Κάνουμε μια βόλτα με την κόρη μου στην παλιά γειτονιά (παλιά για μένα, χωρίς να έχω άλλη). Μιλάμε για ταινίες… για ταινίες που έχουμε δει μαζί, για ταινίες που έχουμε δει χωριστά, για ταινίες που θα δούμε… Με κρατάει αγκαζέ κι εγώ έχω διπλωμένο το χέρι κάτω απ’ τον θώρακα καθώς προχωράμε… Συναντάμε μια συνομήλικη της, συμμαθήτρια, που λένε «γειάαα». Με ρωτάει ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία, δυσκολεύομαι να απαντήσω και τη ρωτάω ποιες είναι οι δικές της αγαπημένες ταινίες. Μου λέει πρώτη και καλύτερη την «Κόραλαϊν» που την έχει δει και ξαναδεί και έχουμε πει γι’ αυτήν, ενώ εγώ ακόμα δεν κατάφερα να τη δω… Κάθε φορά που βλέπουμε μαζί μια ταινία στις αίθουσες, μετά τη θέαση με ρωτάει, «πόσα αστέρια της βάζεις;» Κι εγώ πολύ σπάνια απαντώ πάνω από τρία. Ώσπου μια φορά με ρώτησε, «Καλά, ποτέ δεν βάζεις τέσσερα αστέρια ή πέντε;» Και της απάντησα: «Τέσσερα βάζω μόνο σε ταινίες που θέλω αύριο-μεθαύριο να τις ξαναδώ… Πέντε αστέρια θα βάλω μόνο σε μια ταινία που ξέρω πως θα θέλω να την βλέπω για πάντα». Το έπιασε αμέσως, μου είπε, «Ναι, κι εγώ έχω μερικές ταινίες που θέλω να τις ξαναδώ… και όταν τις ξαναβλέπω μ’ αρέσουν, με κάνουν και νιώθω  πάλι όπως την πρώτη φορά».
Κάνοντας γύρους στη γειτονιά ξανασυναντάμε την συμμαθήτρια της με την παρέα της και πάλι χαιρετιούνται με ένα «γειάαα» και γελάνε. Μετά η κουβέντα πηγαίνει σε κάποια πράγματα που γράφει, όνειρα που τα καταγράφει μόλις ξυπνήσει για να μην τα ξεχάσει και τα κρατάει σαν συνόψεις ιστοριών/σεναρίων που θα αναπτύξει κάποτε. «Γράψε κάτι που θα μπορούσαμε ίσως να το δημοσιεύσουμε» της λέω. «Τι θέλεις να σου γράψω;» με ρωτάει, «πες μου εσύ ένα θέμα». Το σκέφτομαι μια στιγμή και της προτείνω: «Γράψε για τρεις αγαπημένες σου ταινίες… όπως τα λέγαμε πριν». Και συμπληρώνω: «Στείλτο μου με μέιλ, θα σου απαντήσω με κάποιες υποδείξεις, αν χρειαστεί, και θα μου το ξαναστείλεις…».
Και καταλήξαμε (με μια μόνο μικρή υπόδειξη, να πει ένα παράδειγμα) στο παρακάτω κείμενο:

Η ταινία «Τα Πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο» είναι βασισμένη στο εξίσου καταπληκτικό βιβλίο με τον ίδιο τίτλο. Ο πρωταγωνιστής, ο Τσάρλι, είναι πιθανότατα το πιο ευγενικό παιδί που θα γνώριζες ποτέ. Αυτό για τον ίδιο δεν είναι αναγκαστικά πλεονέκτημα. Μπροστά του ξετυλίγεται ένας κόσμος με πόνο, ψέματα και ειλικρίνεια με τον εαυτό του που ονομάζεται ενηλικίωση. Δείχνει το πώς η ζωή περιπλέκεται σε λίγα δευτερόλεπτα και τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν οι άνθρωποι να την ξεμπλέξουν. Είτε αποφασίσει να βάλει τα προβλήματα του στην άκρη είτε να τα αντιμετωπίσει καταπρόσωπα. Μια ταινία με ρεαλιστικά στοιχεία και χαρακτήρες αληθοφανείς. Το τέλος είναι γλυκόπικρο και σκηνές όπως όταν ο συνήθως ειρηνικός Τσάρλι σπάει στο ξύλο κάτι παιδιά για να υπερασπιστεί ένα αγόρι που δεν είναι σίγουρος αν είναι ακόμα φίλοι, ή όταν παρακαλάει τον εαυτό του να σταματήσει να κλαίει, με άφησαν άφωνη.

Ήθελα να δω το «Ντόνι Ντάρκο» εδώ και καιρό γιατί είχα ακούσει πολλούς να την αποκαλούν αγαπημένη τους ταινία. Και σκεφτόμουν: ναι, καλά, ό,τι πεις, έλα «σούπερ ουάου» ταινία δείξε μου τι έχεις. Αλλά από την στιγμή που άρχισε να με συστήνει στην υπόθεση και τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα είχα ήδη χαθεί στο πόσο είχε κάνει το μυαλό μου να ξεχειλίζει με ιδέες.
Ο Ντόναλντ ‘Ντόνι’ Ντάρκο είναι ένα αγόρι που πάσχει από σχιζοφρένεια. Ένα τεράστιο κουνέλι με τερατώδη όψη τον σώζει από σίγουρο θάνατο και του λέει πως το τέλος του κόσμου θα έρθει σε 28 ημέρες. Και καθώς όλοι οι άνθρωποι στη ζωή του Ντόνι προσπαθούν να τον βοηθήσουν και αποτυγχάνουν, το κουνέλι που ονομάζει τον εαυτό του ‘Φράνκ’ τον βάζει να κάνει πράγματα τα οποία και ο ίδιος θεωρεί σωστά. Γιατί αυτός είναι ο μόνος λογικός άνθρωπος που περιτριγυρίζεται από τρελούς….ή μήπως είναι το αντίθετο;
Αυτή η ταινία έχει συμβολισμούς που μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ερμηνεύσει διαφορετικά. Ένα σοκαριστικά ήρεμο φινάλε που τραβάει τα συναισθήματα κάθε θεατή στην επιφάνεια, σαν μαγνήτης, και το τραγούδι ‘Mad World’ από τον Gary Jules που ταιριάζει τέλεια και στη γενική ιδέα της ταινίας και παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου. Ο στίχος: «I find it kind of funny I find it kind of sad, the dreams in which I’m dying are the best I’ve ever had» περιγράφει την ταινία σε δύο προτάσεις.

Όταν βγήκε η ταινία κινουμένων σχεδίων «Κόραλαϊν, το σπίτι στην ομίχλη», σχεδόν κάθε παιδί είχε ξετρελαθεί με το γεγονός ότι το τρέιλερ που πρόβαλε η τηλεόραση είχε μια γυναίκα με κουμπιά αντί για μάτια. Οι μισοί τρομοκρατήθηκαν και οι άλλοι μισοί ενθουσιάστηκαν. Όταν βγήκα από την αίθουσα ήμουνα σίγουρη ότι θα είχα εφιάλτες για πολύ καιρό.
Η Κόραλαϊν Τζόουνς ζει σε μια μονότονη και βαρετή ζωή με δύο γονείς που την αγνοούν παντελώς. Όμως όλα αλλάζουν όταν ανακαλύπτει ένα κόσμο πανομοιότυπο με τον δικό της όπου όλα είναι μαγευτικά και γεμάτα χρώμα και φαντασία και έχει μια μητέρα και έναν πατέρα που της κάνουν όλα τα χατίρια. Πρέπει να λάβει υπόψη της όμως μια λεπτομέρεια: Όλοι στον ονειρικό κόσμο αυτόν έχουν κουμπιά αντί για μάτια, και αν η ίδια θέλει να μείνει εκεί, πρέπει να ράψει κουμπιά στην θέση των δικών της ματιών.
Η μικρή ηρωίδα θα πρέπει να περάσει μια περιπέτεια προσπαθώντας να ανακαλύψει τι είναι καλύτερο. Ένας απίστευτα τέλειος κόσμος που είναι όμως ψεύτικος και κρύβει παγίδες ή μια αληθινή ζωή; Με πλοκή που προχωράει γρήγορα, κρατάει τον θεατή κολλημένο στην θέση του. Χρώματα που ξεπηδούν από την οθόνη και μια σκοτεινή ανταγωνίστρια, η άλλη μητέρα, της οποίας κουμπομάτια δεν είναι το μόνο πράγμα που παγώνει το αίμα.

Το να καθορίσει κάποιος ποια ή ποιες είναι οι αγαπημένες του ταινίες δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο. Πολλές ταινίες μπορούν να σου αρέσουν, αλλά όπως και η μία και μοναδική αγάπη, έτσι και όταν κάποιος έχει γνωρίσει μία ταινία, ξέρει αν είναι αγαπημένη του σε ελάχιστο χρόνο παρόλο που μπορεί να μην το παραδέχεται στον ίδιο του τον εαυτό για πολύ καιρό. Μια αγαπημένη ταινία θα πάρει αυτό το συγκεκριμένο άτομο και θα το βάλει να ξαναπεράσει τα ίδια συναισθήματα. Θα τον κάνει να θέλει να ξαναδεί αυτή την ταινία ξανά και ξανά μέχρι το κεφάλι του να σπάσει. Και θα επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται τη ζωή για πάντα.

Με έστειλε… αδιάβαστο! (που είπε και μια φίλη μου). Ειδικά η τελευταία παράγραφος και η σύγκριση με τη «μία μοναδική αγάπη» που την ορίζει σε σχέση με άλλες αγάπες, με τις αγαπημένες ταινίες, τόσο ωραία... Έμεινα άναυδος! Πού ξέρει αυτή πώς είναι «η μία μοναδική αγάπη» απορούσα για μέρες –κι ακόμα απορώ και θαυμάζω! Η Σαββίνα δεν είναι ούτε δεκατεσσάρων χρονών!

Σωτήρης Ζήκος [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. ]