(Οι καταραμένοι)
του Roberto Minervini
(κριτική:Σωτήρης Ζήκος)

Χειμώνας 1862, αμερικανικός εμφύλιος και μια αποκομμένη ομάδα στρατιωτών της Ένωσης (των Βορείων) φτάνει σε κάποια αχαρτογράφητη περιοχή -με “έντονα” φυσικά φαινόμενα- των δυτικών πολιτειών. Όπου, αφού κατασκηνώσει και φιλοσοφήσει την κατάσταση (χωρίς σενάριο στους διαλόγους, αυτοσχεδιαστικά), παρά την όποια επιφυλακή με σκοπιά, θα αιφνιδιαστεί από μια επίθεση με εχθρικά πυρά... από το πουθενά, που θα αποδεκατίσουν την ομάδα και θα διασκορπίσουν εδώ κι εκεί στην "άγρια φύση” τους λίγους επιζώντες.
Αυτό που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον σε αυτήν την ταινία είναι το ηχητικό της περιβάλλον που μεταφέρει καθαρά στο θεατή / ακροατή ξεχωριστούς τους ήχους της, πέρα από τους εκκωφαντικούς κρότους των πυροβολισμών, και τους ήχους από τα πατήματα των ανδρών στο χιόνι, όπως και από τα πατήματα των οπλών των αλόγων, κάποια νερά που κελαρίζουν παραπέρα, κάποια πουλιά που κελαηδούν κρυμμένα, τα άλογα που φρουμάσουν κάθε τόσο καθώς προχωρούνε κουρασμένα, τα ξερόκλαδα που τρίζουνε και σκάνε καθώς καίγονται στην υπαίθρια φωτιά, ακόμη και τους ψιθύρους των νιφάδων του χιονιού καθώς πέφτουν!
Να ξεχωρίζουν έντονα ακόμη κι όταν παίζει ταυτόχρονα και η μουσική επένδυση! Κάνοντας έτσι τον θεατή / ακροατή να αισθανθεί ότι (σαν να) έχει αποκτήσει την οξύτητα ακοής των ζώων του δάσους! Προσθέτοντας έτσι και μια δραματική διάσταση στην αίσθηση αυτή: σαν να βιώνει αυτό το ίδιο που βιώνουν και οι επιζώντες της ομάδας των στρατιωτών που βρίσκονται εκεί, με μια “υπερένταση προσοχής”, σε συνεχή επιφυλακή (με “τα αυτιά τεντωμένα”) για τον κίνδυνο που καραδοκεί τριγύρω παντού -στην άγρια φύση.
Σαν να λέμε: Μετά το ξέσπασμα της ανθρώπινης βίας η βίαιη (μας) φύση επιστρέφει! Και (μας) καταστρέφει! Σαν νάμαστε... κι εμείς καταραμένοι, όπως κι αυτοί. Ενώ το χιόνι πέφτει!

65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης