(σχόλιο για το Café Lumiere του Hou Hsiao-Hsien)

Θεσσαλονίκη, 2004. «Θα προβληθεί άραγε η ολοκληρωμένη εκδοχή της ταινίας;» Η ερώτηση του Kent Jones κριτικού κινηματογράφου και μέλους της κριτικής επιτροπής του Διεθνούς Διαγωνιστικού, μου προκαλεί απορία. Είναι Σάββατο πρωί, 20 Νοεμβρίου, το Φεστιβάλ έχει αρχίσει το προηγούμενο βράδυ. Η συνέντευξη μαζί του έχει σχεδόν τελειώσει και συζητάμε για τις ταινίες που προβάλλονται στο Φεστιβάλ. Έχω αναφέρει το Café Lumiere του Hou Hsiao-Hsien, ταινία που έχω δει από βιντεοκασέτα.
Καθώς η συζήτηση γρήγορα περνά σ’ άλλη ταινία δεν προλαβαίνω να ρωτήσω τι εννοεί.
Το Café Lumiere έχει προβληθεί στο Φεστιβάλ Βενετίας και η εκδοχή που έχω δει μοιάζει να μην χρειάζεται ούτε ένα δευτερόλεπτο περικοπών.
Μια εβδομάδα μετά, την Παρασκευή 26 Νοεμβρίου, στην αίθουσα «Φρίντα Λιάππα», βλέπω ξανά το Café Lumiere. Μέσα στη θύελλα του Φεστιβάλ, η ερώτηση του Kent Jones έχει ξεχαστεί. Όμως, κατά τη διάρκεια της προβολής, υπάρχει διαρκώς η αίσθηση μιας ακαθόριστης απουσίας. Ώσπου, λίγο πριν το φινάλε, ξαφνικά, όλα γίνονται καθαρά: λείπουν πλάνα, μικρές σκηνές, χωρίς καμία σημασία, σκόρπιες μέσα στην αφήγηση. Αλλά απουσιάζει και το αγαπημένο μου πλάνο: με την ηρωίδα να ξυπνά μέσα σ’ ένα γεμάτο βαγόνι του μετρό και να σηκώνει το κεφάλι της για να αντικρίζει τον αγαπημένο της...
Ωστόσο, κατά ένα παράδοξο τρόπο, και αυτή η συντομευμένη κατά μερικά λεπτά εκδοχή της ταινίας είναι το ίδιο υπέροχη και λαμπερή, όπως και η πρώτη.
Δ.Μ.

Υ.Γ. Και ο τίτλος της Café Lumiere από πού προκύπτει;
Γεμάτη τραίνα, η ταινία, εκτός από ένας φόρος τιμής στον Yasujiro Ozu, είναι μάλλον και ένας φόρος τιμής στην πρώτη ταινία των αδελφών Lumiere: Η άφιξη του τραίνου στον σταθμό La Ciotat (1895)