Και να που η πρώτη διαδικτυακή Berlinale μας επιφύλασσε ένα από τα καλύτερα διαγωνιστικά των τελευταίων ετών, αλλά και αρκετές ενδιαφέρουσες ταινίες στα παράλληλα τμήματα. Μικρότερα σε αριθμό ταινιών, πυκνότερα σε περιεχόμενο τα τμήματα φέτος είχαν να επιδείξουν- ίσως και εξαιτίας αυτών των περιορισμών που επέβαλαν οι συνθήκες- μια μεγαλύτερη ευελιξία, μια ευκινησία στο ύφος και στο στυλ, μια τόλμη στη μείξη των ειδών, των τόνων, των αναφορών. (ιστορικών, λογοτεχνικών, κινηματογραφικών). Το Forum βέβαια -και προσφάτως και το Encounters- φιλοξενούσε ανέκαθεν τέτοιες απόπειρες, το διαγωνιστικό ωστόσο ακολουθούσε σταθερά μια πιο συμβατική γραμμή.
Ειδικά για τις ταινίες του διαγωνιστικού κάποιες συνοπτικές εκτιμήσεις: Κινούμενες σε διαφορετικά πεδία και με διαφορετικά μέσα και τρόπους αφήγησης η κάθε μια, διέθεταν οι περισσότερες μια δυναμική που τις καθιστούσε μοναδικές, ακόμα κι αν κάποιες όπως το Νatural Light του Denes Nagy αδικούνταν σίγουρα στη μικρή οθόνη του υπολογιστή.
 Σε πολλές ήταν διακριτός ή λανθάνων ένας κατακερματισμένος κόσμος, πολλαπλά στρώματα μιας πραγματικότητας που δε σου αποκαλύπτονταν μεμιάς.  Έντονη γι αυτό σε πολλές ήταν και μια αίσθηση μυστηρίου ή αργής αποκάλυψης, είτε επρόκειτο για ιστορίες ενηλικίωσης που περιέκλειαν θέματα μνήμης  (Petite Maman, Memory Box ), είτε για παραμύθια με γραφή μετααφηγηματική (What Do We See When We Look at the Sky), είτε και για πιο σκοτεινά υπαρξιακά δράματα. (το σπονδυλωτό Forest-I see you everywhere, το πολεμικό Natural Light).
 Ο διάλογος βρισκόταν στον πυρήνα των περισσότερων από τις ταινίες του διαγωνιστικού, είτε ως ανθρωποφάγα αντιπαράθεση σε σκηνικό κωμικοτραγικής τρέλας (Bad Luck Banging or Loony Porn), είτε ως μέσο επικοινωνίας και κατανόησης μέσα σε μια σχολική τάξη (Mr Bachmann and his Class), είτε ως μέσο άμυνας και ψυχανάλυσης (Forest-I see you everywhere), είτε στην πιο αμιγή του θεατρική μορφή (Nebenan και  κυρίως στις τρεις κομψότατες ρομερικές ιστορίες του Wheel of Fortune and Fantasy).
Το χιούμορ, δηκτικό (Bad Luck Banging or Loony Porn) ή ανάλαφρο(I am your Man, Introduction), δεν έλειπε από πολλές ταινίες ή τουλάχιστον υπόβοσκε σε αρκετές από αυτές. Όπως και μια ματιά πιο ευαίσθητη και ανθρώπινη απέναντι σε έναν κόσμο που καλείται να επιλέξει στρατόπεδο, να αναλάβει ευθύνες ,να ωριμάσει, να ενηλικιωθεί. Ο Radu Jude ωστόσο επέλεξε τον πιο γκροτέσκο, τολμηρό και εύστοχο τρόπο να απεικονίσει τον κόσμο αυτό, όπως ακριβώς τον βιώνουμε σήμερα. Ίσως και γι αυτό να βραβεύτηκε με τη Χρυσή Άρκτο.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου