(επιμέλεια Μαρίας Γαβαλά) 

«Ασυμφιλίωτοι ή Μονάχα η βία βοηθάει εκεί όπου η βία βασιλεύει», γυρίσματα 1964-1965, της ταινίας των Jean-Marie Straub (1933-2022) και Danièle Huillet (1936-2006), από το μυθιστόρημα του Χάινριχ Μπελ «Μπιλιάρδο στις εννιάμισι», ελληνική έκδοση, Πόλις 2018, μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου.
 […] Αυτή η ταινία άρχισε το ’64 και τελείωσε το ’65. Και όπως το αρχικό μας σχέδιο δεν αξιώθηκε να εξασφαλίσει, ούτε τη βοήθεια του ομοσπονδιακού γερμανικού Κράτους ούτε την υποστήριξη των παραγωγών-διανομέων και της τηλεόρασης, η παραγωγή έπεσε ολόκληρη πάνω μας, στη γυναίκα μου και σε μένα. Η ταινία πραγματοποιήθηκε με τα χρήματα είκοσι διαφορετικών φίλων μας, έξω από την κινηματογραφική βιομηχανία. Ανάμεσά τους ήταν κι ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ κι ένας οδοντίατρος, παλιός συμμαθητής μου.
(από εισαγωγή του σκηνοθέτη, τον Οκτώβριο του 1972, για την Ιταλική τηλεόραση)
Επίσης
[…] Δεν έχει την πρόθεση να είναι σκοτεινός, αλλά αντίθετα σπρώχνει, την ίδια στιγμή, όλες τις λειτουργίες στο σημείο της συγχώνευσής τους (αυστηρότητα των συνδέσεων, αυτονομία των στοιχείων) που, συνήθως, χρησιμοποιούνται μονάχα διαδοχικά και με τρόπο πιο χαλαρό, και πάνω απ’ όλα, ελαττώνει υπερβολικά το ρόλο της ανακρίβειας που μας έχει γίνει συνήθεια.
(Ζακ Ριβέτ, για τον Στράουμπ, στα “Cahiers du Cinéma”, no 210, Μάρτιος 1969).
Άπαντα τα αναρτημένα στοιχεία ελήφθησαν από την έκδοση του φυλλαδίου, του περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος», με τη συνεργασία του Γαλλικού Ινστιτούτου και του Ινστιτούτου Γκαίτε, για τις ταινίες των Στράουμπ-Υγιέ που προβλήθηκαν σε ειδικό αφιέρωμα.

Φόρος τιμής. «Το Χρονικό της Άννας Μαγδαληνής Μπαχ-Chronik der Anna Magdalena Bach», 1967, των Jean-Marie Straub & Danièle Huillet.
 […] Το σημείο αφετηρίας για το «Χρονικό της Άννας Μαγδαληνής Μπαχ» ήταν η ιδέα να επιχειρήσουμε το γύρισμα μιας ταινίας όπου θα χρησιμοποιούσαμε τη μουσική όχι σαν συνοδεία, ούτε σαν σχόλιο, αλλά ως αισθητική ύλη. Συγκεκριμένα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι θέλαμε να δοκιμάσουμε να μεταφέρουμε μουσική στην οθόνη, να δείξουμε για μια φορά μουσική στους ανθρώπους που πηγαίνουν στον κινηματογράφο. Παράλληλα μ’ αυτό, υπήρχε η διάθεση να δείξουμε μια ιστορία αγάπης, τέτοια που δεν γνώρισε ακόμη ο κόσμος. Μια γυναίκα μιλάει για τον άντρα της, που αγάπησε, μέχρι τον θάνατό του.
[…] Κάθε μουσικό κομμάτι που θα δείξουμε, θα εκτελείται πραγματικά μπροστά στην κάμερα, θα ηχογραφείται σε ήχο ντιρέκτ και θα κινηματογραφείται σε ένα μόνο πλάνο.
[Από συνέντευξη του Jean-Marie Straub, τον Νοέμβριο 1966, στο περιοδικό "Filmkritik". Έκδοση του περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος» με τη συνεργασία του Γαλλικού Ινστιτούτου και του Ινστιτούτου Γκαίτε Αθήνας]

(πρώτη δημοσίευση στο Facebook)