του Sean Baker
(κριτική: Ζωή- Μυρτώ Ρηγοπούλου)

Κορίτσι της πιάτσας, καπάτσο, σέξι κι αεικίνητο, χορεύτρια σε στριπτιζάδικο αλλά και σεξεργάτρια μαζί, η ρωσικής καταγωγής 23χρονη Ανόρα ή αλλιώς Άνι απ’ το Μπρούκλιν πιάνει ξαφνικά την καλή όταν παντρεύεται, μετά από μια εβδομάδα πληρωμένης συνοδείας, τον 21χρονο Ιβάν, γιό επιφανούς Ρώσου κροίσου. Τα νέα μαθαίνονται, οι γονείς του Ιβάν γίνονται έξαλλοι και στέλνουν τους συνεργάτες-κακοποιούς-ισόβιες νταντάδες του κακομαθημένου γιόκα τους να επιληφθούν του θέματος. Με τη διαφορά ότι η Ανόρα έχει ήδη πιστέψει το παραμύθι…
Σπαρταριστή κομεντί-κωμωδία και σπουδαία αμερικανό-ρωσικό-αρμένικη σύμπραξη εξαιρετικών ηθοποιών που είναι όλοι ένας κι ένας σε ρόλους με διαφορετικό βάθος κι υπόσταση ο καθένας, η Anora του Σον Μπέικερ, ήδη βραβευμένη με το Χρυσό Φοίνικα του 77ου Φεστιβάλ Καννών, είναι μια άτυπη κι ατυπική ιστορία ενηλικίωσης μιας πραγματικά αξιομνημόνευτης ηρωίδας.  Αθυρόστομη, παιχνιδιάρικη κι ευθύβολη σαν την πρωταγωνίστρια, στη βία όπως και στο χιούμορ, η αφήγηση δίνει μια μεγάλη ανεξάρτητη κατραπακιά στο αμερικανικό όνειρο, δεν της πάει, όμως, η καρδιά να καταλύσει κι εντελώς το μύθο της Σταχτοπούτας. Η ιστορία προκαλεί γέλια κι ευχαρίστηση σχεδόν εξαρχής, της παίρνει όμως λίγη ώρα να δείξει τα πραγματικά της χρώματα -που σίγουρα δεν είναι αυτά του στριπτιζάδικου- και να διαχωριστεί με σαφήνεια από μια επιφανειακότητα που δεν είναι δικό της χαρακτηριστικό, αλλά ιδιότητα του κόσμου που δείχνει.
Από τους σπουδαιότερους εναπομείναντες εκπρόσωπους του Αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά -ας ελπίσουμε όχι κι απ’ τους τελευταίους- ο Μπέικερ, δημιουργός του εμβληματικού The Florida Project,  εστιάζει κι εδώ στο αγαπημένο του περιθώριο μια κι η ηρωίδα, ο περίγυρός της και κάποιοι κακοποιοί περιδιαβαίνουν τον πάτο του, τα βέλη και το βλέμμα του, ωστόσο στηλιτεύουν, χιουμοριστικά, αιχμηρά κι αναζωογονητικά μη διδακτικά, συνεχώς την «άλλη πλευρά», αυτή της επιτυχίας και του μεγάλου κέρδους.
Ο ρόλος της Άνι/Ανόρα (ερμηνευμένος εξαίσια από την Μίκεϊ Μάντισον) είναι αντάξιος της γυναικείας παράδοσης του αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά, με α λα Κασαβέτη τσαγανό, ανομολόγητο υπόγειο ρομαντισμό και γροθιά που θα ζήλευε κι ήρωας του Ταραντίνο. Το ίδιο θα ζήλευε και τους κακοποιούς που φέρνουν κάτι κι από Τζάρμους, ενώ ο κρυφά ρομαντικός ήρωας διαθέτει καουρισμάκια ευαισθησία κι αξιοπρέπεια.
Η ευφυέστατη πλοκή των δύο ταχυτήτων που τρέχει γάργαρη, βγάζοντας μέχρι τελευταία στιγμή άσους απ’ το μανίκι της κι η κινησιολογία όλων των ηθοποιών που μοιάζει σχεδόν χορογραφημένη και χρονομετρημένη δικαιώνει τον Σον Μπέικερ, στον τριπλό του ρόλο ως σκηνοθέτη/σεναριογράφο/μοντέρ. Ο Μπέικερ αποδεικνύει εδώ έμπρακτα πως ανεξάρτητο σινεμά γίνεται ακόμα και με μέινστριμ κινηματογράφηση, αν διατηρεί κανείς την ελευθερία της ματιάς, τη σημειολογία και τους κώδικες του είδους.
Χωρίς να φτάνει το εξαίσιο υπαρξιακό βάθος των Νυχτών της Καμπίρια του Φελίνι, ή τη σικάτη γοητεία του Pretty Woman του Μάρσαλ, στα οποία μάλλον και δεν στόχευε ποτέ, ο Μπέικερ ξαναφέρνει με την Anora στην οθόνη ένα είδος που μας είχε λείψει πολύ, κάνει μια ξηγημένη ταξική ανάγνωση κι ενδυναμώνει το ρομαντικό ήρωα που θέλει αυτός, χωρίς ν’ αφήνει τις μόδες και τους περιορισμούς της εποχής να του κάνουν υποδείξεις.  Κερδίζοντας έτσι επάξια μια θέση ανάμεσα στις ταινίες που πραγματεύονται τέτοιους μύθους κι όνειρα, η Anora αποδεικνύει επίσης πως ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσεις το παραμύθι σου, αρκεί να κάνεις τον κόπο να ξυπνήσεις.  

Νύχτες Πρεμιέρας 2024