Η Λώρα Μάλβεϊ / Laura Mulvey θεωρείται ως η σημαντικότερη εκπρόσωπος της φεμινιστικής / ψυχαναλυτικής προ­σέγγισης στο χώρο των κινηματογρα­φικών σπουδών, αλλά και συγχρόνως μια σημαντική σκηνοθέτης του φεμι­νιστικού πρωτοποριακού κινηματο­γράφου. Έχει διδάξει σε πολλά βρετα­νικά και αμερικανικά πανεπιστήμια. Η δημοσίευση του άρθρου της «Οπτι­κές Απολαύσεις και Αφηγηματικός Κινηματογράφος» το 1975 απετέλεσε την κινητήρια δύναμη για τη διάδοση της φεμινιστικής οπτικής στις κινη­ματογραφικές σπουδές. Παράλληλα, έχει σκηνοθετήσει έξι πρωτοποριακές ταινίες μαζί με τον Pecer Wollen. Έχει εργαστεί στον εκ­παιδευτικό τομέα του British Film Institute και το 1999 εξελέγη καθηγή­τρια κινηματογραφικών και επικοινω­νιακών σπουδών στο Birkbeck College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυ­ξη αυτού του διδακτικού και ερευνη­τικού πεδίου.
Σημαντικότερα έργα της: Fetishism and Curiosity (Φετιχισμός και περιέρ­γεια), Λονδίνο 1996.  Σημαντικότερες ταινίες της: Riddles of the Sphinx, Penthesilia, Disgraced Monuments.
Στο βιβλίο της Laura Mulvey "Οπτικές και άλλες απολαύσεις" μελετώνται οι διεργασίες και τα οράματα που οδήγησαν τα κινήματα των γυναικών να συγκλίνουν στη συγκρότηση του φεμινιστικού κινήματος. Παράλληλα εξετάζεται το πώς ο φεμινισμός επέδρασε στις πολιτικές της αναπαράστασης στην ψυχαναλυτική προσέγγιση, στη θεωρία του κινηματογράφου και στην αισθητική των πρωτοποριών.
Παράλληλα, όμως, το βιβλίο αυτό αφηγείται και μια άλλη ιστορία, αυτή της συγγραφέως, που μαθαίνει σταδιακά μέσα από το φεμινισμό να εκφράζεται και να αρύεται δύναμη και πειθώ.
Το έργο αυτό αποτελεί το θεμέλιο λίθο της φεμινιστικής παρέμβασης στην κινηματογραφική θεωρία και συγχρόνως ένα μανιφέστο για το φεμινιστικό κινηματογράφο.
Στο άρθρο της με τον τίτλο Visual Pleasure and Narrative Cinema (Οπτι­κές Απολαύσεις και Αφηγηματικός Κινηματογράφος) η Mulvey χρησιµοποιεί την ψυχανάλυση ‘για να ανακαλύψει που και πώς η γοητεία του κινηµατογράφου ενισχύεται από προϋπάρχοντα µοτίβα σαγήνευσης που ήδη δρουν εντός του υποκειµένου (=του θεατή) και των κοινωνικών σχηµατισµών που το έχουν διαµορφώσει’. Προτείνει τη χρήση της ψυχαναλυτικής  θεωρίας ‘ως ένα πολιτικό όπλο’  αφού ο µόνος τρόπος για να απελευθερωθεί η γυναίκα από τη σεξουαλική της εκµετάλλευση στις ταινίες είναι η αποδόµηση των σύγχρονων ταινιών. Αυτό µπορεί να επιτευχθεί µέσα από την αφαίρεση της οπτικής απόλαυσης από την ταινία και τη δηµιουργία µιας απόστασης ανάµεσα στον άνδρα-θεατή και τον γυναικείο χαρακτήρα.
Η Mulvey, αναγνωρίζει τρεις οπτικές γωνίες µέσα σε µια ταινία, οι οποίες καθιστούν τη γυναίκα σεξουαλικό αντικείµενο.
-την οπτική γωνία του άνδρα-πρωταγωνιστή για τον γυναικείο χαρακτήρα της ταινίας
-την οπτική γωνία του κοινού για τον γυναικείο χαρακτήρα
-την οπτική γωνία του ανδρικού κοινού για τον ανδρικό χαρακτήρα της ταινίας.
Μέσα από την τρίτη οπτική γωνία, το ανδρικό κοινό ταυτίζεται µε τον ανδρικό χαρακτήρα του έργου και θεωρεί τον γυναικείο χαρακτήρα ως προσωπικό του σεξουαλικό αντικείµενο.
Η Mulvey υποστηρίζει ότι ο κινηµατογράφος παρέχει οπτική απόλαυση µέσω: της σκοποφιλίας και της ταύτισης του κοινού µε τον ανδρικό χαρακτήρα.
Υποστηρίζει ότι η οπτική παρουσία των γυναικών τείνει να παγώνει τη δράση τις στιγµές της ερωτικής παρατήρησης και ότι η γυναίκα λειτουργεί ταυτόχρονα ως ερωτικό αντικείµενο για τους χαρακτήρες στο εσωτερικό της αφήγηση και ως ερωτικό αντικείµενο για τους θεατές στο κοινό (αντικείµενο φαντασίωσης). Οι θεατές οδηγούνται να ταυτιστούν µε τον άνδρα-πρωταγωνιστή, καθώς η εξουσία του άνδρα-πρωταγωνιστή    ελέγχει την εξέλιξη της πλοκής και ταυτίζεται µε την ενεργητική εξουσία του ερωτικού βλέµµατος.  Υπάρχουν δύο τρόποι για να αντιµετωπίσει ο άνδρας-θεατής το φόβο που του προκαλεί η θηλυκότητα (φόβος ευνουχισµού):
-διερεύνηση της γυναίκας, αποµυθοποίηση του µυστηρίου της
-άρνηση του ευνουχισµού µε τη µετατροπή της γυναικείας µορφής σε φετίχ, ώστε να γίνει καθησυχαστική αντί για επικίνδυνη (υπερεκτίµηση, λατρεία της γυναίκας-σταρ)

(πηγή eclass.uth.gr/)