Σίγουρα τον να είσαι Ιάπωνας σκηνοθέτης και να σε λένε Kurosawa είναι ένα πλεονέκτημα, τουλάχιστον στον κόσμο των διεθνών κινηματογραφικών φεστιβάλ. Αλλά αυτό βέβαια δεν αρκεί, θέλει δουλειά πολλή και κάποιο  ιδιαίτερο ταλέντο για να δημιουργήσεις μια νέα αισθητική που θα ξεχωρίσει σαν στυλ και θα προκαλέσει το ενδιαφέρον για το (προηγούμενο και το επόμενο) έργο σου, αλλά και για τα θέματα που διαπραγματεύεσαι με το έργο σου. Και ο Kiyoshi Kurosawa έχει ένα αληθινό πάθος για τον κινηματογράφο (όλων των ειδών και σε όλες τις παραμέτρους του). Ξεκίνησε σαν ερασιτέχνης γυρίζοντας ταινίες σε super 8, μια διερευνητική και εκπαιδευτική δραστηριότητα που συνέχισε κι όταν άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά σαν βοηθός σκηνοθέτη, μελετώντας πάντοτε την τεχνική και τους συμβατούς τρόπους αφήγησης σε διάφορα κινηματογραφικά είδη. Δραστήριος κινηματογραφόφιλος, έχει ασχοληθεί και με την κριτική κινηματογράφου, ποτέ δεν έπαψε να βλέπει πολύ κινηματογράφο, έχει συγκροτημένη άποψη για τον παγκόσμιο κινηματογράφο από τις απαρχές του μέχρι σήμερα, ενώ διδάσκει στο Τόκιο σκηνοθεσία και συγγραφή σεναρίου. Τον ενδιαφέρει το μέλλον του κινηματογράφου κι ο κόσμος του μέλλοντος (μέσα από τις ταινίες που κάνει), πιστεύει ότι πρέπει να μπορείς να εκτιμήσεις τις μέχρι τώρα κατακτήσεις στην τέχνη του κινηματογράφου για να μπορέσεις κάποτε να τις ξεπεράσεις και, ίσως, να κάνεις μια ταινία που δεν θα μοιάζει με καμία. Με τις τελευταίες («καθαρά» κινηματογραφικές) ταινίες του έχει αποκτήσει ένα διεθνές κοινό και συμμετοχές στα μεγαλύτερα φεστιβάλ. Πρόκειται για ταινίες που, ενώ τυπικά ανήκουν (οι περισσότερες) σ’ ένα είδος μυθοπλασίας «υπερφυσικού τρόμου», κινούνται σε αργούς ρυθμούς, με υποτονικές ερμηνείες ηθοποιών, με διακριτική χρήση των εφέ ή καθόλου εφέ και χωρίς ακρότητες ωμής βίας, έτσι ώστε δεν προκαλούν στο θεατή φόβο και τρόμο αλλά μια βαθύτερη ανησυχία. Ταινίες με περίπλοκες (έως και λαβυρινθώδεις) διαδρομές στην αφήγηση, «πειραγμένη» αισθητική και πάντα μ’ ένα κοινωνικό θέμα αιχμής που αφορά σε κάποιο πρόβλημα (δυσοίωνης «μεταλλαγής») των καιρών μας.

«Η ταινία είναι ένα μέσο, που αν και χρειάζεται τα στοιχεία μυθοπλασίας, παράλληλα σου επιτρέπει να καταγράψεις την πραγματικότητα γύρω σου…Ξεκινάς μ’ ένα κινηματογραφικό είδος που είναι η μυθοπλασία και σταδιακά κινείσαι προς την πραγματικότητα. Κάπου ενδιάμεσα ανακαλύπτεις την ταινία».   
Kiyoshi Kurosawa
 
Σωτήρης Ζήκος