της Ζωής- Μυρτώς Ρηγοπούλου
60 περίπου ταινίες από 20 χώρες ήταν ο απολογισμός της 4ης διοργάνωσης του ανεξάρτητου πολιτικού ακτιβιστικού φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους i.P.A.S, -μοναδικού στο είδος του στην Ελλάδα-, που φέτος διεξήχθη διαδικτυακά. Αρκετές μυθοπλασίες, στην πλειοψηφία τους ξένες, πολλά ντοκιμαντέρ, λίγα (αλλά καλά) animation, ένα πρόγραμμα δυνατό, συνεκτικό και πολυποίκιλο, της πρόσφατης κυρίως παραγωγής, που κάλυψε πολύ αποτελεσματικά ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα κοινωνικών και πολιτικών θεμάτων, μέσα από διαφορετικές κινηματογραφικές οπτικές και στιλ.
Τυχαία ή όχι, μερικές από τις καλύτερες ταινίες της διοργάνωσης ήταν ιρανικές, καταδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την ανοδική δυναμική του ιρανικού σινεμά, ως μιας εθνικής κινηματογραφίας ικανής να αναδεικνύει την ουσία των νοημάτων της, μέσα από την αφαίρεση, την απλότητα και τον λυρισμό, στοχεύοντας με κινηματογραφική δεξιοτεχνία και σεναριακή ακρίβεια απευθείας στην καρδιά και το μυαλό των θεατών της. Στοιχεία εθνικής κινηματογραφίας έδειξαν και οι ιταλικές ταινίες, αποτυπώνοντας τις τάσεις της σύγχρονης ιταλικής παραγωγής που προσπαθεί, με τις αρετές και τις αδυναμίες της κάθε φορά, να ξαναβρεί το χαμένο της δρόμο, στο δράμα, αλλά και στην κωμωδία. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει συνολικά στην πολύ καλή μουσική που είχαν αρκετές από τις ταινίες. Το Φεστιβάλ μας έδωσε, επίσης, την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε και το παλιότερο, πολύ καλό Κι εγώ για μένα του Τζώρτζη Γρηγοράκη, με έναν εξαιρετικό Βαγγέλη Μουρίκη σε μια ταινία που ξεχειλίζει απ’ την ορμή της ζωής, παρά το δύσκολο του θέματός της.
Πολλοί από τους ήρωες των ταινιών-πραγματικοί και μυθοπλαστικοί- μας εξήγησαν με μεγάλη ευκρίνεια τους τρόπους με τους οποίους η κοινωνία τους καθιστά «αόρατους» κλείνοντας τα μάτια στην ύπαρξη και τα προβλήματά τους. Απέναντι στη στάση αυτή της «μη ορατότητας» Φεστιβάλ όπως το i.P.A.S. προσφέρουν ένα βήμα συμπερίληψης και μια πλατφόρμα διαλόγου που αφορά σε πολιτικά/κοινωνικά θέματα, γίνεται, όμως, με καθαρά καλλιτεχνικούς όρους.
Από τις πραγματικά πολλές καλές ταινίες του Φεστιβάλ που είδα, ξεχώρισα ιδιαίτερα τις:
Borderless του Behrad Sahebgharani, Ιράν
In the same room του Mohammad Pourriahi, Ιράν
Schiavonea του Natalino Zangaro, Ιταλία
The wait room των Austin Forbord, Jo Kreiter,, ΗΠΑ
Weekend του Ario Motevaghe, Ιράν
This is right: Zak, life and after της Γεύης Δημητρακοπούλου, Ελλάδα
Be headed της Rita Abi Read, Λίβανος
Leaving to leave του David Rodrigues, Γαλλία
The unusual bath of Mister Otmar του Niko Radas, Κροατία
Aysan του Mehrshad Kheradmandi, Ιράν
A prayer for the childless της Santhana Gopala, Ινδία
και:
Gaza one football, one leg του Patrice Forget, Γαλλία
L.A. Illusion της Mitra Katrine Bolouri, Δανία
