, η παραδίδει (δωρεάν) μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες. Τις νύχτες, σε μια προσπάθεια αυτοθεραπείας από τη μελαγχολία, γράφει γράμματα στον «μικρό Κωνσταντίνο» μέσα του, για να του δώσει τη στοργή που δεν πήρε στα πρώτα παιδικά του χρόνια.
Κατά τη διάρκεια συνέντευξής τύπου στα πλαίσια του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης αναφέρθηκε σε αυτόν τον «περίεργο Γερμανό για τον οποίο άκουγε ότι ζει στα Χανιά και ο οποίος είχε φύγει από τη χώρα του επειδή δε μπορούσε να ενσωματωθεί στον εκεί τρόπο ζωής».  Αναφερόμενος στον τρόπο με τον οποίο ο Νίκος Λυγγούρης έπεισε τον Φίσερ να του ανοιχτεί, ο κ. Λυγγούρης τόνισε: «Έτυχε να αναπτυχθεί ένα είδος φιλίας μεταξύ μας. Και οι δύο γνωρίζουμε άλλωστε τόσο ελληνικά όσο και γερμανικά, καθώς εγώ ζω στο Βερολίνο κι εκείνος στην Ελλάδα, οπότε μιλούσαμε και στις δύο γλώσσες, ενώ ο καθένας έφτανε εν τέλει να αγανακτεί για τους δικούς του λόγους με τη χώρα του. Αυτό που έκανα ήταν να του ζητήσω εμπιστοσύνη και απλώς το δέχτηκε, προφανώς επειδή το ήθελε». Στην ταινία, ο Φίσερ μιλά για τα υλικά που χειρίζεται στην Τέχνη της γλυπτικής και τη ζωή του λέγοντας «θέλω τα υλικά μου με τη ζωή μου να είναι ένα και το αυτό». Ο σκηνοθέτης επεσήμανε σχετικά με αυτή τη ρήση: «Ο Κωνσταντίνος είναι πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος, ένα είδος κοσμοκαλόγερου, πολύ μοναχικός, σαν τον Δημοσθένη. Τον θαυμάζω, όταν δηλώνει ότι η ζωή και τα υλικά του είναι ένα και το αυτό το εννοεί πραγματικά. Όπως λέει και ο Γιόζεφ Μπόις, αυτό που επιζητά είναι να συνδυάζει τη ζωή με τη δημιουργικότητα. Άλλωστε, η δημιουργία δεν υπάρχει μόνο στην Τέχνη, αλλά και σε μια δανειστική βιβλιοθήκη, όπως αυτή που έχει φτιάξει ο Κωνσταντίνος. Αυτό που κάνει εν τέλει ο ίδιος είναι να ψυχαναλύεται, γυρεύοντας μια ενότητα μεταξύ Τέχνης και ζωής, ενώ προσπαθεί να έρθει σε επαφή με το μικρό παιδί που κρύβει μέσα του».
Σχολιάζοντας τι κρατά από τη συνάντησή του με τον Κωνσταντίνο Φίσερ, ο Νίκος Λυγγούρης μίλησε για τις «τέσσερις εντολές του Κωνσταντίνου προς τον εαυτό του: Να βοηθάς τους άλλους και να μαθαίνεις από αυτούς, να αγκαλιάζεις και να αφήνεις να σε αγκαλιάζουν, να ζεις με πολύ λίγα και να γυρίζεις μέχρι τέλους το καλειδοσκόπιο της ζωής σου. Σκοπός είναι άλλωστε να ασχολείσαι ουσιαστικά με τους άλλους, να ξεχάσεις το εγώ σου και να ανοιχτείς στον κόσμο».

(πηγή δ.τ.)