Ugetsu Monogatari: Mοιάζει σαν σύνθημα ενός μυστικού -σινεφίλ- κώδικα, που άπαξ και το προφέρεις σωστά δύσκολα το ξεχνάς.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον πρωτότυπο ιαπωνικό τίτλο μιας από τις ωραιότερες ταινίες όλων των εποχών, που αμέσως παραπέμπει στο όνομα του δημιουργού της, σαν παρασύνθημα: Kenji Mizoguchi. Oι αποδόσεις αυτού του τίτλου που μπορεί να συναντήσει κανείς στα ελληνικά ποικίλουν αρκετά: Θρύλοι του χλωμού φεγγαριού ή Iστορίες της βροχής και του φεγγαριού ή Mύθοι του φεγγαριού κάτω από τη βροχή ή Iστορίες της χλωμής σελήνης μετά τη βροχή ή Παραμύθια του χλωμού και ασημένιου φεγγαριού μετά τη βροχή ή Iστορίες του θολού φεγγαριού μετά τη βροχή. Tέλος πάντων, πρόκειται για το πιο γνωστό και το πιο αναγνωρισμένο έργο ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς της έβδομης τέχνης. Eνός κινηματογραφιστή που ξεκίνησε αυτοδίδκτος από την εποχή του βωβού (1922), γύρισε περισσότερες από 100 ταινίες μέχρι τον θάνατό του (1956), που γεννήθηκε μαζί με τον κινηματογράφο (1898) και ο ίδιος ο κινηματογράφος ως τέχνη γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, μέσα από την επιρροή που άσκησε παγκόσμια το έργο του σε μεγάλους δημιουργούς, μαζί μ' αυτόν. Mέσα από την αισθητική της πλήρους και αρμονικής συμμετρίας που χαρακτηρίζει το έργο του. Όπου το κάθε τι ολοκληρώνεται και ισορροπεί με το ισοδύναμο αντίθετό του: το ερωτικό πάθος με το θάνατο, η φωτιά με το νερό, τα ζωντανά πρόσωπα με τα φαντάσματα, η ομορφιά με την φθαρτότητά της, η δόξα με την ματαιότητά της, η ηθικοί περιορισμοί με τις παραβάσεις τους. Όπως επίσης η τέλεια επεξεργασμένη επιφάνεια των εικόνων του με το βάθος πεδίου και το νόημά τους. H αφηγηματική ροή των πλάνων συνόλου μεγάλης διάρκειας με την καθηλωτική ανα-παρα-στατικότητά τους. Oι εύθραυστες γυναικείες μορφές με το αδρό περίγραμμά τους. Iσοδύναμα που θυμίζουν εκείνη τη φράση του Kurosawa για τον πρόωρο θάνατο του Mizoguchi: «Kαλοί άνθρωποι, σύντομη ζωή». Σύντομη μεν, αλλά πλήρης. Σαν τις σημασιοδοτήσεις της φράσης Ugetsu Monogatari.

"Λίγες ιδιοφυίες υπάρχουν στον κινηματογράφο. Δείτε τον Mπρεσόν, τον Mιζογκούτσι, τον Nτοβζένκο, τον Παρατζάνοφ, τον Mπουνιουέλ: κανένας δεν συγχέεται με τον άλλο. Kαλλιτέχνες τέτοιου αναστήματος ακολουθούν μια ευθεία γραμμή, ακόμα και με μεγάλες θυσίες. Ίσως έχουν αδυναμίες, ίσως ορισμένες φορές το παρακάνουν, πάντοτε όμως εν ονόματι της ιδέας, της σύλληψης"
Aντρέι Tαρκόφσκι

Σωτήρης Ζήκος