(γράφει ο Σωτήρης Ζήκος)

Σε τρεις ταινίες που είδα από το τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια στο φεστιβάλ, “Μέρες Ξηρασίας” (Τουρκία), “Ο Καλός Οδηγός” (Βουλγαρία) “Άνθρωποι της Πράξης”  (Ρουμανία) εντόπισα ένα μοτίβο: σε απομακρυσμένες και υποβαθμισμένες επαρχίες των χωρών τους, πέρα από την ανοιχτή φύση, το συμπαθές φολκλόρ και την άκρατη κατανάλωση αλκοόλ από τους άντρες, επικρατεί διαφθορά και βία -οι δήμαρχοι λειτουργούν σαν “προστάτες” αρχηγοί συμμοριών και επιχειρούν να “προσαρμόσουν” με το καλό ή το στανιό τον νεοφερμένο που “έχει μάθει αλλιώς”.
Δεν ξέρω αν αυτό το μοτίβο αντανακλά μια κοινωνική πραγματικότητα σε κάποιες επαρχίες αυτών των χωρών ή οι νέοι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες (μεγαλωμένοι και σπουδαγμένοι σε μεγάλα αστικά κέντρα) έλκονται από μια μυθολογία τύπου “γουέστερν” τρόπον τινά... με στοιχεία “ενδοχώρας” εξωτικά!
Θυμήθηκα μια ελληνική ταινία “Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών” του 2019 που η ιστορία της διαδραματίζεται στο Μεσολόγγι όπου οι πιο επιφανείς αυτού τόπου βρίσκονται μπλεγμένοι στα χειρότερα όργια... Δεν πείστηκα είναι η αλήθεια!

(Νοέμβρης 2022)