Λέω: Όποιος δεν βίωσε μια απώλεια, μια οδυνηρή απώλεια… αγαπημένου ανθρώπου… δεν ξέρει -ακόμα- τι είναι ζωή… όχι δεν ξέρει…
Όποιος δεν έχασε πρόωρα έναν καλό φίλο… έναν αδελφό… μια αδελφή ψυχή… έναν γονιό… ή και τον άλλον γονιό… κι ακόμα χειρότερα ένα παιδί… δεν ξέρει.. ποιος είναι… ούτε τι είναι ζωή… Στον κατάλληλο καιρό… που θα έπρεπε να ωριμάσει… Γιατί μπορεί και να βιώσει μια απώλεια… όταν πια θα είναι αργά… πολύ αργά για να πάρει ένα μάθημα ζωής.. και θανάτου… και να ωριμάσει… να περάσει από την άλλη όχθη…  στην επόμενη φάση… να πάει.. το χρόνο της ζωής του πιο πέρα…
Ο Κόμης Δράκουλας, στην Τρανσυλβανία… έχασε την γυναίκα που αγαπούσε… από τους εχθρούς που πολεμούσε… κι έγινε μετά ο αιώνια πενθών… ο Απέθαντος που παρέμεινε καταδικασμένος να υπάρχει.. για πάντα… στο μεταίχμιο μεταξύ ζωντανών και νεκρών… για να της κάνει παρέα…
Θα μπορούσε και να είχε αυτοκτονήσει… Αλλά έμεινε ζωντανός νεκρός για την  θυμάται… ο μόνος τρόπος να την διατηρήσει ζωντανή… στη μνήμη του ζωντανή… να ζει αυτός μόνο για να την θυμάται… και να την πενθεί αιώνια…
Και μετά συνάντησε την Μίνα… που της έμοιαζε… και την ερωτεύτηκε… σαν να ήταν η μετενσάρκωσή της… σαν να αναστήθηκε η νεκρή αγαπημένη…
Αυτός είναι ο μύθος… το δράμα… ένα «σαν να»… που γίνεται μια ιστορία, ένα στόρι…  όπου όλα «σαν να».. συμβαίνουν στην κυριολεξία.
Πενθών είναι και ο Άμλετ… ο μαυροφορεμένος πρίγκιπας της Δανιμαρκίας… ο ορφανός γιος.. που παραληρεί… παραδομένος στο πένθος του… για τον πατέρα… τον Βασιλιά πατέρα…  Και σπρώχνει στην αυτοκτονία την Οφηλία… που είναι ερωτευμένη μαζί του… ερωτευμένη χωρίς ανταπόκριση…
Πενθούσα είναι και η Αντιγόνη.. στο έργο του Σοφοκλή… που προτιμάει τον Άδη… όπου βρίσκονται οι περισσότεροι αγαπημένοι της.. συγγενείς… 
Και από την άλλη… είναι ο Ορέστης και η Ηλέκτρα, τα αδέλφια που πενθούν τον δολοφονημένο πατέρα Αγαμέμνονα… και νιώθουν ότι έχουν χρέος.. ιερό.. να τιμωρήσουν την φόνισσα.. μητέρα τους, Κλυταιμνήστρα.
Και ο Αχιλλέας, στην «Ιλιάδα» που πενθεί τον αγαπημένο φίλο του Πάτροκλο… και ανταλλάσσει το πένθος του με το πένθος του γέροντα Πρίαμου.. για τον γιο του τον Έκτορα… που σκότωσε ο  Αχιλλέας!
Τόσοι ήρωες δραματικοί! Τόσα δράματα… ένδοξα! Υπέροχα!
Τι πόνος! Τι πάθος!
Το πένθος και το πάθος… Οι μόνοι τρόποι να εξυψωθείς… υπεράνω… πάνω από τη θνητή, ανθρώπινη ύπαρξη… Να αντισταθείς.. στη λήθη… Για να μπορέσεις να γίνεις ένα όνομα ξακουστό… που διαρκεί… να γίνεις στόρι… τραγούδι…
Ή.. μια αθάνατη ιστορία αγάπης… και όχι μόνο ερωτικής αγάπης… Ένας λόγος να υπάρχεις… να υπάρχουμε… εσύ κι εγώ… για πάντα μαζί… Να ανυψωθούμε μαζί… στο στερέωμα… σε αυτό που αντέχει στο χρόνο… Να γίνουμε αστέρι.. μαζί… που ενώ χάθηκε κάποτε, το φως του ακόμα υπάρχει.. εκεί… σαν ένα φωτεινό σημάδι στον σκοτεινό ουρανό… στο απέραντο Τίποτα!
Να είσαι... για όσο είσαι.. για όσο υπάρχεις, σαν μια ύπαρξη θνητή… και μετά.. όταν πάψεις να υπάρχεις.. να είσαι ακόμα.. να υπάρχεις... «σαν να».. υπάρχεις.. εσαεί…
Τι φαύλος κύκλος κι αυτός! θα μου πεις...
Αλλά ο κύκλος Αγάπη.. όπως και να ’χει.. είναι ένα τέλειο σχήμα… «Σαν να»  κυκλοφορείς σε μια αέναη κίνηση… περιστροφική… που επιστρέφει.. κάθε φορά στην αρχή… και πάλι.. «σαν να» φτάνει στο τέλος…
Κι όλα «σαν να» επιστρέφουν… χάνονται και δεν χάνονται… επαναλαμβάνονται… επ’ άπειρον… οι εποχές… οι ευχές… οι περιστροφές… οι περιφορές.. των δορυφόρων… γύρω από έναν κραταιό πλανήτη… οι περιστροφές των πλανητών γύρω από ένα αστέρι.. τροφοδότη… γύρω από έναν πυρήνα… από ένα νόημα…
από έναν πόλο αναφορών… στον ίδιο χώρο και χρόνο…
που είναι… «σαν να» λες..  καμπυλώνεται…
Τι επινοήσεις! Τι αντιστοιχίσεις! Έστω.. σαν ψευδαισθήσεις!
Όποιος δεν αγάπησε πολύ…
όποιος δεν αφοσιώθηκε… ψυχή τε και σώματι,
«σαν να» πεις… σε μια άλλη ύπαρξη…
σε μια ύπαρξη θνητή, ανθρώπινη ύπαρξη…
ποιος δεν έχασε κάποιο πρόσωπο αγαπημένο…
όποιος δεν έχει πενθήσει.. μια απώλεια…
όποιος δεν πληγώθηκε…  και δεν υποφέρει ακόμα…
πες: αιώνια.. από μια απώλεια…
δεν αξίζει να γίνει δραματικός ήρωας… της αιώνιας  ζωής…
-της μετά θάνατον ζωής «σαν να» πεις…
Γιατί δεν ξέρει τι είναι ζωή…
τι σημαίνει να είσαι… να είσαι θνητός…
Δεν ξέρει ακόμα…
γιατί κάποτε θα μάθει… θέλει δεν θέλει θα μάθει…
Εκτός κι αν... χαθεί πρώτος αυτός…
αι γίνει ο έτερος πόλος..  του νοήματος..
της απώλειας του νοήματος…
το μη νόημα του νοήματος… (Αν με εννοείς.)
Η Περσεφόνη, το ξέρεις,
είναι/ήταν η κόρη που την απώλεια της θρηνεί η μητέρα της η Δήμητρα…
που είναι θεά… η θεά της γονιμότητας της Γης…
μια αθάνατη θεά… όσο να πεις…
αλλά όχι αιώνια θεά… όχι παντοτινή… (Όλα-λα-λά! Δηλαδή;)
Την άνοιξη και το καλοκαίρι.. ευφορία…
όταν η αγαπημένη κόρη επιστρέφει απ’ τον Άδη…
και είναι πάλι μαζί της… εδώ…
Και μετά φθινόπωρο, χειμώνας..
όταν η κόρη επιστρέφει στον κάτω κόσμο, χάνεται από προσώπου γης…
και η φύση «σαν να» μαραίνεται από τη θλίψη…
Βλέπεις ο χρόνος του μύθου δεν είναι γραμμικός.. ανεπίστρεπτος…
είναι κυκλικός… επιστρέφει…
είναι «σαν να».. επιστρέφει…
Τίποτα σε αυτόν δεν χάνεται οριστικά!
Ο Χριστός, όπως ξέρεις, ξανασταυρώνεται…
δώ χιλιάδες χρόνια τώρα ξανασταυρώνεται…
και μετά ξανά ανασταίνεται…
Γεννιέται… πεθαίνει… ανασταίνεται… επιστρέφει…
στη ζωή και στο θάνατο…
Διαδοχικά.. κυκλικά ξανά και ξανά...
Για όσο αυτή η ιστορία… ο μύθος του…
και η πίστη στο μύθο του… αντέχει..
να επιστρέφει… επιστρέφει…   

Αναρωτιέσαι: τι κάνω; Απορώ… και θαυμάζω…
Συλλέγω ονόματα… ονόματα μυθικά… λογοτεχνικά…
ονόματα για κάποιους κάποτε ιερά…
Συλλέγω έννοιες…
φτιάχνω κβάντα σημασιών…
δέσμες αναφορών…
συμπαραθέτω σημεία παραπομπών…
που παραπέμπουν σε κάποιες αναφορές… κάποιου νοήματος.
Και κάτι πάω να πω.. κάτι να σου πω…
κάτι λέω… κάτι προσπαθώ να σου πω… (Ματαιοπονώ, ε; Ε καλά, το ξέρω.)
Λέω πάλι: Σ’ αγαπώ… έτσι λέω…
Ή σου απαντώ: «κι εγώ σ’ αγαπώ»…
κάθε φορά που εσύ μου λες «σ’ αγαπώ»…
αι καμιά φορά στο λέω πρώτος εγώ: «κι εγώ σ’ αγαπώ»…
Και είναι σαν να σου λέω: «αν κι εσύ μ’ αγαπάς…»…
Όχι, δεν το θέτω σαν όρο… 
Το λέω γιατί μόνο αν κι εσύ μ’ αγαπάς,
όνο τότε μπορεί να σε νοιάζει… αν κι εγώ σ’ αγαπώ…
αλλιώς γιατί να σε νοιάζει;
Έτσι λέω… δεν ξέρω…
Μόνο αν υπάρχει.. αμφίδρομη αγάπη…
που επιστρέφει διπλή την αγάπη…
που μεταφέρει από τον έναν στον άλλον την αγάπη..
μόνο για όσο υπάρχει μια τέτοια αγάπη.. 
μόνο τότε υπάρχει νόημα… υπάρχει ένα νόημα…
Όταν δρας και αντιδράς.. «σαν να» έχει ένα νόημα η αγάπη…
Χωρίς όφελος κανένα για κανέναν.. από τους δυο…
Μόνο τότε βγαίνει κάποιο νόημα.. απ’ όλα αυτά..
που σου λέω εδώ...
Έτσι λέω.
Έλα.. πες μου κάτι κι εσύ.. πες μου κάτι...
Εγώ κόλλησα πάλι… το έχασα…
Δεν ξέρω πια.. τι άλλο να πω…
Κάποτε ήξερα…
τώρα δεν ξέρω.. τι λέω… τι θέλω να πω…
γιατί το λέω.. αυτό που λέω…
Πες μου κάτι κι εσύ… να ξεκολλήσω…
Ποιος αγαπάει πια την αγάπη; Την δίχως όρους αγάπη; Πες μου κάτι... 
Τι είναι αυτό.. που το λέμε αγάπη; Τι είναι αυτό; Ωωωω!!!…
(Τραγουδάει χαμηλόφωνα):  Τι είναι αυτό / που το λέμε αγάπη; / Τι είναι αυτό; / τι είναι αυτό;
Μια ανάσα βαθιά
Χαμηλώνουν τα φώτα
Μουρμουρίζει τη μελωδία χωρίς λόγια
Στο κενό
Χωρίς καμιά ανταπόκριση
Σκοτάδι
ΦΩΝΗ (αντηχεί στο σκοτάδι): αγάπη είναι... 
να μην κρατάς δυνάμεις για το γυρισμό..
μόνο να πηγαίνεις ..
χωρίς να ρωτάς .. πού πάμε..
Αυτό... είναι αγάπη... θαρρώ..

Σωτήρης Ζήκος
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.