(Η άγρια αχλαδιά)
του Nuri Bilge Ceylan
(σχόλιο: Σωτήρης Ζήκος)

Μπορείς να βλέπεις σε μια οθόνη στο σαλόνι σου ένα γιο κι έναν πατέρα να συζητούν για όσα φέρνει και όσα παίρνει και όσα ξαναφέρνει η ζωή, από γενιά σε γενιά, από παππού, πατέρα, γιο, κάπου στη μακρινή επαρχία και ξάφνου να βρεθείς κι εσύ εκεί, σαν σε όνειρο... έξω από μια καλύβα στο βουνό που τριγύρω αλυχτάνε σαν να νανουρίζονται τσακάλια, καθώς πέφτουν αραιά οι νιφάδες του χιονιού και κάπου παρακάτω στην πλαγιά να σε καλεί ένα ανοιχτό πηγάδι... Όπως μπορεί να σου συμβεί προς το φινάλε “μαγικά” μόνο σε μια ταινία του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν!
Φρονώ ότι είναι ο σπουδαιότερος (μαζί με τον Αμπάς Κιαροστάμι) εικαστικός δημιουργός κινηματογραφικών εικόνων της υπαίθρου -κυριολεκτικά και μεταφορικά! Ακόμη κι όταν τις βλέπεις σε (πιο) μικρή οθόνη! Είναι σαν να είσαι εκεί...
Και για όσους τον παρακολουθούν να πω ότι η τελευταία του ταινία Ξερά Χόρτα (2023) είναι σαν το δεύτερο μέρος της Άγριας αχλαδιάς με τους ίδιους τρεις σεναριογράφους και παραλλαγή στο ίδιο θέμα σαν συνέχεια...