Οδομαχίες, λεηλασίες καταστημάτων, τα συντρίμμια μιας χώρας: οι εικόνες αυτές που κατακλύζουν τις τηλεοπτικές οθόνες διαταράσσουν την γαλήνη και την ηρεμία των ημερών, διαλύουν την όποια εορταστική ατμόσφαιρα. Εικόνες από την Αργεντινή, αλλά και από το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη. Εικόνες αποσπασματικές που ζητούν ένα νήμα για να τις συνδέσει, για να τους δώσει νόημα και περιεχόμενο.
Είναι το σινεμά που μας βοηθά να κατανοήσουμε αυτές τις εικόνες. Πρόσωπα όπως ο ισραηλινός Amos Gitai με το ντοκιμαντέρ του Wadi, Grand Canyon (2001), ταινίες από την Αργεντινή όπως ο Κόσμος Γερανός, η Δύσκολη Εποχή, ο Βάλτος, η Βολιβία, το Πίτσα, Μπύρα, Τσιγαράκια (όλες προβλήθηκαν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) και δημιουργοί όπως ο Majid Majidi ή Mohsen Makhmalbaf (με τις ταινίες τους να προβάλλονται κατά ένα παράδοξο τρόπο στις ΗΠΑ), μας δίνουν έναν τρόπο να διαβάσουμε τον κόσμο, να κατανοήσουμε τις αντιθέσεις.
Όμως κυρίως μας επιτρέπουν να ακούσουμε τις φωνές των ανθρώπων, να συμμεριστούμε τις αγωνίες τους, να αφουγκραστούμε τις ελπίδες τους. "Σε μια ταινία μπορείς να επιλέξεις να παρατηρήσεις έναν τόπο όπως μια αρχαιολογική ανασκαφή. Είναι δυνατόν, στρώμα με στρώμα, να φέρεις στην επιφάνεια τα ανθρώπινα στοιχεία που τον διαμορφώνουν", δηλώνει ο Amos Gitai.
[Data: www.amosgitai.com]
Δ.Μ.