του Θόδωρου Σούμα

Aκόμη κι οι ικανότεροι πεθαίνουν..
Ανήκε στην πλούσια, ποιοτική και πολυπληθή κινηματογραφική φρουρά της "Αυγής" της ανανεωτικής ευρωαριστεράς της πρώιμης μεταπολίτευσης και του περιοδικού "Σύγχρονος Κινηματογράφος" της ίδιας εποχής, όπου και προσέφερε πολλά με το πάθος, τις γνώσεις του και την κινηματογραφική ευρυμάθειά του! Η προσφορά του Μιχάλη Δημόπουλου στο ελληνικό σινεμά, μα και στην ΕΡΤ, μέσω της Κινηματογραφικής Λέσχης και της παραγωγής ελληνικών τηλεταινιών, ήταν μεγάλη και πολύπλευρη, ομοίως και στον "Σύγχρονο Κινηματογράφο" ως αρχισυντάκτης, στα πολλά τεύχη και στις Εβδομάδες του. Στο "Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης" ως Διευθυντής του, για χρόνια, ο οποίος συνέβαλε αποφασιστικά στο να το κάνει επιτέλους ένα Διεθνές Φεστιβάλ, ένα πρώτ' απ' όλα διεθνές, σοβαρό και υπολογίσιμο ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Καθώς και στις εκπληκτικές εκδόσεις, τα βιβλία του Φεστιβάλ που είχε εγκαινιάσει και θεμελιώσει ο ίδιος. Ακόμη και στην ΠΕΚΚ, στο site cinephilia, στην κινηματογραφική κριτική γενικότερα και σε πολλές, σχετικές, κινηματογραφικές, φεστιβαλικές, κριτικές-συγγραφικές και τηλεοπτικές δραστηριότητες...
Ήταν ο αρχισυντάκτης μας στον "Σύγχρονο Κινηματογράφο" και στις εκδόσεις/μονογραφίες του "Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης", υπεύθυνος, εμβριθής, διαυγής, πολυμαθής και λεπτολόγος, μια ισχυρή ηγετική φυσιογνωμία, επιβλητικός και στην ουσία δύσκολος χαρακτήρας, που ήθελε και γνώριζε πώς να επιβάλλεται με το κύρος και την πνευματική ισχύ του, κοινωνικός, άνετος, έντονα bon viveur και ερωτικός, μέντορας και εμψυχωτής στον τομέα της κινηματογραφικής τέχνης, με στέρεα γαλλική κουλτούρα και ειδικότερα την μετά τον Μάη του 1968, προοδευτική γαλλική κουλτούρα γιατί μεγάλωσε και σπούδασε στη Γαλλία. Καλός οργανωτικός και κινηματογραφικός καθοδηγητής, ένας άνθρωπος του σινεμά που το κατείχε και το γνώριζε πάρα πολύ καλά σε βάθος και μεγάλη έκταση, με έντονη αγάπη...
Στέλνουμε θερμά κι ειλικρινά συλλυπητήρια στην οικογένειά του, στην Έρση Σωτηροπούλου, στην Καρολίνα Δημοπούλου, στον Μάρκελλο και στους στενούς φίλους του.

Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου αποχαιρετά τον Μιχάλη Δημόπουλο
Ο Μιχάλης Δημόπουλος ανήκει στη γενιά των ευαίσθητων κι ανήσυχων ανθρώπων που εξέφρασαν το πάθος τους για το σινεμά γράφοντας κριτικές ταινιών. Η γενιά αυτή εμφανίστηκε ορμητική με το κύμα της μεταπολίτευσης και βρήκε στέγη στον Σύγχρονο Κινηματογράφο (ένα περιοδικό σαν τo γαλλικό Cahiers du Cinema) έχοντας την πεποίθηση πως θα ισχυροποιήσει στο κοινό την εικόνα την οποία διαμόρφωναν, ή μόλις είχαν διαμορφώσει για τον κόσμο τα νέα ρεύματα του κινηματογράφου στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Συνεργάτες και φίλοι του, οι οποίοι προσέδωσαν ιδιαίτερο περιεχόμενο και χροιά στην κινηματογραφική κριτική και στην κινηματογραφοφιλία εκείνα τα χρόνια, ήταν ο Χρήστος Βακαλόπουλος και ο Γιώργος Μπράμος. Απόντες και οι τρεις τώρα.
Ο Μιχάλης Δημόπουλος προσέφερε σημαντικά στη Δημόσια Τηλεόραση ως προγραμματιστής της Κινηματογραφικής Λέσχης κι άλλων κινηματογραφικών ζωνών. Ακόμη πιο σημαντική ήταν η προσφορά του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του κατά την κρίσιμη καμπή της διεθνοποίησης του θεσμού αυτού.

Μισέλ Δημόπουλος - "Ο δικός μας κήρυκας"
Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου λυπάται βαθιά γιατί έχασε έναν δικό της άνθρωπο, που ως την τελευταία του στιγμή ανέπνεε με σινεμά. Ιδρυτικό μέλος της ο Μισέλ Δημόπουλος, Αντιπρόεδρος και Ταμίας της κάποτε, κλήθηκε από την Π.Ε.Κ.Κ. να φέρει σε πέρας τη δύσκολη αποστολή της μετάβασης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στη σημερινή διεθνή του μορφή.
Ανταποκρίθηκε με θαυμαστή πληρότητα στο έργο του, έδωσε σχήμα και μορφή σε κάτι που για πολλούς αποτελούσε άπιαστο όνειρο και το Φεστιβάλ εξακολουθεί να ζει χάρη στο δικό του όραμα.
Ελάχιστοι άνθρωποι του κινηματογραφικού χώρου είχαν το χάρισμα να σταθούν “σηματωροί και κήρυκες” στην έβδομη τέχνη του τόπου μας. Τον αποχαιρετούμε και δεν μπορεί παρά να τον φέρνουμε στη μνήμη μας, κάθε φορά που θα εισερχόμαστε στις αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, κάθε φορά που θα παίρνουμε εντός τους τις δικές μας ανάσες κινηματογραφικού οξυγόνου.

Το ΔΣ της ΠΕΚΚ

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΟΝ ΜΙΣΕΛ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟ
Στην οδυνηρή απώλεια του Μισέλ Δημόπουλου, μόνο η διαρκής παρουσία της χαρισματικής διακονίας του, μπορεί να απαλύνει την πίκρα μας.
Ο αγαπημένος μας Μισέλ για όλους εμάς που βιώνουμε μέσα από τον κινηματογράφο, είναι ο προσωπικός μας φύλακας- άγγελος των οραμάτων μας και ο εξομολόγος των κινηματογραφικών αγωνιών μας.
Σε καιρούς δύσκολους και άγονους ταπείνωσε τις σκηνοθετικές φιλοδοξίες του για να φωτίσει τις σκιές της άγνοιάς μας.
Τα γλυκά χρόνια και λόγια του «Σύγχρονου Κινηματογράφου» υπήρξαν η ληξιαρχική πράξη γέννησης του ελληνικού κινηματογράφου. Μας έμαθε τα 2-3 πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για να ανοίξουμε την καρδιά και τα φτερά μας.
Ο αγαπημένος μας Μισέλ δεν μιλούσε για τον κινηματογράφο, αλλά υπέρ του κινηματογράφου. Κι αυτή η τρυφερή προκατάληψη μάς παρηγορούσε και μάς ταξίδευε λυτρωτικά σε άγνωστα τοπία του μυαλού μας και του κόσμου.
Γι’ αυτό και δεν ήταν δίκαιος, αλλά αγαπητικός. Είχε ακάματες απαιτήσεις κι απ’ τον εαυτό του, κι απ’ τον κινηματογράφο, κι από εμάς.
Ήταν και με τους πατέρες του σινεμά, αλλά και με την αξιοπρέπεια της μεταπατερικής αμφισβήτησης. Αγαπούσε την πρωτοπορία, αλλά όχι την πειραματική ασωτία.
Γι’ αυτό και στρατεύτηκε στον πιο δύσκολο, ίσως, δρόμο, αυτόν της θεωρίας και της κριτικής, που οδηγεί στην αφύπνιση και στην οραματική αποκάλυψη. Γιατί πίστευε πως πάνω από καλούς σκηνοθέτες, πρέπει να υπάρχουν καλοί θεατές. Η πνευματική σχέση είναι η πιο σύντομη οδός
της γονιμότητας.
Υποκλινόμαστε στην γενναιοδωρία του και την ανιδιοτελή του συνενοχή στον αγώνα μας.
Καλό ταξίδι πατέρα του δρόμου των ονείρων μας.

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ