Την τελευταία πενταετία ο κινηματογράφος της Αργεντινής είναι ίσως η πιο σημαντική και ζωντανή «δυτική» κινηματογραφία: μια γενιά νέων σκηνοθετών έχουν κατακτήσει την διεθνή προσοχή καταρχάς σε κινηματογραφικά φεστιβάλ και αργότερα στις αίθουσες. Το τραυματικό παρελθόν της δικτατορίας που πάντα ρίχνει βαριά την σκιά της στο σήμερα, οι άθλιες οικονομικές συνθήκες που οδήγησαν την χώρα στα πρόθυμα της οικονομικής καταστροφής και βύθισαν όλη την μεσαία τάξη της στην ανέχεια, η παρουσία μιας νέας γενιάς σκηνοθετών που ακολούθησαν νέους δρόμους αρνούμενοι την παράδοση του μαγικού ρεαλισμού και του μελοδράματος και τέλος η γόνιμη παρέμβαση θεσμών όπως η κινηματογραφική σχολή Universidad del Cine, το περιοδικό El Amante/Cine και το Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Κινηματογράφου του Buenos Aires: συνιστούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε αυτή η κινηματογραφία. Όμως για να υπάρξει, μέσα στα ασφυκτικά οικονομικά πλαίσια του παρόντος, αυτό το σινεμά απαραίτητη είναι μια εξωτερική στήριξη: η ενεργός συμμετοχή παραγώγων της Ευρώπης αλλά και μηχανισμών οικονομικής στήριξης όπως το Hubert Bals Fund του Φεστιβάλ του Ρότερνταμ, επέτρεψαν την ύπαρξη αυτών των ταινιών.
Αν κάτι είναι άξιο σημείωσης είναι ότι το έδαφος τα τελευταία χρόνια εξακολουθεί να’ ναι γόνιμο και εύφορο: η περσινή ταινία του διαγωνιστικού Ana y los otros (Celina Murga) και η φετινή Una de Dos (Alejo Herman Taube) αλλά κυρίως οι φετινές του αφιερώματος το αποδεικνύουν. Έτσι αυτό που χαρακτηρίζει το μικρό αφιέρωμα στο σινεμά της Αργεντινής είναι σίγουρα η λέξη επιβεβαίωση. Όταν το 2001 το Φεστιβάλ Θεσ/νίκης είχε διοργανώσει το μεγάλο αφιέρωμα στη κινηματογραφία της Αργεντινής με 16 ταινίες, οι προσδοκίες που συνόδευαν αυτούς τους νέους κινηματογραφιστές ήταν υπό την αίρεση του χρόνου. Σήμερα 3 χρόνια αργότερα, όλες αυτές οι ελπίδες που γέννησαν μοιάζουν να επιβεβαιώνονται από τον χρόνο.
Στις πέντε ταινίες του αφιερώματος θα βρούμε τους σκηνοθέτες που αποτελούν την εμπροσθοφυλακή αυτής της γεμάτης ζωτικότητας λατινοαμερικάνικης κινηματογραφίας. Τα πρόσωπα λοιπόν που θα βρούμε είναι: Ο Pablo Trapero (ο σκηνοθέτης του Mundo Grua και του El Bonaerense) με την τρίτη του με τίτλο Περιπλανώμενη οικογένεια/ Familia Rodante, μια οικογενειακή ταινία δρόμου που αφηγείται τις απροσδόκητες περιπλοκές και εντάσεις που ανασύρονται στην επιφάνεια κατά την διάρκεια ενός μακρινού ταξιδιού. Η Lucretia Martel με το Άγιο Κορίτσι/ La Nina Santa, (μόλις στην δεύτερη ταινία μετά το La Cienaga) επικεντρώνεται στις απροσδόκητες διαστάσεις που μπορεί να προσλάβει ο σεξουαλικός πόθος όταν συγκρούεται -ή μάλλον συνδιαλέγεται- με την θρησκευτική πίστη. Η Ana Poliak με το Κορύνες/ Parapalos (δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της μετά το La Fe del volkan), μια σπουδή χαρακτήρα σε μινιμαλιστικό ύφος ενός νεαρού που ζει και απολαμβάνει την μονοτονία της εργασίας. Νέο πρόσωπο είναι η Maria Victoria Menis που παρουσιάζει την πρώτη της ταινία με τίτλο Μικρός ουρανός/ El Cielito, ένα πορτρέτο ενός νεαρού που χωρίς να το καταλάβει έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπος με τα συναισθηματικά ελλείμματα της παιδικής του ηλικίας. Και τέλος υπάρχει και το Οι νεκροί/ Los Muertos, η εξαιρετική δεύτερη ταινία του Lisandro Alonso (σκηνοθέτης του La Libertad), σε μια πρώτη προσέγγιση μια απλοϊκή ταινία, η οποία όμως στην συνέχεια αποδεικνύεται μια πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη διαπραγμάτευση του θέματος της ενοχής, στην οποία οι ερινύες δεν είναι παρά οι αμυδροί ήχοι που ακούγονται.
Δημήτρης Μπάμπας
