του Μισέλ Δημόπουλου

Λίγο πριν από τη τελετή λήξης και την ανακοίνωση των βραβείων από την κριτική επιτροπή, μπορούμε να πούμε ότι το Φεστιβάλ κατέληξε πολύ καλύτερα απ’ ό, τι είχε ξεκινήσει. Το επίπεδο ανέβηκε σταδιακά τουλάχιστον στο επίσημο διαγωνιστικό, χωρίς να υπάρχει ωστόσο ανάμεσα στις 5-6 καλύτερες αυτή που να ξεχωρίζει επιβλητικά, η ταινία ορόσημο. Οφείλω όμως να αναγνωρίσω το γεγονός ότι φέτος επιβεβαιώθηκε η εκρηκτική επέλαση του ασιατικού κινηματογράφου, από την Ιαπωνία, τη Κίνα και τη Κορέα.
Ο Ιάπωνας μαιτρ Κόρε Έντα / Hirokazu Kore-eda (με ένδοξο παρελθόν στο διαγωνιστικό των Κανών), στην «Οικογενειακή Υπόθεση» ανασυνθέτει μια «διαφορετική» οικογένεια, στο περιθώριο της συμβατικής κοινωνίας, με τη γνώριμη χάρη του και την απαράμιλλη λεπτότητα έκφρασης του. Αντίθετα ανακαλύψαμε έναν πρωτοεμφανιζόμενο στο φεστιβάλ δημιουργό από την ίδια χώρα, τον Ριουσούκε Χαμαγκούτσι / Ryûsuke Hamaguchi (έχει γυρίσει κι άλλες ταινίες, άγνωστες μας) που εντυπωσίασε με το πολύπτυχο ερωτικό του δράμα «Ασάκο Ι & ΙΙ».
Ο σπουδαιότερος Κινέζος σκηνοθέτης Ζιά Ζαν Κε / Jia Zhang-ke με τους «Αιώνιους» δοκιμάστηκε με ευφυΐα σ’ ένα υβριδικό ποιητικό νεονουάρ. Σημειωτέον ότι ο Ζια Ζαν Κε εξελέγει πρόσφατα βουλευτής της περιοχής του, της Σανξι, στο κινέζικο κοινοβούλιο. Από τη Νότιο Κορέα, ο εξαίρετος Λι Σανγκ Ντονγκ / Lee Chang-dong που είχε σωπάσει κινηματογραφικά (μετά το θαυμάσιο «Ποίηση»,2010) μας αποζημίωσε με το φανταστικό υπαρξιακό θρίλερ του, το «Burning”. Στο μεταξύ είχε διατελέσει υπουργός πολιτισμού για ένα διάστημα πριν κυνηγηθεί βάναυσα από την επόμενη δεξιά κυβέρνηση.
Είδαμε επίσης στο Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών το χαριτωμένο και συγκινητικότατο κινούμενο σχέδιο «Μιράι, η αδελφούλα μου» του νέου καρτουνίστα από τη Ιαπωνία Μαμόρου Χοσόντα / Mamoru Hosoda. Αν προσθέσουμε και το ντοκιμαντέρ του Γουαν Μπινγκ/Wang Bing «Νεκρές Ψυχές»στο οποίο αναφερθήκαμε πρόσφατα, έχουμε μια καλειδοσκοπική εικόνα ενός κινηματογραφικού τοπίου άκρως γοητευτικού που ελπίζουμε να απολαύσουμε και στη χώρα μας.