του Αλέξανδρου Αβρανά
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)
Σουηδία 2018. Μια οικογένεια: ο πατέρας η μητέρα και τα δύο μικρά κοριτσάκια στέκονται μπροστά στο κινηματογραφικό φακό και τον κοιτάζουν. Η οικογένεια δέχεται την επίσκεψη κρατικών υπαλλήλων που επιθεωρούν το σπίτι και ελέγχουν τη ζωή τους σ’ αυτό. Είναι Ρώσοι πολιτικοί πρόσφυγες που ζητούν πολιτικό άσυλο στη Σουηδία. Ο πατέρας όντας πολιτικός αντιφρονών είχε δεχτεί επίθεση με μαχαίρι από πράκτορες της κρατικής ασφάλειας, παρουσία της μικρής του κόρης. Όταν η αίτηση τους απορρίπτεται βρίσκονται σε αδιέξοδο. Στην έφεση που υποβάλλουν κατά της απόφασης είναι αναγκασμένοι να επικαλεστούν την μαρτυρία του μικρού κοριτσιού. Ωστόσο, η απορριπτική απόφαση αλλά και η απροσδόκητη ασθένεια του μικρού κοριτσιού -πάσχει από "σύνδρομο παραίτησης" και πέφτει σε κώμα- κλονίζει τους δεσμούς της οικογένειας. Βρίσκονται σε αδιέξοδο...
Ο σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία αυτή έχοντας πάντα στο κέντρο της προσοχής του τα κορίτσια, με πλάνα σταθερά, χωρίς ίχνος κάποιας μη ελεγχόμενης, απροσδόκητης κίνησης. Κινηματογραφώντας χώρους μονόχρωμους σε χρωματικούς τόνους μουντούς, απολύτως ελεγχόμενους, σχεδόν απολυμασμένους, καθαρούς –η εξαιρετική φωτογραφία υπογράφεται από την Ολυμπία Μυτιληναίου. Είναι ένα σκηνοθετικό ύφος οικείο από τις πρώτες ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου, αλλά και από την προηγούμενη ταινία του Miss Violence (2013) –το ύφος του Greek Weird Wave. Μια δραματική πλοκή, αντίθετα του αναμενομένου, ψυχρή, σχεδόν στεγνή από συναίσθημα αλλά και χρώμα. Τα πάντα πρέπει να βρίσκονται υπό έλεγχο. Καμία έκρηξη. Καμία κορύφωση ...
Στην απεικόνιση του χώρου, αλλά και του τρόπου ζωής –παρόλο που η αναφορά στην πραγματικότητα ενός τόπου και μιας χρονικής στιγμής είναι εξαρχής σαφής- μπορούμε να βρούμε στοιχεία από μια οργουελανης δυστοπίας. Και είναι αυτό το δυστοπικό στοιχείο που συνιστά όχι μόνο το φόντο, αλλά και οργανικό στοιχείο της δραματικής πλοκής.
Αν και στο σενάριο –συνυπογράφεται από τον σκηνοθέτη και τον Σταύρο Παμπαλλή (Η πολιορκία στην οδό Λιπέρτη, 2019) - μπορούμε να διακρίνουμε τα στοιχεία ενός θρίλερ, η ταινία μοιάζει να αντιπαραθέτει στο δυστοπικό περιβάλλον της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας με τη θέρμη των συναισθημάτων και την οικογενειακή θαλπωρή. Και είναι αυτό το τελευταίο που δημιουργεί μια καινούργια ισορροπία στην ταινία, που απομακρύνει τα δυστοπικά στοιχεία, φωτίζοντας εσωτερικά τις εικόνες. Σε αντίθεση με τις ακραίες απεικονίσεις της οικογένειας στο ελληνικό Weird Wave, η ταινία αυτή καταλήγει να γίνει ένας ύμνος στην οικογένεια…
Φεστιβάλ Βενετίας 2024 / Orizzonti
