(Joker: Τρέλα για Δύο)
του Todd Phillips
(κριτική:Σωτήρης Ζήκος)

Ο Τζόκερ δεν υπάρχει, είναι μια φαντασίωση, είναι μια εξανθρωπισμένη κινηματογραφικά φιγούρα ενός κόμικ με υπερήρωα τον Μπάτμαν και τον πιο “γραφικό” αντίπαλό του στο ρόλο του κακού, τον σημαδεμένο με ένα μόνιμο χαμόγελο Τζόκερ.
Και στην ταινία αυτός που υπάρχει ως χαρακτήρας είναι ο διχασμένος και “φυλακισμένος” στην περσόνα του Τζόκερ από τους “ακολούθους του, ο “καταφρονημένος και διαταραγμένος” Aρθουρ Φλεκ τον οποίο τον ενσαρκώνει ως ρόλο ο γνωστός ηθοποιός Χοακίν Φίνιξ.
Όπως δεν υπάρχει η “τρελαμένη” κοπέλα του Τζόκερ Χάρλεϊ Κουiν (στο κόμικ και σε κάποιες άλλες ταινίες που την υποδύεται “εκκεντρικά” η Μάργκοτ Ρόμπι) αλλά υπάρχει ένα πλουσιοκόριτσο ονόματι Λι, που από γκρούπι του σταρ Τζόκερ, μετά τη δημοσιότητα που έλαβε σαν περσόνα ενός “τιμωρού” που στην προηγούμενη ταινία διέπραξε πέντε φόνους και τον ένα εξ αυτών σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, αποφασίζει να γίνει η αγαπημένη του και η συνεργός του (στα τραγούδια!) που το ρόλο της ερμηνεύει η διάσημη Lady Gaga.
Πρόκειται δηλαδή για μια “δεύτερη” (όπως λέμε «δεύτερη ευκαιρία») ταινία, που σαν συνέχεια της πρώτης, αποτελεί και μια δραματουργική ανατροπή της σε πολλαπλά επίπεδα...
Με μια άψογη, ισορροπημένη σκηνοθεσία άλλων ρυθμών, που ανασυνθέτει τη μορφή του μιούζικαλ με το ρεαλισμό ενός δια-δικαστικού δράματος με σοβαρές ψυχολογικές προεκτάσεις, που αποκαθηλώνει δραστικά, τόσο αισθητικά όσο και ηθικά, το αρχικό ιδεώδες μιας δημοφιλούς εγκληματικής φυσιογνωμίας... απέναντι στους φαν, τόσο εντός όσο και εκτός ταινίας!